شعر در ادبیات چینی

طولانی‌ترین شعر حماسی چین در زبان معاصر چینی که از نظر حجم با «ایلیاد و اودیسه» برابری می کند، 40 هزار و 716 خط دارد

شعر چینی، جوهر احساس و معنا و عشق پرشور به طبیعت است که با کاراکترهای پرمعنای خط چینی فشردگی و کوتاه گویی شگفتی دارد. از این رو، هیچ ترجمه­ ای نمی­ تواند حق شعر چینی را ادا کند. شعر چینی با غزل آغاز شد و با مرثیه­ ی چو­یوان راه کمال پیمود و در دوره­ ی تانگ به اوج رسید و در میان شاعران سلسله تانگ (619-907 م.)، لی بو(Li Bu)(701-762 م.) بزرگ ترین به شمار می ­رود.

در غزل «تنها نوشی در مهتاب» وی که از شاهکار شعر چینی به شمار می ­رود، چنین آمده است:

«خرمنی گل، قدحی شراب: دریغا که در زیر چفته بند، هم­نشینی ندارم

ماه پرتوش را بر من و بر جام می­ افکند

و سایه ام آشکار می­ کند، که درین بزم سه تن هستیم.»

وانگ­وی(Wang Wei)(699-759 م.) در شعری می­ گوید:

«زاویه­ ی من در نیزار

در قلب نیزار است

تنها می ­نشینم و عود می­نوازم و ترانه می ­سرایم

هیچ­کس نمایان نیست

جز ماه پرتو افشان.»

شعر چینی هم همان آرامش و متانت و آهنگی را دارند که در نقاشی­ های چینی آرام و هماهنگ به چشم می ­خورد. لذا، شعر چینی به همان اندازه که خالی از هیجان و فنون بلاغت و طول و تفصیل است، سرشار از ظرافت و دلنشینی و صمیمیت ظرافت طبع و نازکی خیال است. شعرهای کلاسیک در هر مصرع پنج یا هفت کلمه­ ی یک هجایی دارد که کمال صورت و وحدت حالت را نشان می­ دهد.

نیز نگاه کنید به ادبیات چینی