میدان اسماعیل سامانی: تفاوت میان نسخهها
جز (The LinkTitles extension automatically added links to existing pages (https://github.com/bovender/LinkTitles).) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۱: | خط ۱: | ||
[[پرونده:حکومت تاجیکستان.png|بندانگشتی|میدان اسماعیل سامانی(1403). برگرفته از سایت کجارو، قابل بازیابی از https://www.kojaro.com/attraction/29741-%D9%85%D8%AC%D8%B3%D9%85%D9%87-%D8%A7%D8%B3%D9%85%D8%A7%D8%B9%DB%8C%D9%84-%D8%B3%D8%A7%D9%85%D8%A7%D9%86%DB%8C/]]واژه «آزادی» برای تمام مردم جهان مقدس است. به دنبال رویدادهای سیاسی پاییز سال 1991 که با گردهمایی نیروهای آزادیخواه و به خاک و خون کشیده شدن آنها همراه بود. میدان لنین نام «آزادی» را گرفت. | |||
اما پس از فروپاشی شوروی و استقلال جمهوری [[تاجیکستان]]، در سال 1999 به مناسبت 1100 سالگی سلسله سامانیان، تندیس اسماعیل سامانی در این میدان نصب و نام میدان به «اسماعیل سامانی» تغییر یافت. | |||
این میدان در مرکز [[شهر دوشنبه]] و تقاطع خیابانهای عمده پایتخت واقع گردیده و توسط ساختمانهای محتشم مجلس عالی و وزارت امور خارجه جمهوری [[تاجیکستان]] و نیز تالار سینمای عبدالرحمان جامی (در حال حاضر متروک 2004م)، وزارت پست و تلگراف و پارک شهر محصور است<ref>زهریی، حسن(1391). جامعه و فرهنگ [https://dmelal.ir/%D8%AA%D8%A7%D8%AC%DB%8C%DA%A9%D8%B3%D8%AA%D8%A7%D9%86 تاجیکستان]. تهران: [https://www.icro.ir/ سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی] (در دست انتشار)، ص. 149</ref> | |||
== کتابشناسی == |
نسخهٔ ۲ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۲۰:۰۹
واژه «آزادی» برای تمام مردم جهان مقدس است. به دنبال رویدادهای سیاسی پاییز سال 1991 که با گردهمایی نیروهای آزادیخواه و به خاک و خون کشیده شدن آنها همراه بود. میدان لنین نام «آزادی» را گرفت.
اما پس از فروپاشی شوروی و استقلال جمهوری تاجیکستان، در سال 1999 به مناسبت 1100 سالگی سلسله سامانیان، تندیس اسماعیل سامانی در این میدان نصب و نام میدان به «اسماعیل سامانی» تغییر یافت.
این میدان در مرکز شهر دوشنبه و تقاطع خیابانهای عمده پایتخت واقع گردیده و توسط ساختمانهای محتشم مجلس عالی و وزارت امور خارجه جمهوری تاجیکستان و نیز تالار سینمای عبدالرحمان جامی (در حال حاضر متروک 2004م)، وزارت پست و تلگراف و پارک شهر محصور است[۱]
کتابشناسی
- ↑ زهریی، حسن(1391). جامعه و فرهنگ تاجیکستان. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی (در دست انتشار)، ص. 149