قوم بائوآن در چین: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
جمعیت قوم بائو آن اغلب به صورت پراکنده در استان های گَنسو و چینگخَی زندگی می کنند. آنها به زبان خاص خود که شاخه ای از زبان های آلتایی مغولی صحبت می کنند و به [[زبان چینی]] هم آشنا هستند. برگزاری آیین نوروزی در میان این قوم احتمال این که اصالتی ایرانی داشته باشند را تقویت می کند. طبق آخرین سرشماری صورت گرفته، جمعیت این قوم حدود 12 هزار نفر بوده است<ref>سابقی، علی محمد(1392).جامعه و فرهنگ [[چین]].تهران:موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، جلد2، ص840</ref>. | جمعیت قوم بائو آن اغلب به صورت پراکنده در استان های گَنسو و چینگخَی زندگی می کنند. آنها به زبان خاص خود که شاخه ای از زبان های آلتایی مغولی صحبت می کنند و به [[زبان چینی]] هم آشنا هستند. برگزاری آیین نوروزی در میان این قوم احتمال این که اصالتی ایرانی داشته باشند را تقویت می کند. طبق آخرین سرشماری صورت گرفته، جمعیت این قوم حدود 12 هزار نفر بوده است<ref>سابقی، علی محمد(1392).جامعه و فرهنگ [[چین]].تهران:موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، جلد2، ص840</ref>. | ||
نیز نگاه کنید به [[اقوام و اقلیت های نژادی مسلمان در چین]] | == نیز نگاه کنید به == | ||
* [[اقوام و اقلیت های نژادی مسلمان در چین]] | |||
== کتابشناسی == | == کتابشناسی == | ||
نسخهٔ ۲۱ دسامبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۹:۵۴
جمعیت قوم بائو آن اغلب به صورت پراکنده در استان های گَنسو و چینگخَی زندگی می کنند. آنها به زبان خاص خود که شاخه ای از زبان های آلتایی مغولی صحبت می کنند و به زبان چینی هم آشنا هستند. برگزاری آیین نوروزی در میان این قوم احتمال این که اصالتی ایرانی داشته باشند را تقویت می کند. طبق آخرین سرشماری صورت گرفته، جمعیت این قوم حدود 12 هزار نفر بوده است[۱].