فرهنگ سنتی نوشیدن چای در چین: تفاوت میان نسخه‌ها

از دانشنامه ملل
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۲: خط ۲:
چای را همه می­‌شناسند و آن را نوشیده‌­اند. واژه­‌ی چای، همانند کلمه‌­ی چینی مترادف با نام کشور [http://wiki.icro.ir/%DA%86%DB%8C%D9%86 چین] است. [http://wiki.icro.ir/%DA%86%DB%8C%D9%86 چین] جایگاه اصلی تولید چای به شمار می­‌رود و مردم [http://wiki.icro.ir/%DA%86%DB%8C%D9%86 چین] پیش از سایر مردمان جهان بوته­‌ی چای را کشف و از آن استفاده کرده‌­اند. هر کس سفری به [http://wiki.icro.ir/%DA%86%DB%8C%D9%86 چین] داشته باشد، در آنجا می­‌تواند شخصا با نحوه‌­ی تولید، به‌ویژه فرهنگ خاص دم کردن و نوشیدن چای آشنا و تنوع مزه­‌ی آن را بچشد.
چای را همه می­‌شناسند و آن را نوشیده‌­اند. واژه­‌ی چای، همانند کلمه‌­ی چینی مترادف با نام کشور [http://wiki.icro.ir/%DA%86%DB%8C%D9%86 چین] است. [http://wiki.icro.ir/%DA%86%DB%8C%D9%86 چین] جایگاه اصلی تولید چای به شمار می­‌رود و مردم [http://wiki.icro.ir/%DA%86%DB%8C%D9%86 چین] پیش از سایر مردمان جهان بوته­‌ی چای را کشف و از آن استفاده کرده‌­اند. هر کس سفری به [http://wiki.icro.ir/%DA%86%DB%8C%D9%86 چین] داشته باشد، در آنجا می­‌تواند شخصا با نحوه‌­ی تولید، به‌ویژه فرهنگ خاص دم کردن و نوشیدن چای آشنا و تنوع مزه­‌ی آن را بچشد.


کوهستان «مون شن» در نزدیکی شهر چِنگ­دو از استان سی­چوان، مرکز مشهور تولید چای در [http://wiki.icro.ir/%DA%86%DB%8C%D9%86 چین] است. تاریخ کشت چای در این منطقه بیش از 2000 سال پیشینه دارد. گفته می‌­شود که در آن زمان مردی به نام «اولی­جن» به­‌طور تصادفی با تأثیرات درمانی و مؤثر بودن چای برای رفع خستگی را کشف کرد. از آن پس، کِشت درخت چای آغاز شد. چینی­‌ها می­‌گویند: خانه­‌ی چای جهان [[چین]] و خانه­‌ی چای [http://wiki.icro.ir/%DA%86%DB%8C%D9%86 چین] کوهستان «مون شَن» است. به همین جهت، و در طول هزاران سال گذشته، کاشت، برداشت، فرآوری، تهیه و دَم کردن چای به تدریج به یک فرهنگ زیبا و متنوع تبدیل و به فرهنگ سنتی [[چین]](←[[فرهنگ چینی]]) غنای بیشتری بخشیده است.<ref>سابقی، علی محمد (1392). جامع فرهنگ و ملل [[چین]]. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، جلد سوم، ص910-911</ref>
کوهستان «مون شن» در نزدیکی شهر چِنگ­دو از استان سی­چوان، مرکز مشهور تولید چای در [http://wiki.icro.ir/%DA%86%DB%8C%D9%86 چین] است. تاریخ کشت چای در این منطقه بیش از 2000 سال پیشینه دارد. گفته می‌­شود که در آن زمان مردی به نام «اولی­جن» به­‌طور تصادفی با تأثیرات درمانی و مؤثر بودن چای برای رفع خستگی را کشف کرد. از آن پس، کِشت درخت چای آغاز شد. چینی­‌ها می­‌گویند: خانه­‌ی چای جهان [[چین]] و خانه­‌ی چای [http://wiki.icro.ir/%DA%86%DB%8C%D9%86 چین] کوهستان «مون شَن» است. به همین جهت، و در طول هزاران سال گذشته، کاشت، برداشت، فرآوری، تهیه و دَم کردن چای به تدریج به یک فرهنگ زیبا و متنوع تبدیل و به [[فرهنگ چینی|فرهنگ سنتی چین]] غنای بیشتری بخشیده است.<ref>سابقی، علی محمد (1392). جامع فرهنگ و ملل [[چین]]. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، جلد سوم، ص910-911</ref>


نیز نگاه کنید به [[فرهنگ عمومی در چین]]؛ [[فرهنگ، آداب و رسوم و تنوع غذایی در چين]]؛ [[فرهنگ چینی]]
== نیز نگاه کنید به ==
 
* [[فرهنگ عمومی در چین]]
* [[فرهنگ، آداب و رسوم و تنوع غذایی در چين]]
* [[فرهنگ چینی]]


== کتابشناسی ==
== کتابشناسی ==

نسخهٔ ‏۲۲ دسامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۹:۵۳

نوشیدن چای در چین

چای را همه می­‌شناسند و آن را نوشیده‌­اند. واژه­‌ی چای، همانند کلمه‌­ی چینی مترادف با نام کشور چین است. چین جایگاه اصلی تولید چای به شمار می­‌رود و مردم چین پیش از سایر مردمان جهان بوته­‌ی چای را کشف و از آن استفاده کرده‌­اند. هر کس سفری به چین داشته باشد، در آنجا می­‌تواند شخصا با نحوه‌­ی تولید، به‌ویژه فرهنگ خاص دم کردن و نوشیدن چای آشنا و تنوع مزه­‌ی آن را بچشد.

کوهستان «مون شن» در نزدیکی شهر چِنگ­دو از استان سی­چوان، مرکز مشهور تولید چای در چین است. تاریخ کشت چای در این منطقه بیش از 2000 سال پیشینه دارد. گفته می‌­شود که در آن زمان مردی به نام «اولی­جن» به­‌طور تصادفی با تأثیرات درمانی و مؤثر بودن چای برای رفع خستگی را کشف کرد. از آن پس، کِشت درخت چای آغاز شد. چینی­‌ها می­‌گویند: خانه­‌ی چای جهان چین و خانه­‌ی چای چین کوهستان «مون شَن» است. به همین جهت، و در طول هزاران سال گذشته، کاشت، برداشت، فرآوری، تهیه و دَم کردن چای به تدریج به یک فرهنگ زیبا و متنوع تبدیل و به فرهنگ سنتی چین غنای بیشتری بخشیده است.[۱]

نیز نگاه کنید به

کتابشناسی

  1. سابقی، علی محمد (1392). جامع فرهنگ و ملل چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، جلد سوم، ص910-911