نقاشان مشهور چین باستان: تفاوت میان نسخه‌ها
| خط ۱۷: | خط ۱۷: | ||
«جانگ زِدوان» نقاش سلسله ی سونگ شمالی بود. تاریخ تولد و مرگ او مشخص نیست. وی در دوران جوانی در «بیانجینگ[[نقاشان مشهور چین باستان#%20ftn10|(Bianjing]])»(کایفِنگ[[نقاشان مشهور چین باستان#%20ftn11|(Kaifeng]]) کنونی در استان خِهنَن[[نقاشان مشهور چین باستان#%20ftn12|(Henan]])) تحصیل می کرد و در اواخر عمر هنر نقاشی را آموخت. در دوران حکمرانی امپراتور «هویزونگ[[نقاشان مشهور چین باستان#%20ftn13|(Huizong]])» از سلسله ی سونگ(1125-1100میلادی)، او در فرهنگستان هنر امپراتوری اشتغال داشت، و در نقاشی «جیهخوا[[نقاشان مشهور چین باستان#%20ftn14|(Jiehua]])«(تکنیکی که برای نقاشی ساختمان های کاخ، خطوط با کمک خط کش ترسیم می شد) مهارت داشت. او دوست داشت شهرها، کاخ ها و دیگر ساختمان ها، به ویژه کشتی ها، وسایل حمل و نقل، بازارچه ها، خیابان ها و پل ها را نقاشی کند. کار ویژه ی او«منظره ی کنار رودخانه در جشنواره ی روشنایی پاک» طوماری بلند با 5/24 سانتی متر عرض است. این اثر در حال حاضر در موزه ی کاخ [[پکن]] نگهداری می شود. این اثر تصویر منظره ی برخی از خیابان های [[پکن]]، پایتخت سلسله ی سونگ، و گوشه ای از حومه ی آن در کنار رودخانه ی«بیانخه[[نقاشان مشهور چین باستان#%20ftn15|(Bianhe]])»، در خلال برگزاری جشنواره ی روشنایی پاک در قرن دوازدهم را نمایش می دهد. در این نقاشی بیش از پانصد نفر از اقشار مختلف مردم، و حدود 60 رأس اسب، الاغ، گاو، خوک، قاطر و شتر دیده می شوند. همچنین بیش از 20 عدد گاری و تخت روان، بیش از 20 عدد کشتی و قایق، و 30 باب ساختمان کوشک کهنه، راهروها، کلبه ها و مغازه ها در این اثر دیده می شوند. | «جانگ زِدوان» نقاش سلسله ی سونگ شمالی بود. تاریخ تولد و مرگ او مشخص نیست. وی در دوران جوانی در «بیانجینگ[[نقاشان مشهور چین باستان#%20ftn10|(Bianjing]])»(کایفِنگ[[نقاشان مشهور چین باستان#%20ftn11|(Kaifeng]]) کنونی در استان خِهنَن[[نقاشان مشهور چین باستان#%20ftn12|(Henan]])) تحصیل می کرد و در اواخر عمر هنر نقاشی را آموخت. در دوران حکمرانی امپراتور «هویزونگ[[نقاشان مشهور چین باستان#%20ftn13|(Huizong]])» از سلسله ی سونگ(1125-1100میلادی)، او در فرهنگستان هنر امپراتوری اشتغال داشت، و در نقاشی «جیهخوا[[نقاشان مشهور چین باستان#%20ftn14|(Jiehua]])«(تکنیکی که برای نقاشی ساختمان های کاخ، خطوط با کمک خط کش ترسیم می شد) مهارت داشت. او دوست داشت شهرها، کاخ ها و دیگر ساختمان ها، به ویژه کشتی ها، وسایل حمل و نقل، بازارچه ها، خیابان ها و پل ها را نقاشی کند. کار ویژه ی او«منظره ی کنار رودخانه در جشنواره ی روشنایی پاک» طوماری بلند با 5/24 سانتی متر عرض است. این اثر در حال حاضر در موزه ی کاخ [[پکن]] نگهداری می شود. این اثر تصویر منظره ی برخی از خیابان های [[پکن]]، پایتخت سلسله ی سونگ، و گوشه ای از حومه ی آن در کنار رودخانه ی«بیانخه[[نقاشان مشهور چین باستان#%20ftn15|(Bianhe]])»، در خلال برگزاری جشنواره ی روشنایی پاک در قرن دوازدهم را نمایش می دهد. در این نقاشی بیش از پانصد نفر از اقشار مختلف مردم، و حدود 60 رأس اسب، الاغ، گاو، خوک، قاطر و شتر دیده می شوند. همچنین بیش از 20 عدد گاری و تخت روان، بیش از 20 عدد کشتی و قایق، و 30 باب ساختمان کوشک کهنه، راهروها، کلبه ها و مغازه ها در این اثر دیده می شوند. | ||
== ''ما یوان'' == | ==== ''ما یوان'' ==== | ||
«ما یوان[[نقاشان مشهور چین باستان#%20ftn16| | «ما یوان [[نقاشان مشهور چین باستان#%20ftn16|(Ma Yuan]])» نقاش دوران سلسله ی سونگ شمالی(1279-1127 میلادی) بود. سالروز تولد و مرگ وی نامشخص است. وی نقاشی را از پدر و پدربزرگش یاد گرفت. او در دوران حکمرانی امپراتور «گوانگزونگ[[نقاشان مشهور چین باستان#%20ftn17|(Guangzong]])» و «نینگ زونگ[[نقاشان مشهور چین باستان#%20ftn18|(Ningzong]])»(1224-1190میلادی) معاون سردبیر فرهنگستان نقاشی بود. او در نقاشی مناظر، و به کار بردن رنگ با قلم موهای جارویی برای شکل دادن به صخره ها و کوه ها استاد بود. وی در سال های بعد به همراه «شیا گووی[[نقاشان مشهور چین باستان#%20ftn19|(Xia Gui]])»، «لیتانگ[[نقاشان مشهور چین باستان#%20ftn20|(Li Tang]])»، و «لیوسونگ نیان[[نقاشان مشهور چین باستان#%20ftn21|(Liu Songnian]])»، یکی از چهار استاد نقاشی دوران سونگ جنوبی شناخته می شد. اثر هنری«چهار کشاورز آواز خوان در راهِ باز گشت به خانه» از وی، در دورانی نقاشی شد که سلسله ی سونگ با دشمن شمالی خود «جین»، در حال جنگ بود، و حال و روز خوب کشاورزان را در منظره ی کوهستانی زیبا و بدیع منعکس می کند. | ||
== خو''انگ گونگوانگ''[[نقاشان مشهور چین باستان#%20ftn22| | ==== خو''انگ گونگوانگ''[[نقاشان مشهور چین باستان#%20ftn22|(Huang Gongwang]]) ==== | ||
«خوانگ گونگوانگ»(1354-1269 میلادی) نقاش دوران | «خوانگ گونگوانگ»(1354-1269 میلادی) نقاش دوران سلسله ی یوان، در میان سالی مأمور دون پایه ی دولت شد. وی درگیر پرونده ای شده و روانه ی زندان گردید. وقتی آزاد شد، به نقطه ی دِنج دور افتاده ای رفت و دیگر در خدمت دولت نبود. وی به پیرو سفت و سخت فرقه ی «چوانزِن»(حقیقت کامل) طریقت تائو تبدیل و به سراسر کشور مسافرت کرد. در سن حدود 50 سالگی، نقاشی منظره را آغاز و در سال های آخر عمر سبک نقاشی خاص خود را به وجود آورد. اغلب آثار او هنگام سفر به جنوب [[چین]] نقاشی شده اند. او در نقاشیِ رنگی و آب رنگ، و در قلم کاری خود، سبک های خوشنویسی خط شکسته و خط ویژه ی مُهرسازی را به کار می برد و از چند حرکت برای ایجاد دورنما و عمق استفاده می کرد. نقاشی های او به عنوان«قله ی کوه های ساده و خوش بنیه و گیاهان پرپشت»توصیف شده است. وی علاقه مند به استفاده از رنگ قهوه ای- سرخ بود و نقاشی مناظر سرخ رنگ را ابداع کرد. از میان«چهار استاد سلسله ی یوان»(سه نفر دیگر عبارتند از وو جِن[[نقاشان مشهور چین باستان#%20ftn23|(Wu Zhen]])، نی زان[[نقاشان مشهور چین باستان#%20ftn24|(Ni Zan]])، و وانگ مِنگ[[نقاشان مشهور چین باستان#%20ftn25|(Wang Meng]])) «خوانگ گونگوانگ» بهترین آنان شمرده می شود. او تأثیر زیادی در نقاشی های منظره ای سلسله های مینگ و چینگ گذاشت. | ||
== ''شو وِی'' == | ==== ''شو وِی'' ==== | ||
«شو وِی»(1593-1521 میلادی) نویسنده، نقاش و خوشنویس | «شو وِی»(1593-1521 میلادی) نویسنده، نقاش و خوشنویس سلسله ی مینگ بود. در کودکی هوش و ذکاوت بالایی داشت و در 20 سالگی، آزمون امپراتوری در سطح شهرستان را با موفقیت پشت سر گذاشت. به هرحال، او هشت بار در امتحانات سطح استانی مردود شد که آخرین بارش در 41 سالگی وی بود. او به عنوان مشاور خاص اداری«خو زونگشیان[[نقاشان مشهور چین باستان#%20ftn26|(Hu Zongxian]])» نایب السلطنه ی استان های «جِهجیانگ[[نقاشان مشهور چین باستان#%20ftn27|(Zhejiang]])» و «فوجیان[[نقاشان مشهور چین باستان#%20ftn28|(Fujian]])» خدمت کرده و به مبارزه علیه دزدان دریایی در سواحل جنوبی پیوست. بعدها، او از کار برکنار و زندانی شد و دست به خود کشی زد. «شو وِی» برای مدتی از ناراحتی روحی رنج برده و همسرش را به قتل رساند. به همین خاطر، او به مدت هفت سال در زندان به سر برد و سال های باقی مانده از عمرش را با فروش آثار خوشنویسی و نقاشی های خود به زندگی ادامه داد. | ||
او آثار ادبی و اُپرای سنتی فراوانی همچون «''مجموعه آثار شو وِنجانگ''[[نقاشان مشهور چین باستان#%20edn3|[iii]]]''»'' را پدید آورد. وی که در میان سالی، نقاشی را آموخت، پیشاهنگ راه جدیدی در نقاشی رنگی آزاد و آب رنگ | او آثار ادبی و اُپرای سنتی فراوانی همچون «''مجموعه آثار شو وِنجانگ''[[نقاشان مشهور چین باستان#%20edn3|[iii]]]''»'' را پدید آورد. وی که در میان سالی، نقاشی را آموخت، پیشاهنگ راه جدیدی در نقاشی رنگی آزاد و آب رنگ دوران های مینگ و چینگ بود. | ||
== ''جو دا'' == | == ''جو دا'' == | ||
نسخهٔ ۱۴ نوامبر ۲۰۲۳، ساعت ۲۰:۴۱
- نقاشان معروف چین باستان
یان لیبِن(Yan Liben)
«یانلیبِن»(673-؟ میلادی)نقاش و دولتمرد اوایل سلسله ی تانگ بود. پدر و برادر بزرگش در زمینه ی هنر و صنایع دستی، معماری و نقاشی در سطح بالایی قرار داشتند. وی مهارت های اعضای خانواده را به ارث برده و نزد «جانگ سِنگیو(Zhang Sengyou)» و «جِنگ فاسی(Zheng Fasi)» آموزش دید. او در زمینه ی نقاشی پرتره مهارت داشت و خصوصیات و حالات سوژه را دقیقا به نمایش می گذاشت. او بنیانگذار نقاشی چهره در دوران تانگ بود.
نقاشیِ« تخت روانِ امپراتور تَیزونگ» از او در حال حاضر در موزه ی کاخ پکن نگهداری می شود. این اثر نقاشی داستان ازدواج دخترِ امپراتور شهدخت«وِنچِنگ(Wencheng)» با «توبو(Tubo)(تیبِت) سونگتسام گَمبو(Songtsam Gambo)» شاه در سال 641 را نشان می دهد.
وو دائوزی
«وو دائوزی»(758-685 میلادی) نقاش سلسله ی تانگ بود. او نخست به فراگیری خوشنویسی پرداخت، ولی چون موفق نشد به نقاشی روی آورد. وی زمانی که کمتر از 20 سال داشت در این عرصه استعداد خود را به نمایش گذاشت. سپس به دربار امپراتوری تانگ فرا خوانده شده و لقب «دانشمند دربار» را دریافت کرد. او در نقاشی شخصیت های بودایی و تائویی، و همچنین پرندگان، حیوانات و منظره ها، مهارت تام داشت. وی دیوارهای متعددی را در معابد و مراکز آموزشی«چانگاَن» و «لویانگ» نقاشی کرده است که هرکدام با دیگری تفاوت دارد و بیش از 300 بَی[i] را در بر می گیرد. نقاشی های او معمولاً با یک حرکت قلم و بدون خط کِش و ابزار صورت می گرفت. در تصاویر او، تاخوردگی لباس ها به نرمی و گِردی مثل وزیدن باد کشیده شده است. «وو دائوزی» به «حکیم نقاش» معروف است.
وانگ وِی(Wang Wei)
«وانگوِی»(761-701 میلادی) یک نقاش، شاعر و دولتمرد سلسله ی تانگ بود. وی در سن پیری نیمی از زندگیش را در اداره و نیم دیگر را در خانه ی دِنجَش در «وانگچوان» در استان «شانسی» امروزی سپری کرد. از وی 400 قطعه شعر هم باقی مانده است. او در نقاشی آب رنگ و منظره مهارت خاصی داشت. آن گونه که منتقدان هنری می گویند: در نقاشیِ او شعر و در شعرش نقاشی وجود دارد. وی بنیانگذار مکتب نقاشی دانشمند بوده و کتابی تحت عنوان «دستور نقاشی منظره[ii]» تألیف کرده است. وی به جای استفاده ی مرسوم از رنگ های سبز و پررنگ و خطوط برجسته، آب زیادی به جوهر سیاه می افزود تا زیبایی مناظر را نمایش دهد.
«تصویر وانگ چوان» یکی از کارهای مشهور او است. این اثر در دیوار معبد «چینگ یوان(Qingyuan)» نقاشی شده است. این یک نقاشی انگاره ای منظره است که احساس آرامش و دِنج زندگی خود او را به نمایش می گذارد. سبک تصویر منحصر به فرد، با موتیف های غیر مترقبه و کار قلمی احساسی و خوش بنیه است.
جانگ زِدوان(Zhang Zeduan)
«جانگ زِدوان» نقاش سلسله ی سونگ شمالی بود. تاریخ تولد و مرگ او مشخص نیست. وی در دوران جوانی در «بیانجینگ(Bianjing)»(کایفِنگ(Kaifeng) کنونی در استان خِهنَن(Henan)) تحصیل می کرد و در اواخر عمر هنر نقاشی را آموخت. در دوران حکمرانی امپراتور «هویزونگ(Huizong)» از سلسله ی سونگ(1125-1100میلادی)، او در فرهنگستان هنر امپراتوری اشتغال داشت، و در نقاشی «جیهخوا(Jiehua)«(تکنیکی که برای نقاشی ساختمان های کاخ، خطوط با کمک خط کش ترسیم می شد) مهارت داشت. او دوست داشت شهرها، کاخ ها و دیگر ساختمان ها، به ویژه کشتی ها، وسایل حمل و نقل، بازارچه ها، خیابان ها و پل ها را نقاشی کند. کار ویژه ی او«منظره ی کنار رودخانه در جشنواره ی روشنایی پاک» طوماری بلند با 5/24 سانتی متر عرض است. این اثر در حال حاضر در موزه ی کاخ پکن نگهداری می شود. این اثر تصویر منظره ی برخی از خیابان های پکن، پایتخت سلسله ی سونگ، و گوشه ای از حومه ی آن در کنار رودخانه ی«بیانخه(Bianhe)»، در خلال برگزاری جشنواره ی روشنایی پاک در قرن دوازدهم را نمایش می دهد. در این نقاشی بیش از پانصد نفر از اقشار مختلف مردم، و حدود 60 رأس اسب، الاغ، گاو، خوک، قاطر و شتر دیده می شوند. همچنین بیش از 20 عدد گاری و تخت روان، بیش از 20 عدد کشتی و قایق، و 30 باب ساختمان کوشک کهنه، راهروها، کلبه ها و مغازه ها در این اثر دیده می شوند.
ما یوان
«ما یوان (Ma Yuan)» نقاش دوران سلسله ی سونگ شمالی(1279-1127 میلادی) بود. سالروز تولد و مرگ وی نامشخص است. وی نقاشی را از پدر و پدربزرگش یاد گرفت. او در دوران حکمرانی امپراتور «گوانگزونگ(Guangzong)» و «نینگ زونگ(Ningzong)»(1224-1190میلادی) معاون سردبیر فرهنگستان نقاشی بود. او در نقاشی مناظر، و به کار بردن رنگ با قلم موهای جارویی برای شکل دادن به صخره ها و کوه ها استاد بود. وی در سال های بعد به همراه «شیا گووی(Xia Gui)»، «لیتانگ(Li Tang)»، و «لیوسونگ نیان(Liu Songnian)»، یکی از چهار استاد نقاشی دوران سونگ جنوبی شناخته می شد. اثر هنری«چهار کشاورز آواز خوان در راهِ باز گشت به خانه» از وی، در دورانی نقاشی شد که سلسله ی سونگ با دشمن شمالی خود «جین»، در حال جنگ بود، و حال و روز خوب کشاورزان را در منظره ی کوهستانی زیبا و بدیع منعکس می کند.
خوانگ گونگوانگ(Huang Gongwang)
«خوانگ گونگوانگ»(1354-1269 میلادی) نقاش دوران سلسله ی یوان، در میان سالی مأمور دون پایه ی دولت شد. وی درگیر پرونده ای شده و روانه ی زندان گردید. وقتی آزاد شد، به نقطه ی دِنج دور افتاده ای رفت و دیگر در خدمت دولت نبود. وی به پیرو سفت و سخت فرقه ی «چوانزِن»(حقیقت کامل) طریقت تائو تبدیل و به سراسر کشور مسافرت کرد. در سن حدود 50 سالگی، نقاشی منظره را آغاز و در سال های آخر عمر سبک نقاشی خاص خود را به وجود آورد. اغلب آثار او هنگام سفر به جنوب چین نقاشی شده اند. او در نقاشیِ رنگی و آب رنگ، و در قلم کاری خود، سبک های خوشنویسی خط شکسته و خط ویژه ی مُهرسازی را به کار می برد و از چند حرکت برای ایجاد دورنما و عمق استفاده می کرد. نقاشی های او به عنوان«قله ی کوه های ساده و خوش بنیه و گیاهان پرپشت»توصیف شده است. وی علاقه مند به استفاده از رنگ قهوه ای- سرخ بود و نقاشی مناظر سرخ رنگ را ابداع کرد. از میان«چهار استاد سلسله ی یوان»(سه نفر دیگر عبارتند از وو جِن(Wu Zhen)، نی زان(Ni Zan)، و وانگ مِنگ(Wang Meng)) «خوانگ گونگوانگ» بهترین آنان شمرده می شود. او تأثیر زیادی در نقاشی های منظره ای سلسله های مینگ و چینگ گذاشت.
شو وِی
«شو وِی»(1593-1521 میلادی) نویسنده، نقاش و خوشنویس سلسله ی مینگ بود. در کودکی هوش و ذکاوت بالایی داشت و در 20 سالگی، آزمون امپراتوری در سطح شهرستان را با موفقیت پشت سر گذاشت. به هرحال، او هشت بار در امتحانات سطح استانی مردود شد که آخرین بارش در 41 سالگی وی بود. او به عنوان مشاور خاص اداری«خو زونگشیان(Hu Zongxian)» نایب السلطنه ی استان های «جِهجیانگ(Zhejiang)» و «فوجیان(Fujian)» خدمت کرده و به مبارزه علیه دزدان دریایی در سواحل جنوبی پیوست. بعدها، او از کار برکنار و زندانی شد و دست به خود کشی زد. «شو وِی» برای مدتی از ناراحتی روحی رنج برده و همسرش را به قتل رساند. به همین خاطر، او به مدت هفت سال در زندان به سر برد و سال های باقی مانده از عمرش را با فروش آثار خوشنویسی و نقاشی های خود به زندگی ادامه داد.
او آثار ادبی و اُپرای سنتی فراوانی همچون «مجموعه آثار شو وِنجانگ[iii]» را پدید آورد. وی که در میان سالی، نقاشی را آموخت، پیشاهنگ راه جدیدی در نقاشی رنگی آزاد و آب رنگ دوران های مینگ و چینگ بود.
جو دا
«جودا[29]»(1705-1626 میلادی) نقاش اوایل دوران چینگ، بازماندهای از شانزدهمین پسر امپراتور«جو یوان جانگ[30]» بنیانگذار سلسلهی مینگ بود. وقتی سلسلهی مینگ سقوط کرد او 19 سال داشت. وی از تحقیر و تألمِ به خاطر از دست دادن کشور و خانهاش رنج میبرد، و تظاهر به دیوانگی می-کرد و مثل افراد عزلت گزین در کوهها زندگی میکرد. او در 23 سالگی، به سلک راهبان بودایی وسپس تائویی در آمد. در حدود60 سالگی به دنیای سکولار وارد شد. «جو دا» معمولاً آثار نقاشی و خوشنویسی خود را «بَدا شانرِن[31]»(درویش هشت کوهستان) امضا میکرد. او به شدت با سیاست خود خواهانهی نژادی که از سوی دولت چینگ اجرا میشد، از طریق سرودن اشعار، نوشتن، خوشنویسی و نقاشی مخالفت میکرد. برای نمونه، او اغلب در چشمان ماهی و پرندهای که نقاشی میکرد، حالت نفرت و انزجار ایجاد میکرد تا نمادی از مخالفتش با دولت چینگ باشد.
قلم کاری«جو دا» ساده و متراکم و تصاویرش مبالغه آمیز است. نقاشیهای منظرهای او معمولاً انباشته از صخرههای عجیب و غریب و تپههای متروکه است و جهانی ساکت و سرد را نشان میدهد. تکنیک رنگ و آب رنگ او تأثیر زیادی در نقاشان آزاد بعدی گذاشت.
یوان جی[32]
«یوانجی»(1718-1642 میلادی) نقاش اوایل دوران چینگ است. نام او در اصل «جو رووجی[33]» بود. پس از سقوط سلسلهی مینگ، زمانی که وی 5 سال داشت، پدرش دستگیر و به قتل رسید. او برای فرار از بیچارگی، به سلک راهبان بودایی در آمد و نام «یوانجی» را برگزید. در سالهای باقی مانده از حیاتش، در «یانگ جو» ساکن و با فروش نقاشیهای خود امرار معاش میکرد.
او به نقاشی گلها، میوهها و اجسام میپرداخت و مخصوصاً در نقاشی منظره مهارت زیاد داشت، و در آن زمان از جایگاه والایی برخوردار بود. وی از نیاکان خود به خوبی تجربه آموخته و پژوهشگری خوب در مورد اشیای طبیعی هم بود. وی معتقد بود که «هنرمند باید با زمان سازگار باشد» و یک نقاش منظره باید«به کوهستان و رود خانه، زندگی و حیات بخشد»، «تمام قلههای عجیب و غریب را کاوش و طراحی کند» و سپس«مقررات خاص خود را تدوین کند». با این کار، یک هنرمند میتواند از گذشتگان خود جدا شده و سبک ویژه ای به وجود آورد. کارهای قلم موی او از قید و بند رها بوده و طرحها متنوع و بدیع، و با روشهای معمول سبکهای قدیمی آن زمان کاملاً تفاوت دارد.
[i] - Bay بخشی از دیوار صاف که برای نقاشی آماده شده است-
[ii] - The Formula of Painting
[iii] - Callected Works of Xu Wenzhang