انستیتوی زبان‌شناسی آکادمی علوم فدراسیون روسیه

انستیتوی زبان‌شناسی، عمده ترین مرکز زبان‌شناسی فدراسیون روسیه است که تحقیقات علمی در رابطه با کاثر زبان‌های دنیا در آنجا صورت می گیرد. تعداد کل کارمندان علمی این مرکز به 180 تا 200 نفر می رسد. انستیتو دارای شعبه‌ی زبان های آلمانی، رومانی، فنلاندی، قفقازی، ایرانی، هندی، آفریقایی، زبان های خاور دور و شعبه‌ی زبان‌شناسی اجتماعی و غیره است. شعبه ی ایران‌شناسی (زبان‌های ایرانی) در سال 1952 تأسیس شد و پروفسور راستورگویوا عهده دار ریاست آن بود. شعبه ایرا‌ن‌شناسی در تربیت دانشمندان ایرانشناس خدمات ارزنده ای انجام داده است. برخی ایرانشناسان معروف جمهوری‌های آسیای میانه و قفقاز و قبل از همه ایران‌شناسان تاجیکستان، مدارج فوق لیسانس و دکترای انستیتوی زبان‌شناسی مسکو را به پایان رسانده اند.

تاکنون تمام زبان‌های ایرانی مورد تحقیق و بررسی محققان و پژوهشگران این بخش قرار گرفته است و راجع به زبان های فارسی معاصر، فارسی باستانی و میانه(پهلوی)، فارسی تاجیکی، دری، کردی، تاتی، تالشی، گیلکی، مازندرانی، لری، بختیاری، سمنانی،گویش‌های استان فارس، زبان های ایرانی الاصل بدخشان( یا زبان های پامیری )، زبان افغانی، آسی، آموری، پراچی و تاریخ و سرچشمه‌ی زبان های نامبرده تحقیقات زیادی به چاپ رسیده است.

شعبه انستیتوی زبان‌شناسی در شهر سن پترزبورگ وابسته به آکادمی علوم روسیه

چند سال قبل در شعبه‌ی «آموزش قیاسی زبان‌های هند و اروپایی» گروه ویژه‌ی «زبان های هند و ایرانی» ایجاد شد که به تألیف آثار علمی در زمینه‌ی تاریخ و حالت کنونی زبان‌های مختلف ایران و هندی می پرداخت. در سال‌های گوناگون، ایران‌شناسان معروف از جمله پروفسور زاروبین(بنیان گذار آموزش علمی زبان‌های کوچک و بی خط ) و دکتر سوکولوف( بنیان گذار آموزش علمی صداها در زبان های ایرانی ) به عنوان رهبر و کارمند علمی در آن گروه کار می کردند. در زمان شوروی، انستیتوی زبان‌شناسی سنت پترزبورگ در تربیت ایران‌شناسان سهم ارزنده ای داشت.   

نیز نگاه کنید به

مراکز پژوهشی روسیه؛ ایران شناسی در روسیه؛ مراكز مطالعات ایران شناسی روسیه؛ کرسی های ایران شناسی روسیه در دانشگاه ها