روابط خارجی تایلند: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (The LinkTitles extension automatically added links to existing pages (https://github.com/bovender/LinkTitles).) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
همان‌گونه که گفتیم، [[تایلند]] در سدهٔ نوزدهم موفق شد در برابر رقابت [[فرانسه]] و انگلیس در شبه جزیره هندوچین استقلال خود را حفظ کند و یگانه کشور جنوب شرقی آسیا است که هرگز مستعمره نشد. شاهان پیشین [[تایلند]] گرایش بسیاری به غرب و تمدن اروپایی داشتند، در جنگ جهانی دوم، [[تایلند]] برای مدتی از حامیان و متحدان [[ژاپن]] شد لیکن در دوران جنگ سرد این سیاست را کنار گذاشت و به جناح غرب پیوست. [[تایلند]] با اعزام نیروهای نظامی خود به جنگ کره در کنار [[ایالات متحده|آمریکا]] قرار گرفت و از هم‌پیمانان این کشور شد و به عضویت پیمان نظامی سیتو درآمد. در جنگ ویتنام در خط مقدم جنگ شرکت کرد و در دورانی که ویتنام، کامبوج را اشغال کرده بود، در حل‌وفصل مسئلهٔ کامبوج فعال بود. | |||
پس از پایان جنگ سرد، [[تایلند]] با تأکید بر حفظ استقلال، حاکمیت ملی و یکپارچگی سرزمین خود، ضمن ادامهٔ روابط خود با بلوک غرب، سیاست خارجی را بر اصول زیر استوار کرد: | |||
۱. تحکیم امنیت داخلی و خارجی کشور؛ | |||
۲. تقویت اقتصاد داخلی و روابط بازرگانی با کشورهای دیگر؛ | |||
۳. حضور فعال‌تر در صحنهٔ سیاست جهان و پیروی از «دیپلماسی فعال»؛ | |||
۴. همبستگی با کشورهای عضو پیمان آسه‌آن (سازمان کشورهای جنوب شرقی آسیا: ASEAN) و پیمان اپک (سازمان همکاری اقتصادی آسیا، اقیانوسیه: APEC) و برقراری روابط نزدیک اقتصادی، بازرگانی، بانکی، سیاسی و فرهنگی با همسایگان و اعضای آسه‌آن؛ | |||
۵. گسترش و تحکیم روابط با قدرت‌های بزرگ؛ | |||
۶. کاربرد دیپلماسی برای تأمین منافع ملی و توسعهٔ اقتصادی و اجتماعی کشور؛ | |||
۷. گرایش به [[جمهوری خلق چین]] به‌منزلهٔ دولت حامی؛ | |||
۸. تبدیل منطقه جنوب شرقی آسیا به منطقه صلح، آزادی و بی‌طرفی؛ | |||
9. احترام به اصول منشور سازمان ملل متحد و اعلامیهٔ جهانی حقوق بشر؛ | |||
۱۰.جلب سرمایه‌وتکنولوژی‌خارجی به‌منظورگسترش‌اقتصادملی؛ | |||
۱۱. حفظ منافع اتباع [[تایلند]] در خارج از کشور. | |||
از ۱۹۸۵م، سیاست خارجی [[تایلند]] جهت‌گیری تازه‌ای یافت و در این سال بود که وزیر امور خارجه آن کشور برای نخستین‌بار از منطقه آسیای غربی دیدار کرد. این منطقه برای [[تایلند]] اهمیت فراوانی دارد، زیرا هم تأمین‌کنندهٔ نفت و انرژی [[تایلند]] است و هم هزاران کارگر تایلندی را در خود جای داده است و بازار خوبی نیز برای کالاهای کشاورزی [[تایلند]] به‌شمار می‌رود. | |||
یکی از اصول سیاست خارجی [[تایلند]]، گسترش روزافزون روابط آن کشور با [[ایالات متحده|آمریکا]] است، به‌ویژه پس از رویداد ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱م و حمله تروریستی در جزیرهٔ بالی اندونزی در اکتبر ۲۰۰۳م، همکاری‌های گسترده‌ای را با [[ایالات متحده|آمریکا]] در زمینهٔ مبارزه با تروریسم بین‌المللی انجام داد.[[پرونده:تاکسین شیناواترا.jpg|بندانگشتی|تاکسین شیناواترا]]پس از به قدرت‌رسیدن تاکسین شیناواترا، [[تایلند]] به داشتن پیوندهای سیاسی و اقتصادی نزدیک‌تر با [[ایالات متحده]] گرایش بیشتری یافت، تا آنجا که جرج بوش (پسر)، در دیدار رسمی خود از [[تایلند]] در اکتبر ۲۰۰۳م، این کشور را «متحد مهم امنیتی غیر عضو ناتو» نامید. در سال‌های بعد، دیدارهای مقامات بلندپایه [[ایالات متحده|آمریکا]] از این کشور ادامه یافت. دو کشور، همه ساله مانورهای مشترک نظامی به‌نام کبرای طلایی با شرکت هم‌پیمانان خود در جنوب شرقی آسیا برگزار می‌کنند. [[تایلند]] در سال‌های گذشته نقش قوی‌تری در صحنهٔ جهانی بر عهده گرفته است و نخستین بار نظامیان خود را برای شرکت در عملیات نیروی حافظ صلح [https://www.un.org/ سازمان ملل متحد]، به تیمور شرقی فرستاد. در سپتامبر ۲۰۰۳م نزدیک به ۴۵۰ نفر از نیروهای نظامی خود را با هدف کمک به فرایند بازسازی عراق، در کنار نیروهای ائتلاف بین‌المللی به رهبری آمریکا، به عراق گسیل داشت که تا سپتامبر ۲۰۰۴م در آن کشور و در شهر کربلا مستقر بودند. [[تایلند]] همچنین با اعزام نیروهای فنی و خدماتی خود، در بازسازی [[افغانستان]] پس از جنگ شرکت داشته است. | |||
این کشور همچنین درصدد برقراری تجارت آزاد با [[چین]]، استرالیا، بحرین، هند و [[ایالات متحده|آمریکا]] برآمده است<ref>الهی، امیر سعید(1391). جامعه و فرهنگ [[تایلند]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی هنری و انتشارات بین‌المللی الهدی]،ص.129-131.</ref>. | |||
== کتابشناسی == | |||
نسخهٔ ۲۵ آوریل ۲۰۲۴، ساعت ۱۰:۳۵
همان‌گونه که گفتیم، تایلند در سدهٔ نوزدهم موفق شد در برابر رقابت فرانسه و انگلیس در شبه جزیره هندوچین استقلال خود را حفظ کند و یگانه کشور جنوب شرقی آسیا است که هرگز مستعمره نشد. شاهان پیشین تایلند گرایش بسیاری به غرب و تمدن اروپایی داشتند، در جنگ جهانی دوم، تایلند برای مدتی از حامیان و متحدان ژاپن شد لیکن در دوران جنگ سرد این سیاست را کنار گذاشت و به جناح غرب پیوست. تایلند با اعزام نیروهای نظامی خود به جنگ کره در کنار آمریکا قرار گرفت و از هم‌پیمانان این کشور شد و به عضویت پیمان نظامی سیتو درآمد. در جنگ ویتنام در خط مقدم جنگ شرکت کرد و در دورانی که ویتنام، کامبوج را اشغال کرده بود، در حل‌وفصل مسئلهٔ کامبوج فعال بود.
پس از پایان جنگ سرد، تایلند با تأکید بر حفظ استقلال، حاکمیت ملی و یکپارچگی سرزمین خود، ضمن ادامهٔ روابط خود با بلوک غرب، سیاست خارجی را بر اصول زیر استوار کرد:
۱. تحکیم امنیت داخلی و خارجی کشور؛
۲. تقویت اقتصاد داخلی و روابط بازرگانی با کشورهای دیگر؛
۳. حضور فعال‌تر در صحنهٔ سیاست جهان و پیروی از «دیپلماسی فعال»؛
۴. همبستگی با کشورهای عضو پیمان آسه‌آن (سازمان کشورهای جنوب شرقی آسیا: ASEAN) و پیمان اپک (سازمان همکاری اقتصادی آسیا، اقیانوسیه: APEC) و برقراری روابط نزدیک اقتصادی، بازرگانی، بانکی، سیاسی و فرهنگی با همسایگان و اعضای آسه‌آن؛
۵. گسترش و تحکیم روابط با قدرت‌های بزرگ؛
۶. کاربرد دیپلماسی برای تأمین منافع ملی و توسعهٔ اقتصادی و اجتماعی کشور؛
۷. گرایش به جمهوری خلق چین به‌منزلهٔ دولت حامی؛
۸. تبدیل منطقه جنوب شرقی آسیا به منطقه صلح، آزادی و بی‌طرفی؛
9. احترام به اصول منشور سازمان ملل متحد و اعلامیهٔ جهانی حقوق بشر؛
۱۰.جلب سرمایه‌وتکنولوژی‌خارجی به‌منظورگسترش‌اقتصادملی؛
۱۱. حفظ منافع اتباع تایلند در خارج از کشور.
از ۱۹۸۵م، سیاست خارجی تایلند جهت‌گیری تازه‌ای یافت و در این سال بود که وزیر امور خارجه آن کشور برای نخستین‌بار از منطقه آسیای غربی دیدار کرد. این منطقه برای تایلند اهمیت فراوانی دارد، زیرا هم تأمین‌کنندهٔ نفت و انرژی تایلند است و هم هزاران کارگر تایلندی را در خود جای داده است و بازار خوبی نیز برای کالاهای کشاورزی تایلند به‌شمار می‌رود.
یکی از اصول سیاست خارجی تایلند، گسترش روزافزون روابط آن کشور با آمریکا است، به‌ویژه پس از رویداد ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱م و حمله تروریستی در جزیرهٔ بالی اندونزی در اکتبر ۲۰۰۳م، همکاری‌های گسترده‌ای را با آمریکا در زمینهٔ مبارزه با تروریسم بین‌المللی انجام داد.
پس از به قدرت‌رسیدن تاکسین شیناواترا، تایلند به داشتن پیوندهای سیاسی و اقتصادی نزدیک‌تر با ایالات متحده گرایش بیشتری یافت، تا آنجا که جرج بوش (پسر)، در دیدار رسمی خود از تایلند در اکتبر ۲۰۰۳م، این کشور را «متحد مهم امنیتی غیر عضو ناتو» نامید. در سال‌های بعد، دیدارهای مقامات بلندپایه آمریکا از این کشور ادامه یافت. دو کشور، همه ساله مانورهای مشترک نظامی به‌نام کبرای طلایی با شرکت هم‌پیمانان خود در جنوب شرقی آسیا برگزار می‌کنند. تایلند در سال‌های گذشته نقش قوی‌تری در صحنهٔ جهانی بر عهده گرفته است و نخستین بار نظامیان خود را برای شرکت در عملیات نیروی حافظ صلح سازمان ملل متحد، به تیمور شرقی فرستاد. در سپتامبر ۲۰۰۳م نزدیک به ۴۵۰ نفر از نیروهای نظامی خود را با هدف کمک به فرایند بازسازی عراق، در کنار نیروهای ائتلاف بین‌المللی به رهبری آمریکا، به عراق گسیل داشت که تا سپتامبر ۲۰۰۴م در آن کشور و در شهر کربلا مستقر بودند. تایلند همچنین با اعزام نیروهای فنی و خدماتی خود، در بازسازی افغانستان پس از جنگ شرکت داشته است.
این کشور همچنین درصدد برقراری تجارت آزاد با چین، استرالیا، بحرین، هند و آمریکا برآمده است[۱].
کتابشناسی
- ↑ الهی، امیر سعید(1391). جامعه و فرهنگ تایلند. تهران: موسسه فرهنگی هنری و انتشارات بین‌المللی الهدی،ص.129-131.