سلسله جو: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۶: | خط ۶: | ||
پادشاه «جو» خود را نماینده‌ی آسمان معرفی کرد تا به حاکمیتش مشروعیت بخشد، ادعایی که برای جانشینان او نیز مفید و مؤثر بود. مثل شانگدی، آسمان بر تمام خدایان دیگر حاکمیت داشت و او بود که تصمیم می‌گرفت چه کسی شایسته‌ی حکومت بر چین است. این باور وجود داشت که هر حاکمی که شایستگی نمایندگی از آسمان را از دست بدهد، حوادث ناگوار طبیعی پشت سرِهم رخ خواهد داد، در نتیجه حاکمیتش را از دست میدهد و خانواده‌ی سلطنتی سقوط کرده و سلسله‌ی دیگری روی کار خواهد آمد تا از آسمان نمایندگی کند. | پادشاه «جو» خود را نماینده‌ی آسمان معرفی کرد تا به حاکمیتش مشروعیت بخشد، ادعایی که برای جانشینان او نیز مفید و مؤثر بود. مثل شانگدی، آسمان بر تمام خدایان دیگر حاکمیت داشت و او بود که تصمیم می‌گرفت چه کسی شایسته‌ی حکومت بر چین است. این باور وجود داشت که هر حاکمی که شایستگی نمایندگی از آسمان را از دست بدهد، حوادث ناگوار طبیعی پشت سرِهم رخ خواهد داد، در نتیجه حاکمیتش را از دست میدهد و خانواده‌ی سلطنتی سقوط کرده و سلسله‌ی دیگری روی کار خواهد آمد تا از آسمان نمایندگی کند. | ||
[[پرونده:نگاره مردی سوار بر اژدها، قرن ۵ تا ۳ پیش از میلاد.jpg|بندانگشتی|نگاره مردی سوار بر اژدها]]سلسله‌ی«جو» ابتدا مقر حکومتی خود را به نزدیکی شهر شیاَن(Xi’an) کنونی انتقال داده و کم‌کم به سمت رودخانه‌ی یانگتسه(Yangtze)گسترش دادند. این حرکت، نخستین مهاجرت جمعیت از شمال به جنوب چین به شمار می‌آید<ref>سابقی، محمد علی(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی،جلد اول، ص 113-114</ref>. | [[پرونده:نگاره مردی سوار بر اژدها، قرن ۵ تا ۳ پیش از میلاد.jpg|بندانگشتی|نگاره مردی سوار بر اژدها]]سلسله‌ی«جو» ابتدا مقر حکومتی خود را به نزدیکی شهر شیاَن(Xi’an) کنونی انتقال داده و کم‌کم به سمت رودخانه‌ی یانگتسه(Yangtze)گسترش دادند. این حرکت، نخستین مهاجرت جمعیت از شمال به جنوب چین به شمار می‌آید<ref>سابقی، محمد علی(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی،جلد اول، ص 113-114</ref>. | ||
=== '''کتاب شناسی''' === | === '''کتاب شناسی''' === | ||
نسخهٔ ۱۳ اکتبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۷:۵۰
.سلسله‌ی جو(256-1046 پیش از میلاد)
سلسله‌ی جو، طولانیترین سلسله‌ی امپراتوری در تاریخ چین است، از 1066 پیش از میلاد تا 256 قبل از میلاد. با پایان هزاره‌ی دوم پیش از میلاد، سلسله‌ی جو در دره‌ی رودخانه‌ی زرد پایه گذاری شد و سپس سرزمین شانگ را تصرف و به کشور خود ضمیمه ساخت. سلسله‌ی جو حکومت خود را با سیستمی نیمه فئودالی آغاز کرد. جو، در قسمت غربی شانگ حاکمیت داشت، و رهبران آن از سوی شانگ به‌عنوان«پاسداران مناطق غربی» منصوب شده بودند. شاه «وو(Wu)» حاکم «جو»، با همکاری برادرش که نایب السلطنه بود، در جنگی به نام مویه(Muye)، سلسله‌ی شانگ را شکست داد و خود به جای آن نشست.
پادشاه «جو» خود را نماینده‌ی آسمان معرفی کرد تا به حاکمیتش مشروعیت بخشد، ادعایی که برای جانشینان او نیز مفید و مؤثر بود. مثل شانگدی، آسمان بر تمام خدایان دیگر حاکمیت داشت و او بود که تصمیم می‌گرفت چه کسی شایسته‌ی حکومت بر چین است. این باور وجود داشت که هر حاکمی که شایستگی نمایندگی از آسمان را از دست بدهد، حوادث ناگوار طبیعی پشت سرِهم رخ خواهد داد، در نتیجه حاکمیتش را از دست میدهد و خانواده‌ی سلطنتی سقوط کرده و سلسله‌ی دیگری روی کار خواهد آمد تا از آسمان نمایندگی کند.
سلسله‌ی«جو» ابتدا مقر حکومتی خود را به نزدیکی شهر شیاَن(Xi’an) کنونی انتقال داده و کم‌کم به سمت رودخانه‌ی یانگتسه(Yangtze)گسترش دادند. این حرکت، نخستین مهاجرت جمعیت از شمال به جنوب چین به شمار می‌آید[۱].
کتاب شناسی
- ↑ سابقی، محمد علی(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی،جلد اول، ص 113-114