مقاطع تحصیلی در مدارس اتیوپی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
سیستم آموزشی اتیوپی در دهه‌های 1960 تا 1990 دربرگیرنده سه دوره ذیل بود: | سیستم آموزشی [[اتیوپی]] در دهه‌های 1960 تا 1990 دربرگیرنده سه دوره ذیل بود: | ||
*ابتدایی (شش سال )؛ | |||
ابتدایی (شش سال ) | *مرحله اول متوسطه (دو سال)؛ | ||
*مرحله آخر متوسطه (چهار سال ). | |||
مرحله اول متوسطه (دو سال) | در پایان هر دوره (سالهای ششم، هشتم و دوازدهم) نیز آزمونهای جامع در سطح کشوری برگزار می‌گردید. پس از استقرار دولت انقلابی [[اتیوپی]] در سال 1991؛ نظام آموزشی کشور دستخوش تغییراتی اساسی شده و وزارت آموزش و پرورش کشور در سال 1994 برنامه آموزشی نوینی را در نظام جدید آموزش و پرورش ایجاد کرد. | ||
مرحله آخر متوسطه (چهار سال ) | |||
در پایان هر دوره (سالهای ششم، هشتم و دوازدهم) نیز آزمونهای جامع در سطح کشوری برگزار می‌گردید. | |||
پس از استقرار دولت انقلابی [[اتیوپی]] در سال 1991؛ نظام آموزشی کشور دستخوش تغییراتی اساسی شده و وزارت آموزش و پرورش کشور در سال 1994 برنامه آموزشی نوینی را در نظام جدید آموزش و پرورش ایجاد کرد | |||
ساختار کلی نظام آموزشی جدید عبارت بود از: | |||
*دوره هشت ساله [[آموزش های ابتدایی و متوسطه اتیوپی|ابتدایی]] شامل یک دوره پایه 4 ساله و یک دوره عمو‌می ابتدایی (سالهای پنجم تا هشتم)؛ | |||
*دوره دو ساله [[آموزش های ابتدایی و متوسطه اتیوپی|متوسطه]] عمو‌می(سالهای نهم و دهم)؛ | |||
*دوره دو ساله [[آموزش های ابتدایی و متوسطه اتیوپی|متوسطه]] نهایی (سالهای یازدهم و دوازدهم). | |||
بر اساس این نظام نوین آموزشی امتحانات عمو‌می در سطح کشوری (ملی) فقط در پایان سالهای دهم و دوازدهم برگزار می‌گردند و در پایان سال هشتم نیز امتحانات منطقه‌ای (که جایگزین آزمونهای پیشین شده‌اند) انجام می‌شوند. نظام آموزشی 4، 4، 2 و 2 ساله که از سال 1994 در این کشور در حال اجرا است. هر چند از نظام آموزشی کشورهای پیشرفته و توسعه یافته اخذ گردیده با این حال چندان متناسب با شرایط کشور [[اتیوپی]] نیست و در زمینه‌‌هایی همچون امکانات آموزشی، ارتباطات و کیفیت آموزشی دارای ضعف‌‌هایی اساسی است. انجام برخی اصلاحات در این برنامه آموزشی در اوایل دهه 2000 میلادی نیز تاکنون نتوانسته است در خصوص برطرف ساختن نقائص و مشکلات موجود موثر واقع شود<ref>برگرفته از https://www.tulane.edu/ Education in Ethiopia/2011</ref><ref>عرب احمدی، امیر بهرام، کریمی، مهرداد (1392). جامعه و فرهنگ [[اتیوپی]]. تهران: [https://www.icro.ir/ سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی] (در دست انتشار)، ص 250-251.</ref>. | |||
== نیز نگاه کنید به == | == نیز نگاه کنید به == | ||
[[مقاطع تحصیلی در مدارس تایلند]] | [[نظام آموزش، تحقیقات و فناوری اتیوپی]]؛ [[مقاطع تحصیلی در مدارس تایلند]] | ||
== کتابشناسی == | == کتابشناسی == | ||
نسخهٔ کنونی تا ۷ ژوئن ۲۰۲۴، ساعت ۱۵:۱۱
سیستم آموزشی اتیوپی در دهه‌های 1960 تا 1990 دربرگیرنده سه دوره ذیل بود:
- ابتدایی (شش سال )؛
- مرحله اول متوسطه (دو سال)؛
- مرحله آخر متوسطه (چهار سال ).
در پایان هر دوره (سالهای ششم، هشتم و دوازدهم) نیز آزمونهای جامع در سطح کشوری برگزار می‌گردید. پس از استقرار دولت انقلابی اتیوپی در سال 1991؛ نظام آموزشی کشور دستخوش تغییراتی اساسی شده و وزارت آموزش و پرورش کشور در سال 1994 برنامه آموزشی نوینی را در نظام جدید آموزش و پرورش ایجاد کرد.
ساختار کلی نظام آموزشی جدید عبارت بود از:
- دوره هشت ساله ابتدایی شامل یک دوره پایه 4 ساله و یک دوره عمو‌می ابتدایی (سالهای پنجم تا هشتم)؛
- دوره دو ساله متوسطه عمو‌می(سالهای نهم و دهم)؛
- دوره دو ساله متوسطه نهایی (سالهای یازدهم و دوازدهم).
بر اساس این نظام نوین آموزشی امتحانات عمو‌می در سطح کشوری (ملی) فقط در پایان سالهای دهم و دوازدهم برگزار می‌گردند و در پایان سال هشتم نیز امتحانات منطقه‌ای (که جایگزین آزمونهای پیشین شده‌اند) انجام می‌شوند. نظام آموزشی 4، 4، 2 و 2 ساله که از سال 1994 در این کشور در حال اجرا است. هر چند از نظام آموزشی کشورهای پیشرفته و توسعه یافته اخذ گردیده با این حال چندان متناسب با شرایط کشور اتیوپی نیست و در زمینه‌‌هایی همچون امکانات آموزشی، ارتباطات و کیفیت آموزشی دارای ضعف‌‌هایی اساسی است. انجام برخی اصلاحات در این برنامه آموزشی در اوایل دهه 2000 میلادی نیز تاکنون نتوانسته است در خصوص برطرف ساختن نقائص و مشکلات موجود موثر واقع شود[۱][۲].
نیز نگاه کنید به
نظام آموزش، تحقیقات و فناوری اتیوپی؛ مقاطع تحصیلی در مدارس تایلند
کتابشناسی
- ↑ برگرفته از https://www.tulane.edu/+Education+in+Ethiopia/2011
- ↑ عرب احمدی، امیر بهرام، کریمی، مهرداد (1392). جامعه و فرهنگ اتیوپی. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی (در دست انتشار)، ص 250-251.