تاریخ دوره باستان آرژانتین: تفاوت میان نسخهها
جز (The LinkTitles extension automatically added links to existing pages (https://github.com/bovender/LinkTitles).) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۱: | خط ۱: | ||
اولین نشانههای حضور انسان در [[آرژانتین]] در منطقهی پاتاگونیا (پیدرا موسیو، سانتا کروز (Santa Cruz)) کشف شده است که مربوط به 8000 تا ۱۱۰۰۰ سال پیش از میلاد حضرت مسیح (ع) میباشد. این آثار نشان میدهند مردم این مناطق شکارچی بوده و زندگی موقّتی در این مناطق داشتهاند. تا کنون آثاری که نشاندهندهی استقرار قوم و گروهی در این مناطق باشد، به دست نیامده است<ref name=":0">Leitner, G (2000). Argentina, Australia: Companion Travel Guide Book. P14.</ref>. | |||
اولین | اولین آثار به دست آمده از اقوام ساکن در منطقهی چاکون نشاندهندهی آن است که بین مردم قبایل ساکن در این مناطق و بومیان محلّی تبادل کالا و تبادل فکری وجود داشته است. اینچنین مراکز فرهنگی در کاتامارکا و توکومان توسعهی بیشتری یافته بود<ref name=":0" />. | ||
در آغازاوایل عصر میلاد، تمدّنهای متعدّدی مبتنی بر کشت ذرّت در ناحیهی غربی آند (سانتا ماریا (Santa María)، هوارپس (Huaris)، دیاگوییتاس (Diagoiitas)، سانتاویرونس (Santa virones)) توسعه یافتند. سپس امپراتوری اینکا، تحت حاکمیت «پاچاکوتک» (Pachacutec) به منطقهی کنونی شمال غربی [[آرژانتین]] حمله و آن را تسخیر کرد و کلّ این ناحیه را با نام «کولاسویو» (Culasoyo) یکپارچه ساخت. گوآرانیا در منطقهی شمال شرقی بر اساس (تولید) یوکا و سیب زمینی شیرین، توسعه یافت. مناطق مرکزی و جنوبی (پامپاس و پاتاگونیا) که تحت سیطرهی فرهنگهای عشایری (بیابانگردی) قرار داشتند، در قرن ۱۷ میلادی توسّط ماپوچهها با یکدیگر متّحد شدند<ref>Luna (1994).</ref><ref>خیرمند، احمدرضا (1391). جامعه و فرهنگ [[آرژانتین]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی]، ص54-55.</ref>. | |||
== کتابشناسی == | |||
== نیز نگه کنید به == |
نسخهٔ ۲۶ آوریل ۲۰۲۴، ساعت ۲۱:۴۵
اولین نشانههای حضور انسان در آرژانتین در منطقهی پاتاگونیا (پیدرا موسیو، سانتا کروز (Santa Cruz)) کشف شده است که مربوط به 8000 تا ۱۱۰۰۰ سال پیش از میلاد حضرت مسیح (ع) میباشد. این آثار نشان میدهند مردم این مناطق شکارچی بوده و زندگی موقّتی در این مناطق داشتهاند. تا کنون آثاری که نشاندهندهی استقرار قوم و گروهی در این مناطق باشد، به دست نیامده است[۱].
اولین آثار به دست آمده از اقوام ساکن در منطقهی چاکون نشاندهندهی آن است که بین مردم قبایل ساکن در این مناطق و بومیان محلّی تبادل کالا و تبادل فکری وجود داشته است. اینچنین مراکز فرهنگی در کاتامارکا و توکومان توسعهی بیشتری یافته بود[۱].
در آغازاوایل عصر میلاد، تمدّنهای متعدّدی مبتنی بر کشت ذرّت در ناحیهی غربی آند (سانتا ماریا (Santa María)، هوارپس (Huaris)، دیاگوییتاس (Diagoiitas)، سانتاویرونس (Santa virones)) توسعه یافتند. سپس امپراتوری اینکا، تحت حاکمیت «پاچاکوتک» (Pachacutec) به منطقهی کنونی شمال غربی آرژانتین حمله و آن را تسخیر کرد و کلّ این ناحیه را با نام «کولاسویو» (Culasoyo) یکپارچه ساخت. گوآرانیا در منطقهی شمال شرقی بر اساس (تولید) یوکا و سیب زمینی شیرین، توسعه یافت. مناطق مرکزی و جنوبی (پامپاس و پاتاگونیا) که تحت سیطرهی فرهنگهای عشایری (بیابانگردی) قرار داشتند، در قرن ۱۷ میلادی توسّط ماپوچهها با یکدیگر متّحد شدند[۲][۳].