سوشی، خوشنویس چینی: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی « == ''سوشی'' == «سوشی»(1101-1037 میلادی) نویسنده، خطاط و نقاش سلسلهی سونگ شمالی بود. اگرچه وی تلاش کرد تا شغلی دولتی به دست آورد، ولی اغلب بی نتیجه بود و همیشه تنزل مقام مییافت. او فردی با توانمندیهایی همچون شاعر، ادیب، و خوشنویس بود و خدمات زیادی د...» ایجاد کرد) |
(←سوشی) |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
== ''سوشی'' == | == ''سوشی'' == | ||
«سوشی»(1101-1037 میلادی) نویسنده، خطاط و نقاش | «سوشی»(1101-1037 میلادی) نویسنده، خطاط و نقاش سلسله ی سونگ شمالی بود. اگرچه وی تلاش کرد تا شغلی دولتی به دست آورد، ولی اغلب بی نتیجه بود و همیشه تنزل مقام می یافت. او فردی با توانمندی هایی همچون شاعر، ادیب، و خوشنویس بود و خدمات زیادی در این زمینه ها داشت. او معروف به پیوسته نویسی و خوشنویسی معمولی بود و از سبک «لی یونگ[[سوشی، خوشنویس چینی#%20ftn1|(Li Yong]])»(747-678 میلادی)، «شو خائو[[سوشی، خوشنویس چینی#%20ftn2|(Xu Hao]])»(782-703 میلادی)، «یان جِنچینگ»، و «یانگ نینگشی[[سوشی، خوشنویس چینی#%20ftn3|(Yan Ningshi]])»(954-873 میلادی) پیروی می کرد. وی همچنین سبک خاصی را با حس اشباع کننده و افسونگرانه ابداع کرد که در دوران های سونگ و یوان به سبک ویژه ی دارای مفهوم تبدیل شد. «سوشی»، «خوانگ تینگجیان»، «میفِی»، و «چَیشیانگ[[سوشی، خوشنویس چینی#%20ftn4|(Cai Xiang]])»(1067-1012 میلادی)به عنوان«چهار استاد خوشنویسی» آن زمان شناخته می شوند. اشعار نوشته شده در ماه آوریل در«خوانگجو» نمونه ای از کارهای پیوسته نویسی او به شمار می آید.<ref>سابقی، علی محمد(1392). "جامعه و فرهنگ [[چین]]." تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، جلد ...، ص ... .</ref> | ||
= کتابشناسی = | |||
نسخهٔ ۱۰ نوامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۷:۳۶
سوشی
«سوشی»(1101-1037 میلادی) نویسنده، خطاط و نقاش سلسله ی سونگ شمالی بود. اگرچه وی تلاش کرد تا شغلی دولتی به دست آورد، ولی اغلب بی نتیجه بود و همیشه تنزل مقام می یافت. او فردی با توانمندی هایی همچون شاعر، ادیب، و خوشنویس بود و خدمات زیادی در این زمینه ها داشت. او معروف به پیوسته نویسی و خوشنویسی معمولی بود و از سبک «لی یونگ(Li Yong)»(747-678 میلادی)، «شو خائو(Xu Hao)»(782-703 میلادی)، «یان جِنچینگ»، و «یانگ نینگشی(Yan Ningshi)»(954-873 میلادی) پیروی می کرد. وی همچنین سبک خاصی را با حس اشباع کننده و افسونگرانه ابداع کرد که در دوران های سونگ و یوان به سبک ویژه ی دارای مفهوم تبدیل شد. «سوشی»، «خوانگ تینگجیان»، «میفِی»، و «چَیشیانگ(Cai Xiang)»(1067-1012 میلادی)به عنوان«چهار استاد خوشنویسی» آن زمان شناخته می شوند. اشعار نوشته شده در ماه آوریل در«خوانگجو» نمونه ای از کارهای پیوسته نویسی او به شمار می آید.[۱]