مساجد، پایگاه های آموزشی جامعه مسلمانان چین: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی « == ''مساجد؛ پایگاه های آموزشی جامعهی مسلمانان چین'' == ثبات و آرامش به وجود آمده در اواسط دوران مینگ و تثبیت جایگاه مسلمانان در میان جامعهی اکثریت چینی از یک سو، و بهبود نسبی وضعیت اقتصادی مسلمانان از سوی دیگر، زمینه را برای راه اندازی کلاسه...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
== ''مساجد؛ پایگاه های آموزشی جامعهی مسلمانان چین'' == | == ''مساجد؛ پایگاه های آموزشی جامعهی مسلمانان چین'' == | ||
ثبات و آرامش به وجود آمده در اواسط دوران مینگ و تثبیت جایگاه مسلمانان در میان جامعهی اکثریت چینی از یک سو، و بهبود نسبی وضعیت اقتصادی مسلمانان از سوی دیگر، زمینه را برای راه اندازی کلاسهای آموزش قرآن و احکام شرعی و علوم دینی در مساجد فراهم کرد که به«آموزش مسجدی» شهرت یافت. در هر مسجدی کلاس آموزش قرآن و علوم اسلامی با شرکت کودکان و نوجوانان مسلمان دایر و روحانیان وعالمان دینی که اطلاعات دینی عمیقی از اسلام نیز نداشتند، هر کدام طبق سلیقه و میزان معلومات خود به تدریس علوم اسلامی در کلاسهایی که در مساجد تشکیل میشد میپرداختند[ | ثبات و آرامش به وجود آمده در اواسط دوران مینگ و تثبیت جایگاه مسلمانان در میان جامعهی اکثریت چینی از یک سو، و بهبود نسبی وضعیت اقتصادی مسلمانان از سوی دیگر، زمینه را برای راه اندازی کلاسهای آموزش قرآن و احکام شرعی و علوم دینی در مساجد فراهم کرد که به«آموزش مسجدی» شهرت یافت. در هر مسجدی کلاس آموزش قرآن و علوم اسلامی با شرکت کودکان و نوجوانان مسلمان دایر و روحانیان وعالمان دینی که اطلاعات دینی عمیقی از اسلام نیز نداشتند، هر کدام طبق سلیقه و میزان معلومات خود به تدریس علوم اسلامی در کلاسهایی که در مساجد تشکیل میشد میپرداختند<ref>فِنگ جین یوان. مترجم، محمد جواد امیدوار نیا. فرهنگ اسلامی و ایرانی در [[چین]]. انتشارات بین المللی الهدی. بی تا</ref>. در آن شرایط بحرانی، این کلاسهای ضعیف آموزشی، تا سیستماتیک شدن آموزشهای دینی در دهههای بعد، نقش مهمی ایفا کردند. | ||
== کتابشناسی == | |||
نسخهٔ ۳ نوامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۶:۳۰
مساجد؛ پایگاه های آموزشی جامعهی مسلمانان چین
ثبات و آرامش به وجود آمده در اواسط دوران مینگ و تثبیت جایگاه مسلمانان در میان جامعهی اکثریت چینی از یک سو، و بهبود نسبی وضعیت اقتصادی مسلمانان از سوی دیگر، زمینه را برای راه اندازی کلاسهای آموزش قرآن و احکام شرعی و علوم دینی در مساجد فراهم کرد که به«آموزش مسجدی» شهرت یافت. در هر مسجدی کلاس آموزش قرآن و علوم اسلامی با شرکت کودکان و نوجوانان مسلمان دایر و روحانیان وعالمان دینی که اطلاعات دینی عمیقی از اسلام نیز نداشتند، هر کدام طبق سلیقه و میزان معلومات خود به تدریس علوم اسلامی در کلاسهایی که در مساجد تشکیل میشد میپرداختند[۱]. در آن شرایط بحرانی، این کلاسهای ضعیف آموزشی، تا سیستماتیک شدن آموزشهای دینی در دهههای بعد، نقش مهمی ایفا کردند.