خن فی جی، اندیشمند بزرگ مکتب قانونگرایان: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
«خن فیجی» فیلسوف، اندیشمند بزرگ [[مکتب قانونگرایان]] و نویسنده‌ی معروف نثر در [[دوران حکومت های هم ستیز]](475 پیش از میلاد تا 221 پیش از میلاد) است. اندیشه‌ی [[مکتب قانونگرایان]] که وی بنیان گذاشت، تئوری ساز نخستین سلسله‌ی امپراتوری([[سلسله چین]])گردید. | |||
او که در قرن سوم پش از میلاد زندگی میکرد، یکی از اشراف کشور«خَن» در اواخر [[دوران حکومت های هم ستیز]] بود. در دورانی که«خَن فیجی» زندگی می کرد، کشور«خَن» روز به‌روز ضعیف تر می شد. وی چندین بار به پادشاه کشورش نامه نوشته و اصلاحاتی را پیشنهاد کرد، اما پادشاه پیشنهادات او را نپذیرفت. بدین جهت، وی تجربیات خود و درس‌های نحوه‌ی کشورداری در تاریخ و اوضاع جاری جامعه را طی مقالاتی که بیش از10هزار کلمه داشت، تألیف و آنرا تحت عنوان کتاب«خَن فیجی» منتشر ساخت. این مقاله‌ها که در کشور خودش مورد توجه قرار نگرفت، مورد پسند«چینگ شیخوان» واقع شد. | |||
«چینگ شیخوان» کشور«خَن» را مورد حمله قرار داد و شاه کشور«خَن»، «خُن فیجی» را به‌عنوان پیام آور صلح به کشور«[[چین]]» فرستاد. «چینگ شیخوان» وی را در دربار خود نگه‌داشته و مورد احترام قرار داده و به کار گماشت. نخست وزیر کشور«[[چین]]» که به توانایی«خَن فیجی» آگاه بود، به دلیل حسادت، با زدن افترا وی را گناهکار معرفی کرد. «چینگ شی خوان» تحت تأثیر سخنان افترا آمیز نخست وزیرش قرار گرفت و او را زندانی کرده و پس از مسموم کردن او را کشت. | |||
کتاب«خَن فیجی» مهمترین اثر پیرامون اندیشه‌ی مکتب قانونگرایان است. تئوری قانونگرایان و اندیشه‌های«خَن فیجی» در ایجاد و استحکام پایه‌های حکومت «[[سلسله چین]]» و ایجاد حکومت مطلقه‌ی فئودالی در دوران‌های بعدی بسیار تاثیر گذار بود. | |||
== | «خَن فیجی» با استفاده از حکایت‌های اخلاقی و اطلاعات تاریخی، تئوری قانونگرایان(← [[مکتب قانونگرایان]]) را تشریح میکرد، ولذا، نظریات او اثر عمیقی در جامعه گذاشته بود. بسیاری از داستان‌ها و حکایت‌های اخلاقی او به علت دارا بودن مضامین عالی فراوان، هنوز هم به‌صورت نقل قول ادبی مورد استفاده‌ی وسیع مردم قرار می گیرد.<ref>سابقی، محمد علی(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی،جلد اول، ص 156-157</ref> | ||
نیز نگاه کنید به [[شخصیت های مشهور تاریخی، علمی و ادبی چین]]؛ [[مکتب قانونگرایان]] | |||
== کتابشناسی == | |||
نسخهٔ ۳ نوامبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۸:۰۸
«خن فیجی» فیلسوف، اندیشمند بزرگ مکتب قانونگرایان و نویسنده‌ی معروف نثر در دوران حکومت های هم ستیز(475 پیش از میلاد تا 221 پیش از میلاد) است. اندیشه‌ی مکتب قانونگرایان که وی بنیان گذاشت، تئوری ساز نخستین سلسله‌ی امپراتوری(سلسله چین)گردید.
او که در قرن سوم پش از میلاد زندگی میکرد، یکی از اشراف کشور«خَن» در اواخر دوران حکومت های هم ستیز بود. در دورانی که«خَن فیجی» زندگی می کرد، کشور«خَن» روز به‌روز ضعیف تر می شد. وی چندین بار به پادشاه کشورش نامه نوشته و اصلاحاتی را پیشنهاد کرد، اما پادشاه پیشنهادات او را نپذیرفت. بدین جهت، وی تجربیات خود و درس‌های نحوه‌ی کشورداری در تاریخ و اوضاع جاری جامعه را طی مقالاتی که بیش از10هزار کلمه داشت، تألیف و آنرا تحت عنوان کتاب«خَن فیجی» منتشر ساخت. این مقاله‌ها که در کشور خودش مورد توجه قرار نگرفت، مورد پسند«چینگ شیخوان» واقع شد.
«چینگ شیخوان» کشور«خَن» را مورد حمله قرار داد و شاه کشور«خَن»، «خُن فیجی» را به‌عنوان پیام آور صلح به کشور«چین» فرستاد. «چینگ شیخوان» وی را در دربار خود نگه‌داشته و مورد احترام قرار داده و به کار گماشت. نخست وزیر کشور«چین» که به توانایی«خَن فیجی» آگاه بود، به دلیل حسادت، با زدن افترا وی را گناهکار معرفی کرد. «چینگ شی خوان» تحت تأثیر سخنان افترا آمیز نخست وزیرش قرار گرفت و او را زندانی کرده و پس از مسموم کردن او را کشت.
کتاب«خَن فیجی» مهمترین اثر پیرامون اندیشه‌ی مکتب قانونگرایان است. تئوری قانونگرایان و اندیشه‌های«خَن فیجی» در ایجاد و استحکام پایه‌های حکومت «سلسله چین» و ایجاد حکومت مطلقه‌ی فئودالی در دوران‌های بعدی بسیار تاثیر گذار بود.
«خَن فیجی» با استفاده از حکایت‌های اخلاقی و اطلاعات تاریخی، تئوری قانونگرایان(← مکتب قانونگرایان) را تشریح میکرد، ولذا، نظریات او اثر عمیقی در جامعه گذاشته بود. بسیاری از داستان‌ها و حکایت‌های اخلاقی او به علت دارا بودن مضامین عالی فراوان، هنوز هم به‌صورت نقل قول ادبی مورد استفاده‌ی وسیع مردم قرار می گیرد.[۱]
نیز نگاه کنید به شخصیت های مشهور تاریخی، علمی و ادبی چین؛ مکتب قانونگرایان
کتابشناسی
- ↑ سابقی، محمد علی(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی،جلد اول، ص 156-157