پیشینه روابط سیاسی و اقتصادی آرژانتین و ایران: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (The LinkTitles extension automatically added links to existing pages (https://github.com/bovender/LinkTitles).) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
بر اساس آنچه در اسناد روابط دوجانبه ایران و [[آرژانتین]] آمده است، روابط دو کشور بر اساس عهدنامه مودت و تجارت بین دو کشور در تاریخ ۲۷ ژوئیه ۱۹۰۲ برقرار شده است.این قرارداد را بین اسحاقخان مفخم‌الدوله، وزیر مختار و ایلچی مخصوص دولت ایران در آمریکا، با دکتر ادواردو وایلد وزیر مختار و سفیر مخصوص دولت [[آرژانتین]] در مکزیک و هلند امضا کرده‌اند در مفاد این عهدنامه آمده است که چون دولتین ایران و [[آرژانتین]] مایل به استقرار روابط مودت و تجارت بین دو کشور می‌باشند، این عهدنامه صلح و دوستی بین دو کشور به امضا می‌رسد. عهدنامه مودت دو کشور در عهد مظفرالدین شاه در ایران و خولیو روکا در [[آرژانتین]] بوده است<ref>اطلاعاتی دربارهٔ [[آرژانتین]] (1353). چهارم سیاسی وزارت امور خارجه. ص62.</ref>. | |||
این عهدنامه پس از امضا و تأیید آن توسط دولت‌های دو کشور در سال ۱۹۰۵ در بلژیک مبادله گردید. بعدها در سال ۱۹۳۷ نیز | این عهدنامه پس از امضا و تأیید آن توسط دولت‌های دو کشور در سال ۱۹۰۵ در بلژیک مبادله گردید. بعدها در سال ۱۹۳۷ نیز عهدنامه مودت جدیدی بین دو کشور به امضا رسید که چون اسناد آن بین دو کشور مبادله نشد، لازم الاجرا نیز نگردید. | ||
سفارت ایران در [[بوئنوس‌آیرس]] در مردادماه ۱۳۱۴ خورشیدی افتتاح گردید و آقای نادر آراسته تا فروردین ماه ۱۳۱۶ به عنوان وزیر مختار در آن سفارت مشغول خدمت بود. در این سال سفارت به دلیل مشکلات بودجه‌ای تعطیل شد. در مردادماه ۱۳۲۲ یدالله عضدی، وزیر مختار ایران در برزیل، به عنوان اکرودیته نزد دولت [[آرژانتین]] تعیین گردید. از این زمان تا سال ۱۳۳۴ سفرای ایران در برزیل نزد دولت [[آرژانتین]] وزیر مختار اکرودیته بودند<ref name=":0">اطلاعاتی دربارهٔ [[آرژانتین]] (1353). چهارم سیاسی وزارت امور خارجه. ص63.</ref>. | |||
در اسفندماه ۱۳۳۴ سفارت مجددا افتتاح گردید. دو سال بعد سفارت ایران به درجه سفارت کبری ارتقاء یافت. ابوالقاسم پوروالی اولین سفیر تام الاختیار ایران در [[آرژانتین]] بودکه از ۱۹۳۶ تا ۱۹۴۰ در این کشور اقامت داشت. از آن زمان تاکنون سفارت ایران در [[بوئنوس‌آیرس]] به صورت دائمی فعال می‌باشد<ref name=":0" />. روابط دو کشور تا قبل از پیروزی انقلاب اسلامی در ایران به صورت عادی در جریان بوده است و سفرهایی نیز در بالاترین سطوح بین دو کشور در جریان بوده است. | |||
با پیروزی انقلاب اسلامی، روابط دوکشور ایران و [[آرژانتین]] اگرچه متأثر از این موضوع شد و همسان با سایر کشورهای آمریکای لاتین در مقطع کوتاهی کاهش یافت اما با پایان یافتن دوره دیکتاتوری [[آرژانتین]] و بازگشت دموکراسی به این کشور و انتخاب دولت جدید به رهبری حزب رادیکال، روابط رشد صعودی یافت. آلفونسین در روابط خارجی از [[آمریکا]] فاصله گرفت، در ایران نیز نظام جمهوری اسلامی ایران با آمریکا قطع رابطه نموده بود. با آغاز تحریم‌های آمریکای علیه جمهوری اسلامی ایران و شروع جنگ تحمیلی، ایران اقدام به واردکردن کالاهای اساسی از این کشور نمود. در این مقطع حساس، [[آرژانتین]] یکی از خریداران نفت ایران بود. این دوره که در زمان ریاست جمهوری آلفونسین رادیکال بود، روابط به خوبی توسعه یافت و همکاری‌هایی در بخش‌های مختلف از جمله هسته‌ای بین دو کشور شکل‌گرفت. ایران سه یادداشت تفاهم در زمینه‌های هسته‌ای با [[آرژانتین]] به امضا رساند که بر اساس یکی از آن‌ها، ایران سوخت رآکتور تهران را از این کشور خریداری می‌نماید<ref>اصغری، احمدرضا (1374). [[آرژانتین]]، تهران: [https://www.ipis.ir/ دفتر مطالعات سیاسی و بین المللی وزارت امور خارجه]. ص136.</ref>. | |||
== نیز نگاه کنید به == | |||
== کتابشناسی == | |||
نسخهٔ ۲۷ آوریل ۲۰۲۴، ساعت ۱۵:۳۰
بر اساس آنچه در اسناد روابط دوجانبه ایران و آرژانتین آمده است، روابط دو کشور بر اساس عهدنامه مودت و تجارت بین دو کشور در تاریخ ۲۷ ژوئیه ۱۹۰۲ برقرار شده است.این قرارداد را بین اسحاقخان مفخم‌الدوله، وزیر مختار و ایلچی مخصوص دولت ایران در آمریکا، با دکتر ادواردو وایلد وزیر مختار و سفیر مخصوص دولت آرژانتین در مکزیک و هلند امضا کرده‌اند در مفاد این عهدنامه آمده است که چون دولتین ایران و آرژانتین مایل به استقرار روابط مودت و تجارت بین دو کشور می‌باشند، این عهدنامه صلح و دوستی بین دو کشور به امضا می‌رسد. عهدنامه مودت دو کشور در عهد مظفرالدین شاه در ایران و خولیو روکا در آرژانتین بوده است[۱].
این عهدنامه پس از امضا و تأیید آن توسط دولت‌های دو کشور در سال ۱۹۰۵ در بلژیک مبادله گردید. بعدها در سال ۱۹۳۷ نیز عهدنامه مودت جدیدی بین دو کشور به امضا رسید که چون اسناد آن بین دو کشور مبادله نشد، لازم الاجرا نیز نگردید.
سفارت ایران در بوئنوس‌آیرس در مردادماه ۱۳۱۴ خورشیدی افتتاح گردید و آقای نادر آراسته تا فروردین ماه ۱۳۱۶ به عنوان وزیر مختار در آن سفارت مشغول خدمت بود. در این سال سفارت به دلیل مشکلات بودجه‌ای تعطیل شد. در مردادماه ۱۳۲۲ یدالله عضدی، وزیر مختار ایران در برزیل، به عنوان اکرودیته نزد دولت آرژانتین تعیین گردید. از این زمان تا سال ۱۳۳۴ سفرای ایران در برزیل نزد دولت آرژانتین وزیر مختار اکرودیته بودند[۲].
در اسفندماه ۱۳۳۴ سفارت مجددا افتتاح گردید. دو سال بعد سفارت ایران به درجه سفارت کبری ارتقاء یافت. ابوالقاسم پوروالی اولین سفیر تام الاختیار ایران در آرژانتین بودکه از ۱۹۳۶ تا ۱۹۴۰ در این کشور اقامت داشت. از آن زمان تاکنون سفارت ایران در بوئنوس‌آیرس به صورت دائمی فعال می‌باشد[۲]. روابط دو کشور تا قبل از پیروزی انقلاب اسلامی در ایران به صورت عادی در جریان بوده است و سفرهایی نیز در بالاترین سطوح بین دو کشور در جریان بوده است.
با پیروزی انقلاب اسلامی، روابط دوکشور ایران و آرژانتین اگرچه متأثر از این موضوع شد و همسان با سایر کشورهای آمریکای لاتین در مقطع کوتاهی کاهش یافت اما با پایان یافتن دوره دیکتاتوری آرژانتین و بازگشت دموکراسی به این کشور و انتخاب دولت جدید به رهبری حزب رادیکال، روابط رشد صعودی یافت. آلفونسین در روابط خارجی از آمریکا فاصله گرفت، در ایران نیز نظام جمهوری اسلامی ایران با آمریکا قطع رابطه نموده بود. با آغاز تحریم‌های آمریکای علیه جمهوری اسلامی ایران و شروع جنگ تحمیلی، ایران اقدام به واردکردن کالاهای اساسی از این کشور نمود. در این مقطع حساس، آرژانتین یکی از خریداران نفت ایران بود. این دوره که در زمان ریاست جمهوری آلفونسین رادیکال بود، روابط به خوبی توسعه یافت و همکاری‌هایی در بخش‌های مختلف از جمله هسته‌ای بین دو کشور شکل‌گرفت. ایران سه یادداشت تفاهم در زمینه‌های هسته‌ای با آرژانتین به امضا رساند که بر اساس یکی از آن‌ها، ایران سوخت رآکتور تهران را از این کشور خریداری می‌نماید[۳].