جیائوزه، غذای سنتی چینی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۶: | خط ۶: | ||
خوردن «جیائوزِه» نیز رسم خاصی دارد. کاسه‌ی اول باید به اجداد و کاسه‌ی دوم باید به شیاطین مردمی، از جمله شیطان آشپزخانه تقدیم شود. همچنین، کهنسالان در این خصوص شعری می‌خوانند که مضمون آن چنین است: «جیائو زی» انتهائی نازک دارد و پس از ریختن به دیگ هزاران عدد می‌شود. با قاشق طلائی و کاسه‌ی نقره‌ای آن را به آسمان تقدیم می‌کنیم تا شیطان‌ها خوشحال شوند و امینت ما در طول سال تضمین گردد. بعد نوبت به اعضای خانواده می‌رسد. چینی‌ها «جیائوزِه» را به عدد زوج می‌خورند و هرگز به تعداد فرد نمی‌خورند. بعد از خوردن «جیائوزِه» باید کاسه‌ها، دیگ و حتی بشقاب‌ها را روی میز گذاشت و این اشیاء نیز باید زوج باشند. این نشانگر به دست آوردن «غلات بیش از میزان نیاز» است. | خوردن «جیائوزِه» نیز رسم خاصی دارد. کاسه‌ی اول باید به اجداد و کاسه‌ی دوم باید به شیاطین مردمی، از جمله شیطان آشپزخانه تقدیم شود. همچنین، کهنسالان در این خصوص شعری می‌خوانند که مضمون آن چنین است: «جیائو زی» انتهائی نازک دارد و پس از ریختن به دیگ هزاران عدد می‌شود. با قاشق طلائی و کاسه‌ی نقره‌ای آن را به آسمان تقدیم می‌کنیم تا شیطان‌ها خوشحال شوند و امینت ما در طول سال تضمین گردد. بعد نوبت به اعضای خانواده می‌رسد. چینی‌ها «جیائوزِه» را به عدد زوج می‌خورند و هرگز به تعداد فرد نمی‌خورند. بعد از خوردن «جیائوزِه» باید کاسه‌ها، دیگ و حتی بشقاب‌ها را روی میز گذاشت و این اشیاء نیز باید زوج باشند. این نشانگر به دست آوردن «غلات بیش از میزان نیاز» است. | ||
امروزه، به جز نشانه و آداب و رسوم فرهنگی «جیائوزِه»، بسیاری از تشریفات درست کردن آن تغییر کرده است. و شهرنشینان به ندرت در خانه‌ی خود «جیائوزِه» درست می‌کنند. مردم روز عید آماده‌ی آن را از فروشگاه‌ها می‌خرند و یا در رستوران‌ها می‌خورند. در روستاها نیز این تشریفات دیگر کاهش یافته است.<ref>سابقی، علی محمد (1392). جامع فرهنگ و ملل [[چین]]. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، جلد | امروزه، به جز نشانه و آداب و رسوم فرهنگی «جیائوزِه»، بسیاری از تشریفات درست کردن آن تغییر کرده است. و شهرنشینان به ندرت در خانه‌ی خود «جیائوزِه» درست می‌کنند. مردم روز عید آماده‌ی آن را از فروشگاه‌ها می‌خرند و یا در رستوران‌ها می‌خورند. در روستاها نیز این تشریفات دیگر کاهش یافته است.<ref>سابقی، علی محمد (1392). جامع فرهنگ و ملل [[چین]]. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، جلد سوم، ص 914-916</ref> | ||
نیز نگاه کنید به [[فرهنگ عمومی در چین]]؛ [[فرهنگ، آداب و رسوم و تنوع غذایی در چين]]؛ [http://wiki.icro.ir/%DB%8C%D9%88%D8%A7%D9%86%20%D8%B4%DB%8C%D8%A7%D8%A6%D9%88%D8%8C%20%D8%B2%D9%88%D9%86%20%D8%B2%DB%8C%20%D9%88%20%DA%A9%DB%8C%DA%A9%20%D9%85%D8%A7%D9%87%20%D8%B3%D9%87%20%D8%BA%D8%B0%D8%A7%DB%8C%20%D8%B3%D9%86%D8%AA%DB%8C%20%DA%86%DB%8C%D9%86%DB%8C یوان شیائو، زون زی و کیک ماه سه غذای سنتی چینی]؛ [[فرهنگ سنتی نوشیدن چای در چین]] | نیز نگاه کنید به [[فرهنگ عمومی در چین]]؛ [[فرهنگ، آداب و رسوم و تنوع غذایی در چين]]؛ [http://wiki.icro.ir/%DB%8C%D9%88%D8%A7%D9%86%20%D8%B4%DB%8C%D8%A7%D8%A6%D9%88%D8%8C%20%D8%B2%D9%88%D9%86%20%D8%B2%DB%8C%20%D9%88%20%DA%A9%DB%8C%DA%A9%20%D9%85%D8%A7%D9%87%20%D8%B3%D9%87%20%D8%BA%D8%B0%D8%A7%DB%8C%20%D8%B3%D9%86%D8%AA%DB%8C%20%DA%86%DB%8C%D9%86%DB%8C یوان شیائو، زون زی و کیک ماه سه غذای سنتی چینی]؛ [[فرهنگ سنتی نوشیدن چای در چین]] | ||
== کتابشناسی == | == کتابشناسی == | ||
نسخهٔ ۲۳ نوامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۲:۳۶
«جیائوزی» نوعی غذای سنتی چینی است و بخشی از فرهنگ غذایی این کشور به شمار می‌رود. خوردن «جیائوزِه» توسط تمام اعضای یک خانواده نشانگر کامل بودن یک خانواده و پذیرائی با آن از میهمان نشانه‌ی احترام و خون‌گرمی است. «جیائوزِه» غذائی است که با نوعی خمیر خیس شده از گندم و اضافه کردن سبزیجات یا گوشت به آن (این بخش به زبان چینی «شیان» است که همان معنای مایه‌ی پیراشکی به زبان فارسی را دارد) و جوشاندن آن درست می‌شود. در گذشته، «جیائوزی» غذای مخصوص اعیاد مختلف به ویژه ایام عید بهاره بود و در هر خانواده درست می‌شد. چینی‌ها «جیائوزی» را با تشریفات کامل، از جمله آماده کردن «شیان»، درست می‌کنند که این جزو آداب و رسوم این ملت به شمار می‌رود.
در اکثر مناطق چین، «جیائوزِه» را به شکل هلالی درست می‌کنند. در برخی از مناطق آن را به شکل پول درست می‌کنند که نشانگر آمدن طلا و نقره به خانه است. در روستاهای چین، مردم معمولا «جیائوزِه» را به شکل خوشه‌ی گندم درست می‌کنند که نشانگر محصولات فراوان کشاورزی در سال آینده است.
خوردن «جیائوزِه» نیز رسم خاصی دارد. کاسه‌ی اول باید به اجداد و کاسه‌ی دوم باید به شیاطین مردمی، از جمله شیطان آشپزخانه تقدیم شود. همچنین، کهنسالان در این خصوص شعری می‌خوانند که مضمون آن چنین است: «جیائو زی» انتهائی نازک دارد و پس از ریختن به دیگ هزاران عدد می‌شود. با قاشق طلائی و کاسه‌ی نقره‌ای آن را به آسمان تقدیم می‌کنیم تا شیطان‌ها خوشحال شوند و امینت ما در طول سال تضمین گردد. بعد نوبت به اعضای خانواده می‌رسد. چینی‌ها «جیائوزِه» را به عدد زوج می‌خورند و هرگز به تعداد فرد نمی‌خورند. بعد از خوردن «جیائوزِه» باید کاسه‌ها، دیگ و حتی بشقاب‌ها را روی میز گذاشت و این اشیاء نیز باید زوج باشند. این نشانگر به دست آوردن «غلات بیش از میزان نیاز» است.
امروزه، به جز نشانه و آداب و رسوم فرهنگی «جیائوزِه»، بسیاری از تشریفات درست کردن آن تغییر کرده است. و شهرنشینان به ندرت در خانه‌ی خود «جیائوزِه» درست می‌کنند. مردم روز عید آماده‌ی آن را از فروشگاه‌ها می‌خرند و یا در رستوران‌ها می‌خورند. در روستاها نیز این تشریفات دیگر کاهش یافته است.[۱]
نیز نگاه کنید به فرهنگ عمومی در چین؛ فرهنگ، آداب و رسوم و تنوع غذایی در چين؛ یوان شیائو، زون زی و کیک ماه سه غذای سنتی چینی؛ فرهنگ سنتی نوشیدن چای در چین