آیین های فلسفی دوران باستان

آیین های فلسفی دوران باستان. برگرفته از سایت languagesland، قابل بازیابی از https://languagesland.com/fa/%D8%B1%D8%A7%D9%87%D9%86%D9%85%D8%A7-%D9%88-%D8%A2%D9%85%D9%88%D8%B2%D8%B4-%D8%B2%D8%A8%D8%A7%D9%86-%DA%86%DB%8C%D9%86%DB%8C/%DA%A9%D8%B4%D9%88%D8%B1-%DA%86%DB%8C%D9%86/chinese-culture/tag/%D8%A7%DA%98%D8%AF%D9%87%D8%A7%20%D8%AF%D8%B1%20%DA%86%DB%8C%D9%86.html

در دوران حاکمیت سلسله­‌های کشورهای هم ستیز و بهار و پاییز که به دوران طلایی اندیشه­‌های فلسفی در تاریخ چین مشهور است، مکاتب فلسفی مختلفی به وجود آمد که به دوران شکوفایی صدگل نیز شهرت دارد. در این دوران اندیشمندان چینی با استفاده از آزاد اندیشی فلسفی که مورد حمایت حاکمان وقت و استقبال جامعه نیز بود ده­‌ها اندیشه­‌ی سیاسی، فلسفی و اجتماعی به وجود آمد که هر کدام پیروان و مدافعان و مخالفان خاص خود را داشتند. این مکاتب فکری اگرچه اندیشه­‌های دینی نبودند، ولی به خاطر اثر گذاری عمیق اجتماعی آن­ها جزو آیین­‌های بومی باستانی به شمار رفته و برای پیروانشان به منزله‌­ی دین و مذهب تلقی می‌­شد.

مشهورترین این مکاتب فلسفی که در شکل‌گیری فرهنگ سنتی چین اثرگزار بودند عبارتند از: مکتب قانونگرایان؛ اندیشه­‌ی طبیعت گرایان؛ فلسفه‌­ی منطق‌گرایان؛ پیروان اندیشه‌­ی موهسیتی؛ و معتقدان به فلسفه‌­ی اصالت کشاورزی که معرفی این مکاتب فلسفی به صورت مختصر در بخش مربوط به خود معرفی می شوند

نیز نگاه کنید به

مکتب قانونگرایان؛ مکتب طبیعت گرایان؛ منطق گرایان؛ موهیست ها؛ مکتب کشاورزی محوری