سلطه ی حزب کمونیست بر ادبیات چینی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
[[پرونده:123.jpg|بندانگشتی|سلطه ی حزب کمونیست بر ادبیات چینی]] | [[پرونده:123.jpg|بندانگشتی|سلطه ی حزب کمونیست بر ادبیات چینی]] | ||
در دهه‌ی پنجاه و شصت میلادى، سیطره‌ی کامل [[حزب کمونیست و احیای هویت ملی چین|حزب کمونیست]] [[چین]] بر صحنهها و محافل ادبى به چشم مى خورد. شاعران و نویسندگان یا به کارشناسان دولتى بدل شدند که فقط مبلغ | در دهه‌ی پنجاه و شصت میلادى، سیطره‌ی کامل [[حزب کمونیست و احیای هویت ملی چین|حزب کمونیست]] [[چین]] بر صحنهها و محافل ادبى به چشم مى خورد. شاعران و نویسندگان یا به کارشناسان دولتى بدل شدند که فقط مبلغ [[حزب کمونیست و احیای هویت ملی چین|دولت کمونیستی]] حاکم بودند، یا سکوت اختیار کرده، یا تبعید شده و یا مهاجرت کردند. | ||
این دوره‌ی بیست ساله را مى توان دوره‌ی«سکوت شاعران»نامید. از سال1949 تا 1968میلادی را مى توان دوره‌ی سکوت ادبى-هنرى [[چین]] معاصر به حساب آورد. چون از 1949، سال تأسیس [[جمهوری خلق چین|جمهورى خلق چین]]، بسیارى از شاعران خاموش شدند و چیزى ننوشتند. | این دوره‌ی بیست ساله را مى توان دوره‌ی«سکوت شاعران»نامید. از سال1949 تا 1968میلادی را مى توان دوره‌ی سکوت ادبى-هنرى [[چین]] معاصر به حساب آورد. چون از 1949، سال تأسیس [[جمهوری خلق چین|جمهورى خلق چین]]، بسیارى از شاعران خاموش شدند و چیزى ننوشتند. | ||
در سال1968 بود که نسل تازهاى برآمد و بنیاد شعر نو را بر هم ریخت. آنان شعرهاى آوانگارد سرودند و به طور زیرزمینى منشتر کردند.<ref><sub><big>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [[چین]]. تهران: موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین الملی | در سال1968 بود که نسل تازهاى برآمد و بنیاد شعر نو را بر هم ریخت. آنان شعرهاى آوانگارد سرودند و به طور زیرزمینى منشتر کردند.<ref><sub><big>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [[چین]]. تهران: موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین الملی الهدی، جلد اول ص1120.</big></sub></ref> | ||
نیز نگاه کنید به [[شعر معاصر چین]] | == نیز نگاه کنید به == | ||
* [[شعر معاصر چین]] | |||
* [[بنیانگذاران شعر معاصر چین]] | |||
== کتابشناسی == | == کتابشناسی == | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۰ دسامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۷:۱۱
در دهه‌ی پنجاه و شصت میلادى، سیطره‌ی کامل حزب کمونیست چین بر صحنهها و محافل ادبى به چشم مى خورد. شاعران و نویسندگان یا به کارشناسان دولتى بدل شدند که فقط مبلغ دولت کمونیستی حاکم بودند، یا سکوت اختیار کرده، یا تبعید شده و یا مهاجرت کردند.
این دوره‌ی بیست ساله را مى توان دوره‌ی«سکوت شاعران»نامید. از سال1949 تا 1968میلادی را مى توان دوره‌ی سکوت ادبى-هنرى چین معاصر به حساب آورد. چون از 1949، سال تأسیس جمهورى خلق چین، بسیارى از شاعران خاموش شدند و چیزى ننوشتند.
در سال1968 بود که نسل تازهاى برآمد و بنیاد شعر نو را بر هم ریخت. آنان شعرهاى آوانگارد سرودند و به طور زیرزمینى منشتر کردند.[۱]