عضویت مائو تسه تونگ در حزب کمونیست: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
[[پرونده:Index(32).jpg|بندانگشتی|تصویر مائو تسه تونگ]] | |||
[[حزب کمونیست و احیای هویت ملی چین|حزب کمونیست]] [[چین]] در سال 1921در [[شانگهای]] تأسیس و سازماندهی شد، و مائو از همان ابتدا به عضویت این حزب در آمد. وی در نخستین کنفرانس ملی حزب حضور یافت و دو سال بعد و در سومین کنفرانس ملی به عنوان یکی از پنج کمیسر کمیته ی مرکزی حزب انتخاب شد. در دوران همکاری میان [[حزب کمونیست و احیای هویت ملی چین|حزب کمونیست]] و حزب کومین تانگ، وی برای سازماندهی شاخه ی خونَن کومین تانگ در منطقه ی خونَن به این شهر بازگشت. | |||
=== عضویت [[مائو تسه تونگ(مائو زدونگ)، بنیانگذار جمهوری خلق چین|مائو]] در [[حزب کمونیست و احیای هویت ملی چین|حزب کمونیست]] === | |||
[[مائو تسه تونگ(مائو زدونگ)، بنیانگذار جمهوری خلق چین|مائو]] در سال1924 به عنوان عضو علی البدل کمیته ی اجرایی کومین تانگ انتخاب و همزمان فعالانه برای گسترش فعالیت های [[حزب کمونیست و احیای هویت ملی چین|حزب کمونیست]] هم تلاش می کرد. وی مدتی هم برای گسترش فعالیت های حزبی و تشكیل بخش پیشرو حزب به [[شانگهای]] که مرکز فعالیت نیروهای کمونیست(←[[حزب کمونیست و احیای هویت ملی چین|حزب کمونیست)]]<nowiki/>بود رفت. با آغاز مشکلات حزب در [[شانگهای]] وی به خانه ی پدری بازگشت ولی با آغاز شورش هایی در [[شانگهای]] و گوانگ جو بار دیگر فعالیت های سیاسی خود را از سر گرفت و در سفری به گوانگ جو برای برگزاری دومین نشست حزب کومین تانگ با این حزب همکاری و به عنوان مسئول تبلیغات حزب گمارده شد. | |||
[[پرونده:Images (5).jpg|بندانگشتی|مائو و استالین]] | |||
در سال1925، دكتر سون یات سِن فوت کرد و چیانگ كایشِك رهبری حكومت [[چین]] را بر عهده گرفت. دیدگاه های وی با سون یات سِن مغایر بود. سال بعد چیانگ كنترل ارتش را نیز در اختیار گرفت و در سال 1927، به خاطر اختلافاتی که پیش آمد، عوامل كمونیستی(←[[حزب کمونیست و احیای هویت ملی چین|حزب کمونیست)]] را از دولت و ارتش پاكسازی كرده و برخی را نیز زندانی نمود. براساس برخی از آمارها، در درگیری میان [[حزب کمونیست و احیای هویت ملی چین|حزب کمونیست]] و دولت ملی طی سال های 1926تا1927، به دلیل قتل عام کمونیست ها(←[[حزب کمونیست و احیای هویت ملی چین|حزب کمونیست)]] توسط ارتش و پلیس مخفی چیانگ کایشِک، تعداد اعضای این حزب از حدود58هزار نفر به 10هزار نفر کاهش یافت<ref name=":0">وردی نژاد، فریدون و دیگران(1390).اژدهای شکیبا، چینِ دیروز، امروز و فردا. تهران:انتشارات اطلاعات. چاپ دوم.</ref>. در همین ایام مائو برای حضور در اجلاس اضطراری [[حزب کمونیست و احیای هویت ملی چین|حزب کمونیست]] به ووخَن رفته و در آنجا گزارشی از وضعیت قیام کشاورزان خونَن ارایه کرد که این گزارش(Report on the Peasant Movment in Hunan)مبنایی برای تئوری های انقلابی وی در سال های بعد شد. | |||
پس از برخورد چیانگ با [[حزب کمونیست و احیای هویت ملی چین|حزب کمونیست]]، حزب اقدام به راه اندازی گروه های پارتیزانی نموده و مائو در این حركت نقش مؤثری داشت. وی برای به دست آوردن پیروزی در مقابل نیروهای ملی، راهبردی را تعیین کرد که دارای سه مرحله بود: نخست، برخورداری از یک ارتش دهقانی که از قدرت و تحرک کافی به منظور درگیری های نظامی طولانی مدت برخوردار است. دوم، تحت کنترل درآوردن سرزمینی استراتژیک برای استقرار و انجام عملیات نظامی. و سوم، ایجاد گروه خود کفایی اقتصادی در مناطق تحت کنترل ارتش سرخ برای فراهم سازی نیرو و تجهیزات جهت درگیری های نظامی<ref name=":0" />. وی با ایجاد جمهوری شورایی [[چین]] در منطقه ی خونَن به هر سه هدف خود دست یافته بود<ref>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی،جلد اول</ref>. | |||
نیز نگاه کنید به [[مائو تسه تونگ(مائو زدونگ)، بنیانگذار جمهوری خلق چین]] | |||
== کتابشناسی == | |||
نسخهٔ ۳ نوامبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۹:۳۷
.jpg)
حزب کمونیست چین در سال 1921در شانگهای تأسیس و سازماندهی شد، و مائو از همان ابتدا به عضویت این حزب در آمد. وی در نخستین کنفرانس ملی حزب حضور یافت و دو سال بعد و در سومین کنفرانس ملی به عنوان یکی از پنج کمیسر کمیته ی مرکزی حزب انتخاب شد. در دوران همکاری میان حزب کمونیست و حزب کومین تانگ، وی برای سازماندهی شاخه ی خونَن کومین تانگ در منطقه ی خونَن به این شهر بازگشت.
عضویت مائو در حزب کمونیست
مائو در سال1924 به عنوان عضو علی البدل کمیته ی اجرایی کومین تانگ انتخاب و همزمان فعالانه برای گسترش فعالیت های حزب کمونیست هم تلاش می کرد. وی مدتی هم برای گسترش فعالیت های حزبی و تشكیل بخش پیشرو حزب به شانگهای که مرکز فعالیت نیروهای کمونیست(←حزب کمونیست)بود رفت. با آغاز مشکلات حزب در شانگهای وی به خانه ی پدری بازگشت ولی با آغاز شورش هایی در شانگهای و گوانگ جو بار دیگر فعالیت های سیاسی خود را از سر گرفت و در سفری به گوانگ جو برای برگزاری دومین نشست حزب کومین تانگ با این حزب همکاری و به عنوان مسئول تبلیغات حزب گمارده شد.
.jpg)
در سال1925، دكتر سون یات سِن فوت کرد و چیانگ كایشِك رهبری حكومت چین را بر عهده گرفت. دیدگاه های وی با سون یات سِن مغایر بود. سال بعد چیانگ كنترل ارتش را نیز در اختیار گرفت و در سال 1927، به خاطر اختلافاتی که پیش آمد، عوامل كمونیستی(←حزب کمونیست) را از دولت و ارتش پاكسازی كرده و برخی را نیز زندانی نمود. براساس برخی از آمارها، در درگیری میان حزب کمونیست و دولت ملی طی سال های 1926تا1927، به دلیل قتل عام کمونیست ها(←حزب کمونیست) توسط ارتش و پلیس مخفی چیانگ کایشِک، تعداد اعضای این حزب از حدود58هزار نفر به 10هزار نفر کاهش یافت[۱]. در همین ایام مائو برای حضور در اجلاس اضطراری حزب کمونیست به ووخَن رفته و در آنجا گزارشی از وضعیت قیام کشاورزان خونَن ارایه کرد که این گزارش(Report on the Peasant Movment in Hunan)مبنایی برای تئوری های انقلابی وی در سال های بعد شد.
پس از برخورد چیانگ با حزب کمونیست، حزب اقدام به راه اندازی گروه های پارتیزانی نموده و مائو در این حركت نقش مؤثری داشت. وی برای به دست آوردن پیروزی در مقابل نیروهای ملی، راهبردی را تعیین کرد که دارای سه مرحله بود: نخست، برخورداری از یک ارتش دهقانی که از قدرت و تحرک کافی به منظور درگیری های نظامی طولانی مدت برخوردار است. دوم، تحت کنترل درآوردن سرزمینی استراتژیک برای استقرار و انجام عملیات نظامی. و سوم، ایجاد گروه خود کفایی اقتصادی در مناطق تحت کنترل ارتش سرخ برای فراهم سازی نیرو و تجهیزات جهت درگیری های نظامی[۱]. وی با ایجاد جمهوری شورایی چین در منطقه ی خونَن به هر سه هدف خود دست یافته بود[۲].
نیز نگاه کنید به مائو تسه تونگ(مائو زدونگ)، بنیانگذار جمهوری خلق چین