جشن ادبار در اتیوپی: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «جشن ادبار Demera- 228 Demera- 229 {| class="wikitable" | 230 |}Amba Geshen- 206 یکی از جشن هایی که اروموها هرسال در اول ماه گی بوت (گنوت) مطابق با نهم ماه مه برگزار می کنند، جشنی است به نام ادبار که با طبیعت و بزرگداشت آن ارتباط دارد .مردمان ارومو در روز موعود با جمع شدن در...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
جشن ادبار | یکی از جشن‌‌هایی که [[قبیله ارومو|اروموها]] هرسال در اول ماه گی بوت (گنوت) مطابق با نهم ماه مه برگزار می‌کنند، جشنی است به نام ادبار که با طبیعت و بزرگداشت آن ارتباط دارد. مردمان [[قبیله ارومو|ارومو]] در روز موعود با جمع شدن در زیر درختان تناور و کهنسال، حیوانی را قربانی کرده و خون آن را پای ریشه درخت می‌ریزند و درخت‌‌ها را با نوعی روغن آغشته می‌سازند. قربانی در این مراسم «وداجو» (Wodajo) نامیده می‌شود که به معنای دوستی و مشارکت است. پس از صرف غذاهای مخصوص جشن، رقص و پای کوبی برگزار می‌گردد و جشن ادبار در محیطی شاد و صمی‌می‌به پایان می‌رسد. این جشن مناسبتی است که تمام [[قبیله ارومو|اروموها]] را با یکدیگر متحد می‌سازد<ref name=":0">برگرفته از http://www.tourismethiopia.org/festival</ref><ref>عرب احمدی، امیر بهرام، کریمی، مهرداد (1392). جامعه و فرهنگ اتیوپی. تهران: [https://www.icro.ir/ سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی] (در دست انتشار)، ص 206-207.</ref>. | ||
== کتابشناسی == | |||
نسخهٔ ۲۲ مهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۵:۲۶
یکی از جشن‌‌هایی که اروموها هرسال در اول ماه گی بوت (گنوت) مطابق با نهم ماه مه برگزار می‌کنند، جشنی است به نام ادبار که با طبیعت و بزرگداشت آن ارتباط دارد. مردمان ارومو در روز موعود با جمع شدن در زیر درختان تناور و کهنسال، حیوانی را قربانی کرده و خون آن را پای ریشه درخت می‌ریزند و درخت‌‌ها را با نوعی روغن آغشته می‌سازند. قربانی در این مراسم «وداجو» (Wodajo) نامیده می‌شود که به معنای دوستی و مشارکت است. پس از صرف غذاهای مخصوص جشن، رقص و پای کوبی برگزار می‌گردد و جشن ادبار در محیطی شاد و صمی‌می‌به پایان می‌رسد. این جشن مناسبتی است که تمام اروموها را با یکدیگر متحد می‌سازد[۱][۲].
کتابشناسی
- ↑ برگرفته از http://www.tourismethiopia.org/festival
- ↑ عرب احمدی، امیر بهرام، کریمی، مهرداد (1392). جامعه و فرهنگ اتیوپی. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی (در دست انتشار)، ص 206-207.