آداب و رسوم تایلند: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۱: | خط ۱: | ||
[[پرونده:جشن گل.jpg|بندانگشتی|جشن گلها در [[تایلند]]]] | |||
====تاثیر فرهنگ هندی==== | ====تاثیر فرهنگ هندی==== | ||
در بررسی آداب و رسوم مردم [[تایلند]]، میفهمیم که فرهنگ و ادبیات تایلندی گذشته از باورهای سنتی و افکار خرافی اقوام اولیهٔ سیامی، از فرهنگ هندی و مذهب برهمنی و نیز بودیسم چینی تأثیر بسیاری پذیرفته است. به سخن دیگر [[فرهنگ تایلندی]] مانند سایر کشورهای جنوب شرقی آسیا در سایهٔ فرهنگ و تمدن عظیم هند رشد کرده است. | در بررسی آداب و رسوم مردم [[تایلند]]، میفهمیم که فرهنگ و ادبیات تایلندی گذشته از باورهای سنتی و افکار خرافی اقوام اولیهٔ سیامی، از فرهنگ هندی و مذهب برهمنی و نیز بودیسم چینی تأثیر بسیاری پذیرفته است. به سخن دیگر [[فرهنگ تایلندی]] مانند سایر کشورهای جنوب شرقی آسیا در سایهٔ فرهنگ و تمدن عظیم هند رشد کرده است. |
نسخهٔ ۲۶ آوریل ۲۰۲۴، ساعت ۰۷:۱۳
تاثیر فرهنگ هندی
در بررسی آداب و رسوم مردم تایلند، میفهمیم که فرهنگ و ادبیات تایلندی گذشته از باورهای سنتی و افکار خرافی اقوام اولیهٔ سیامی، از فرهنگ هندی و مذهب برهمنی و نیز بودیسم چینی تأثیر بسیاری پذیرفته است. به سخن دیگر فرهنگ تایلندی مانند سایر کشورهای جنوب شرقی آسیا در سایهٔ فرهنگ و تمدن عظیم هند رشد کرده است.
این پدیده، ناشی از نفوذ سیاسی و دیرپای امپراتوری خمر (با مرکزیت کامبوج امروزی) بر سرزمین سیام یا تایلند بوده است که دارای ریشههای فرهنگی و قوی هندی بود. برای نمونه، حماسهٔ راماکیشن که از افسانههای اساطیری و ملی تایلند است، از داستان حماسی رامایانا قهرمان اسطورهای هند گرفته شده است و شهر آیوتایا پایتخت پیشین تایلند به نام آیودیا (زادگاه راما) نامگذاری شده است. بسیاری از مناسک و آئینهای برهمنی، مانند گرداندن تسبیح، در آیینهای عبادی تایلندی نیز دیده میشود. افزون بر این خدایان هندو مانند «ضریح اراوان»(Erawan Shrine) و تندیس گانش(Ganesh)، ایندرا(Indra) و شیوا(Shiva) و نمادهای متعدد مربوط به خدایان هندو، در باورهای بودائیان تایلند هم دیده میشود، مانند «گارودا»(Garuda) که نماد سلطنت تایلند است. بنابراین میتوان گفت که هندوئیسم و باورهای برهمنی حضوری قوی و پرمایه در فرهنگ بودایی تایلند دارند[۱].
کتابشناسی
- ↑ الهی، امیر سعید(1391). جامعه و فرهنگ تایلند. تهران: موسسه فرهنگی هنری و انتشارات بینالمللی الهدی،ص.197-198.