جائو منگ فو، خوشنویس چینی: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی « == ''جائو مِنگ فو'''''[1]''' == «جائو مِنگفو»(1322-1245 میلادی) خوشنویس دوران سلسلهی یوان بود. او هم مثل «سوشی»، به روان و سلیس نویسی مشهور بود. او در سرودن شعر و ادبیات عالی، و اطلاعات خوبی از طریقت تائو و آیین بودا داشت....» ایجاد کرد) |
|||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
=== ''جائو مِنگ فو''[[جائو منگ فو، خوشنویس چینی#%20ftn1|(Zhao Mengfu]]) === | |||
«جائو مِنگفو»(1322-1245 میلادی) خوشنویس دوران سلسله ی یوان بود. او هم مثل «سوشی»، به روان و سلیس نویسی مشهور بود. او در سرودن شعر و ادبیات عالی، و اطلاعات خوبی از طریقت تائو و [[آیین بودا]] داشت. در نقاشی مهارت داشت و خوشنویس خوبی هم بود، به ویژه در نوشتن خط معمول و مرسوم، پیوسته نویسی و نوشتن کاراکترهای کوچک. او سبک «لییونگ[[جائو منگ فو، خوشنویس چینی#%20ftn2|(Li Yong]])»، که مبتنی بر سبک دو وانگ بود را آموخت. گفته می شود که او می توانست روزی ده هزار کلمه خوشنویسی کند و آثار قلمی او به سبک «جائو» معروف بود. او به همراه «یان جِنچینگ»، «لیو گونگچوان» و «اویانگشون»، یکی از «چهار استاد خوشنویسی در نوشتن کاراکترهای رسمی» بود. «جائو» در سن 63 سالگی، از طرف امپراتور مأمور شد تا لوح سنگی «دَنبا» را به خط رسمی بنویسد که اینک در موزه ی کاخ [[پکن]] نگهداری می شود. | |||
«جائو مِنگفو» از باز ماندگان خانواده ی امپراتوری سونگ بود، ولی با حاکمان فاتح سلسله ی یوان همکاری می کرد، لذا یاد آوری خاطرات گذشته همیشه او را ناراحت می کرد. او با غوطه ور شدن در خوشنویسی به دنبال رهایی از احساس متضاد درون خود بود.<ref>سابقی، علی محمد(1392). "جامعه و فرهنگ [[چین]]." تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، جلد ...، ص ... .</ref> | |||
«جائو مِنگفو» | |||
= کتابشناسی = | |||
نسخهٔ ۱۰ نوامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۷:۴۸
جائو مِنگ فو(Zhao Mengfu)
«جائو مِنگفو»(1322-1245 میلادی) خوشنویس دوران سلسله ی یوان بود. او هم مثل «سوشی»، به روان و سلیس نویسی مشهور بود. او در سرودن شعر و ادبیات عالی، و اطلاعات خوبی از طریقت تائو و آیین بودا داشت. در نقاشی مهارت داشت و خوشنویس خوبی هم بود، به ویژه در نوشتن خط معمول و مرسوم، پیوسته نویسی و نوشتن کاراکترهای کوچک. او سبک «لییونگ(Li Yong)»، که مبتنی بر سبک دو وانگ بود را آموخت. گفته می شود که او می توانست روزی ده هزار کلمه خوشنویسی کند و آثار قلمی او به سبک «جائو» معروف بود. او به همراه «یان جِنچینگ»، «لیو گونگچوان» و «اویانگشون»، یکی از «چهار استاد خوشنویسی در نوشتن کاراکترهای رسمی» بود. «جائو» در سن 63 سالگی، از طرف امپراتور مأمور شد تا لوح سنگی «دَنبا» را به خط رسمی بنویسد که اینک در موزه ی کاخ پکن نگهداری می شود.
«جائو مِنگفو» از باز ماندگان خانواده ی امپراتوری سونگ بود، ولی با حاکمان فاتح سلسله ی یوان همکاری می کرد، لذا یاد آوری خاطرات گذشته همیشه او را ناراحت می کرد. او با غوطه ور شدن در خوشنویسی به دنبال رهایی از احساس متضاد درون خود بود.[۱]