جائو منگ فو، خوشنویس چینی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
«جائو مِنگ فو»(1322-1245 میلادی)[[خوشنویسان مشهور چین باستان|خوشنویس]] [[سلسله یوان|دوران سلسله ی یوان]] بود. او هم مثل «[[سوشی، خوشنویس چینی|سوشی]]»، به روان و سلیس نویسی مشهور بود. او در سرودن شعر و ادبیات عالی، و اطلاعات خوبی از [[آیین بومی تائو|طریقت تائو]] و [[آیین بودا]] داشت. در [[هنر نقاشی در چین|نقاشی]] مهارت داشت و [[خوشنویسان مشهور چین باستان|خوشنویس]] خوبی هم بود، به ویژه در نوشتن خط معمول و مرسوم، پیوسته نویسی و نوشتن کاراکترهای کوچک. او سبک «لییونگ[[جائو منگ فو، خوشنویس چینی#%20ftn2|(Li Yong]])»، که مبتنی بر سبک دو وانگ بود را آموخت. | |||
«جائو | گفته می شود که او می توانست روزی ده هزار کلمه [[هنر خوشنویسی چینی|خوشنویسی]] کند و آثار قلمی او به سبک «جائو» معروف بود. او به همراه «[[یان جن چینگ، خوشنویس چینی|یان جِن چینگ]]»، «لیو گونگ چوان» و «اویانگ شون»، یکی از «چهار استاد [[هنر خوشنویسی چینی|خوشنویسی]] در نوشتن کاراکترهای رسمی» بود. «جائو» در سن 63 سالگی، از طرف امپراتور مأمور شد تا لوح سنگی «دَنبا» را به خط رسمی بنویسد که اینک در [[موزه کاخ(قصر) چین|موزه ی کاخ پکن]] نگهداری می شود. | ||
«جائو مِنگ فو» از باز ماندگان خانواده ی [[سلسله های سونگ، لیائو، جین و شیای غربی|امپراتوری سونگ]] بود، ولی با حاکمان فاتح [[سلسله یوان|سلسله ی یوان]] همکاری می کرد، لذا یاد آوری خاطرات گذشته همیشه او را ناراحت می کرد. او با غوطه ور شدن در [[هنر خوشنویسی چینی|خوشنویسی]] به دنبال رهایی از احساس متضاد درون خود بود.<ref>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [[چین]].تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی.</ref> | |||
== نیز نگاه کنید به == | |||
* [[هنر در چین]] | |||
* [[هنر خوشنویسی چینی]] | |||
* [[هنرمندان و خوشنویسان مشهور چین باستان]] | |||
* ''' '''[[خوشنویسان مشهور چین باستان]] | |||
= کتابشناسی = | = کتابشناسی = | ||
نسخهٔ ۲۱ دسامبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۸:۲۰
«جائو مِنگ فو»(1322-1245 میلادی)خوشنویس دوران سلسله ی یوان بود. او هم مثل «سوشی»، به روان و سلیس نویسی مشهور بود. او در سرودن شعر و ادبیات عالی، و اطلاعات خوبی از طریقت تائو و آیین بودا داشت. در نقاشی مهارت داشت و خوشنویس خوبی هم بود، به ویژه در نوشتن خط معمول و مرسوم، پیوسته نویسی و نوشتن کاراکترهای کوچک. او سبک «لییونگ(Li Yong)»، که مبتنی بر سبک دو وانگ بود را آموخت.
گفته می شود که او می توانست روزی ده هزار کلمه خوشنویسی کند و آثار قلمی او به سبک «جائو» معروف بود. او به همراه «یان جِن چینگ»، «لیو گونگ چوان» و «اویانگ شون»، یکی از «چهار استاد خوشنویسی در نوشتن کاراکترهای رسمی» بود. «جائو» در سن 63 سالگی، از طرف امپراتور مأمور شد تا لوح سنگی «دَنبا» را به خط رسمی بنویسد که اینک در موزه ی کاخ پکن نگهداری می شود.
«جائو مِنگ فو» از باز ماندگان خانواده ی امپراتوری سونگ بود، ولی با حاکمان فاتح سلسله ی یوان همکاری می کرد، لذا یاد آوری خاطرات گذشته همیشه او را ناراحت می کرد. او با غوطه ور شدن در خوشنویسی به دنبال رهایی از احساس متضاد درون خود بود.[۱]