شخصیت های مسلمان دوران سلسله مینگ: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی « == ''شخصیتهای مسلمان دوران سلسلهی مينگ:'' == دوران حاكميت سلسلهی مينگ هم دوران مهمي براي رشد قوم خوي بود. اولا، در دوران مينگ بود كه تعدادي از شخصيتهاي مهم مسلمان همچون جِنگ خِه، خَی‌رویي[1]، مقام عاليرتبه...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
=== شخصیتهای مسلمان دوران سلسلهی مينگ: === | |||
دوران حاكمیت سلسله ی مینگ هم دوران مهمی برای رشد قوم خوی بود. | |||
اولا، در دوران مینگ بود كه تعدادی از شخصیت های مهم مسلمان همچون جِنگ خِه، خَی‌رویی( Hai Rui)، مقام عالیرتبه‌ی عادل و درستكار، لیجی(Li Zhi)، اندیشمند، تاریخدان و ادیب معروف چین، خودنگجو(Hu Deng Zhou)، بینانگذار آموزش مسجدی، وانگ‌دَی‌یو(Wang Dai Yu)، متفکر و اندیشمند بزرگ را می توان نام برد. | |||
دوران | |||
ثانیا، اگرچه تا دوران سلسلهی یوان، اكثر قریب به اتفاق مسلمانان نام‌های معمولی اسلامی و یا اسامی عربی، فارسی و تركی خود را حفظ كرده بودند، ولی در دوران سلسله ی مینگ نام و نام‌خانوادگی مسلمانان به اسامی چینی تبدیل شد. | |||
ثالثا، در بین شخصیت های برجسته‌ی مسلمان در دوران مینگ، تعداد شخصیتها و مقامات عالی رتبه ی نظامی بیش از سایر مقامات بود. جو یوانجانگ(Zhu Yuang Zhang)، نخستین امپراتور دودمان مینگ، برحسب جایگاه و نقش مسلمانان در آن زمان، بسیاری از افسران و ژنرالهای مسلمان را به کار گرفت. در آن زمان ده ژنرال عالیرتبه از جمله چانگ‌یوچون(Chang Yu Chun)، خو دَخی(Hu Da Hai)، خو دِجی( Hu De Ji)، دِنگ‌دِشینگ(Deng De Xing)، مو اینگ(Mu Ying)، لان‌یو(Lan Yu)، فنگ‌شنگ(Feng Sheng)، فنگ‌گوِه یونگ(Feng Guo Yong)، همگی مسلمان و از نژاد خوی بودند. | |||
در اواخر دودمان مینگ و اوایل دودمان چینگ، در روند توسعه ی اسلام و جامعه ی مسلمانان خوی، سه پدیدهی مهم به وقوع پیوست: 1) شکل گیری مکتبهای صوفیانه در شمال غربی چین؛ 2) آغاز آموزش و پرورش مسجدی در چین؛ 3) آغاز تألیف کتابها و آثار اسلامی به [[زبان چینی]]<ref>وانگ فنگ(2007)، پژوهش های افکار فلسفی چهار مترجم و نویسندهی بزرگ مسلمان چینی در دوران سلسلههای مینگ و چینگ، مرکز پژوهش های ملت هوی، دانشگاه نینگ شیا. </ref> | |||
== کتابشناسی == | |||
نسخهٔ ۳ نوامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۴:۵۹
شخصیتهای مسلمان دوران سلسلهی مينگ:
دوران حاكمیت سلسله ی مینگ هم دوران مهمی برای رشد قوم خوی بود.
اولا، در دوران مینگ بود كه تعدادی از شخصیت های مهم مسلمان همچون جِنگ خِه، خَی‌رویی( Hai Rui)، مقام عالیرتبه‌ی عادل و درستكار، لیجی(Li Zhi)، اندیشمند، تاریخدان و ادیب معروف چین، خودنگجو(Hu Deng Zhou)، بینانگذار آموزش مسجدی، وانگ‌دَی‌یو(Wang Dai Yu)، متفکر و اندیشمند بزرگ را می توان نام برد.
ثانیا، اگرچه تا دوران سلسلهی یوان، اكثر قریب به اتفاق مسلمانان نام‌های معمولی اسلامی و یا اسامی عربی، فارسی و تركی خود را حفظ كرده بودند، ولی در دوران سلسله ی مینگ نام و نام‌خانوادگی مسلمانان به اسامی چینی تبدیل شد.
ثالثا، در بین شخصیت های برجسته‌ی مسلمان در دوران مینگ، تعداد شخصیتها و مقامات عالی رتبه ی نظامی بیش از سایر مقامات بود. جو یوانجانگ(Zhu Yuang Zhang)، نخستین امپراتور دودمان مینگ، برحسب جایگاه و نقش مسلمانان در آن زمان، بسیاری از افسران و ژنرالهای مسلمان را به کار گرفت. در آن زمان ده ژنرال عالیرتبه از جمله چانگ‌یوچون(Chang Yu Chun)، خو دَخی(Hu Da Hai)، خو دِجی( Hu De Ji)، دِنگ‌دِشینگ(Deng De Xing)، مو اینگ(Mu Ying)، لان‌یو(Lan Yu)، فنگ‌شنگ(Feng Sheng)، فنگ‌گوِه یونگ(Feng Guo Yong)، همگی مسلمان و از نژاد خوی بودند.
در اواخر دودمان مینگ و اوایل دودمان چینگ، در روند توسعه ی اسلام و جامعه ی مسلمانان خوی، سه پدیدهی مهم به وقوع پیوست: 1) شکل گیری مکتبهای صوفیانه در شمال غربی چین؛ 2) آغاز آموزش و پرورش مسجدی در چین؛ 3) آغاز تألیف کتابها و آثار اسلامی به زبان چینی[۱]
کتابشناسی
- ↑ وانگ فنگ(2007)، پژوهش های افکار فلسفی چهار مترجم و نویسندهی بزرگ مسلمان چینی در دوران سلسلههای مینگ و چینگ، مرکز پژوهش های ملت هوی، دانشگاه نینگ شیا.