آداب و رسوم مصر: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲: | خط ۲: | ||
هر چند بسیاری از آداب و سنت‌های فرهنگی جامعه [[مصر]] در پی تحولات سیاسی اجتماعی دو قرن اخیر بسیار کمرنگ شده است؛ برخی از این سنت‌ها و ارزش‌ها به ویژه در مناطق روستایی همچنان کم و بیش وجود دارد. | هر چند بسیاری از آداب و سنت‌های فرهنگی جامعه [[مصر]] در پی تحولات سیاسی اجتماعی دو قرن اخیر بسیار کمرنگ شده است؛ برخی از این سنت‌ها و ارزش‌ها به ویژه در مناطق روستایی همچنان کم و بیش وجود دارد. | ||
احترام به سنت‌ها و ارزش‌های خانوادگی به عنوان عامل تحکیم و استمرار، به ویژه در مناطق روستایی و شهرهای کوچک همچنان مورد تأکید خانواده‌هاست. یک فرد مصری در هر جایگاه اجتماعی و یا اقتصادی نمی‌تواند منفک از روابط خانوادگی باشد و یا سنت‌ها و آداب و رسوم را نفی کند.<ref>موسوعة مصر الحدیثة (1997). | احترام به سنت‌ها و ارزش‌های خانوادگی به عنوان عامل تحکیم و استمرار، به ویژه در مناطق روستایی و شهرهای کوچک همچنان مورد تأکید خانواده‌هاست. یک فرد مصری در هر جایگاه اجتماعی و یا اقتصادی نمی‌تواند منفک از روابط خانوادگی باشد و یا سنت‌ها و آداب و رسوم را نفی کند.<ref>موسوعة مصر الحدیثة (1997). ج نهم، ص9.</ref> در گذشته نه چندان دور ازدواج در خانواده‌های سنتی شاخص رسیدن به کمال مردانگی و یا زنانگی و با ملاحظات اجتماعی، دینی و اقتصادی همراه بود و لذا ازواج‌های زودهنگام بسیار معمول بود. سنت‌های آن روزگار به دختر و پسر اجازه نمی‌داد که پیش از ازدواج با یکدیگر ملاقات کنند؛ زیرا مسئله ازدواج پیش از آنکه به زوجین مربوط باشد به دو خانواده ارتباط دارد؛ لذا دختر و پسر بایستی به انتخاب و تصمیم خانواده تمکین می‌کردند.<ref>موسوعة مصر الحدیثة (1997). ج نهم، ص11.</ref> از آنجا که [[جامعه مصر]] عمدتا جامعه‌ای کشاورزی است، ازدواج‌ها معمولا پس از فروش محصول پنبه انجام می‌شد و لذا خانواده‌ها می‌توانستند مهریه را بپردازند و هزینه‌های مسکن و لوازم زندگی زوجین را فراهم کنند. در آن زمان، ازدواج دختر با پسرعمو معمول بود و در چنین ازدواج‌هایی هزینه‌ها کاهش می‌یافت و به مفهوم حفظ میراث خانوادگی و انسجام داخلی بود. فرزندآوری و تعداد فرزندان به ویژه فرزندان پسر، مایه مباهات و شاخص منزلت اجتماعی خانواده بود.<ref>موسوعة مصر الحدیثة (1997). ج نهم، ص12.</ref> روند تحولاتی که از قرن نوزدهم آغاز و در اوایل قرن بیستم آثار اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی خود را نشان داد مجموعه ارزش‌ها و سنت‌های مزبور را به تدریج تضعیف و وابستگی‌های خانوادگی کاهش یافت و امروز خانواده‌ی بزرگ، دیگر به عنوان یک واحد حیات جمعی و اقتصادی اجتماعی به شمار نمی‌رود. بدینسان مقوله ازدواج هم از یک مسئله خانوادگی به یک موضوع دوجانبه میان دختر و پسر تبدیل شد و سن ازدواج هم به دلیل افزایش هزینه‌های مربوطه بالا رفت. علیرغم این تحولات، برخی از ارزش‌ها و سنت‌های خانوادگی هر چند کمرنگ، در برابر آن مقاومت می‌کند. روابط احترام آمیز میان فرزندان و بزرگان خانواده به ویژه در میان خانواده‌های سنتی یا روستایی همچنان برقرار و فرزندان هنوز هم خود را موظف به تبعیت از پدران دانسته و پدران نیز خود را مسئول تربیت و تأمین هزینه‌های آنان می‌دانند؛ زنان نیز نسبت به همسران خود مراتب احترام را رعایت کرده و تبعیت از آنان را پذیرایند.<ref>موسوعة مصر الحدیثة (1997). ج نهم، ص19.</ref> <ref>صدر هاشمی، سید محمد (1392). جامع فرهنگ و ملل مصر. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، ص269-271.</ref> | ||
== نیز نگاه کنید به == | == نیز نگاه کنید به == | ||
نسخهٔ ۶ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۷:۳۰
هر چند بسیاری از آداب و سنت‌های فرهنگی جامعه مصر در پی تحولات سیاسی اجتماعی دو قرن اخیر بسیار کمرنگ شده است؛ برخی از این سنت‌ها و ارزش‌ها به ویژه در مناطق روستایی همچنان کم و بیش وجود دارد.
احترام به سنت‌ها و ارزش‌های خانوادگی به عنوان عامل تحکیم و استمرار، به ویژه در مناطق روستایی و شهرهای کوچک همچنان مورد تأکید خانواده‌هاست. یک فرد مصری در هر جایگاه اجتماعی و یا اقتصادی نمی‌تواند منفک از روابط خانوادگی باشد و یا سنت‌ها و آداب و رسوم را نفی کند.[۱] در گذشته نه چندان دور ازدواج در خانواده‌های سنتی شاخص رسیدن به کمال مردانگی و یا زنانگی و با ملاحظات اجتماعی، دینی و اقتصادی همراه بود و لذا ازواج‌های زودهنگام بسیار معمول بود. سنت‌های آن روزگار به دختر و پسر اجازه نمی‌داد که پیش از ازدواج با یکدیگر ملاقات کنند؛ زیرا مسئله ازدواج پیش از آنکه به زوجین مربوط باشد به دو خانواده ارتباط دارد؛ لذا دختر و پسر بایستی به انتخاب و تصمیم خانواده تمکین می‌کردند.[۲] از آنجا که جامعه مصر عمدتا جامعه‌ای کشاورزی است، ازدواج‌ها معمولا پس از فروش محصول پنبه انجام می‌شد و لذا خانواده‌ها می‌توانستند مهریه را بپردازند و هزینه‌های مسکن و لوازم زندگی زوجین را فراهم کنند. در آن زمان، ازدواج دختر با پسرعمو معمول بود و در چنین ازدواج‌هایی هزینه‌ها کاهش می‌یافت و به مفهوم حفظ میراث خانوادگی و انسجام داخلی بود. فرزندآوری و تعداد فرزندان به ویژه فرزندان پسر، مایه مباهات و شاخص منزلت اجتماعی خانواده بود.[۳] روند تحولاتی که از قرن نوزدهم آغاز و در اوایل قرن بیستم آثار اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی خود را نشان داد مجموعه ارزش‌ها و سنت‌های مزبور را به تدریج تضعیف و وابستگی‌های خانوادگی کاهش یافت و امروز خانواده‌ی بزرگ، دیگر به عنوان یک واحد حیات جمعی و اقتصادی اجتماعی به شمار نمی‌رود. بدینسان مقوله ازدواج هم از یک مسئله خانوادگی به یک موضوع دوجانبه میان دختر و پسر تبدیل شد و سن ازدواج هم به دلیل افزایش هزینه‌های مربوطه بالا رفت. علیرغم این تحولات، برخی از ارزش‌ها و سنت‌های خانوادگی هر چند کمرنگ، در برابر آن مقاومت می‌کند. روابط احترام آمیز میان فرزندان و بزرگان خانواده به ویژه در میان خانواده‌های سنتی یا روستایی همچنان برقرار و فرزندان هنوز هم خود را موظف به تبعیت از پدران دانسته و پدران نیز خود را مسئول تربیت و تأمین هزینه‌های آنان می‌دانند؛ زنان نیز نسبت به همسران خود مراتب احترام را رعایت کرده و تبعیت از آنان را پذیرایند.[۴] [۵]