چارچوب آزادی های مذهبی در چین: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی « == ''چارچوب آزاديهاي مذهبي'' == پس از تأسیس چین نو در سال 1949، دولت این کشور سیاست آزادی اعتقادات مذهبی را تدوین و به مورد اجرا گذاشته و رابطهی میان سیاست و مذهب را منطبق با اوضاع کشور تعیین کرد. طبق این مقررات، اتباع چین میتوانند آزادانه مذهب خ...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
== ''چارچوب | ===''چارچوب آزادی‌های مذهبی''=== | ||
پس از تأسیس چین نو در سال 1949، دولت این کشور سیاست آزادی اعتقادات مذهبی را تدوین و به مورد اجرا گذاشته و | پس از تأسیس [[چین]] نو در سال 1949، دولت این کشور سیاست آزادی اعتقادات مذهبی را تدوین و به مورد اجرا گذاشته و رابطهی میان سیاست و مذهب را منطبق با اوضاع کشور تعیین کرد. طبق این مقررات، اتباع [[چین]] میتوانند آزادانه مذهب خود را انتخاب نموده و تبعیت از مذهب خود را اعلام کنند. مذاهب مختلف از جایگاه برابر بهرهمند بوده و در ایجاد صلح و هماهنگی و همزیستی با هم تلاش میکنند. پیروان ادیان و کسانیکه از دینی پیروی نمیکنند، به یکدیگر احترام گذاشته و با هم متحد هستند. | ||
در قانون اساسی جمهوری خلق چین قید شده است: «اتباع جمهوری خلق چین از آزادی اعتقادات مذهبی برخور دارند، هیچ | در قانون اساسی جمهوری خلق [[چین]] قید شده است: «اتباع جمهوری خلق [[چین]] از آزادی اعتقادات مذهبی برخور دارند، هیچ ادارهی دولتی، سازمان اجتماعی، یا شخصی نباید اتباع را به پذیرفتن دین یا بی دینی وادار کند و یا علیه پیروان ادیان و یا بیدینها تعبیض قایل شود. دولت [[چین]] از فعالیتهای مذهبی عادی پیروان ادیان حمایت میکند. با این حال؛ هیچ کس حق ندارد با سوء‌استفاده از مذهب، به فعالیتهای مخل نظم اجتماعی، لطمه زدن به سلامت فیزیکی دیگران و مانع تراشی در نظام آموزشی کشور مبادرت ورزد. بیگانگان حق دخالت در امور سازمانهای دینی و مذهبی را ندارند. در قوانین چین، مانند قانون خودمختاری مناطق اقلیت نشین؛ مقررات قانون مدنی؛ قانون آموزش و پرورش؛ قانون کار؛ قانون آموزش و پرورش اجباری؛ قانون انتخابات مجلس نمایندگان خلق؛ قانون سازماندهی شوراهای روستایی و قانون تبلیغات قید شده است: «اتباع بدون در نظر گرفتن اعتقادات مذهبی آنان، از حق انتخاب کردن و انتخاب شدن بهرهمند هستند؛ اموال قانونی سازمانهای مذهبی تحت حمایت حقوقی کشور قرار میگیرند. آموزش و پرورش از مذهب جداست؛ اتباع بدون در نظر گرفتن اعتقادات مذهبی، و طبق قانون، از فرصت برابر آموزشی بهرهمند هستند. اقلیتهای مختلف باید به زبان؛ خط؛ آداب و رسوم و اعتقادات مذهبی دیگران احترام بگذارند. اتباع در یافتن شغل، بهدلیل عقاید مذهبی مورد تبعیض قرار نمی‌گیرند؛ در تبلیغات و نشان کالاها نباید از موضوعات تبعیض آمیز قومی و مذهبی استفاده شود.» | ||
در | در ژانویهی سال 1994، دولت [[چین]] مقررات انجام مراسم مذهبی را منتشر کرد تا حرمت و مصالح قانونی اماکن دینی حفظ شود. همچنین، در فوریهی همان سال مقررات مربوط به فعالیتهای مذهبی خارجیان در جمهوری خلق [[چین]] منتشرشد. در این مقررات، آزادی اعتقادات مذهبی خارجیان مقیم [[چین]] مورد پذیرش و احترام قرار گرفته و از مبادلات دوستانه و انجام فعالیتهای فرهنگی و دانشگاهی خارجیان با همکاری محافل دینی [[چین]] در زمینهی امور مذهبی حمایت میشود. در قوانین مربوطه قید شده است: «فعالیتهای معمول دینی روحانیان در اماکن مذهبی، یا در خانههای پیروان ادیان، مانند مراسم عبادی بودایی؛ اقامهی نماز؛ خواندن کتب مقدس؛ دعا ؛ موعظه؛ اجرای مراسم عشای ربانی؛ تعمید؛ اجرای تشریفات پذیرش راهب یا راهبه؛ برگزاری جشنها و اعیاد و عزاداری مذهبی مورد حمایت قانون بوده و کسی حق مداخله در آنها را ندارد.» | ||
در | در [[چین]]، همچون اکثر کشورهای جهان، اصل جداسازی دین از آموزش و پرورش به مورد اجرا گذاشته شده و در آموزش و پرورش ملی، به دانش آموزان آموزشهای دینی داده نمیشود. در برخی از مراکز آموزش عالی و نهادهای تحقیقاتی، به آموزش و تحقیق پیرامون مذهب پرداخته میشود. در دانشکدههای الهیات که از سوی سازمانها و ادیان مختلف تأسیس شده است؛ آموزش تخصصی دینی، طبق هر مذهب انجام میشود. در فرایند توسعهی تاریخی طولانی؛ فرهنگ دینی به بخشی از فرهنگ و اندیشهی سنتی [[چین]] تبدیل شده و در تمامی ادیان، خدمت به جامعه وایجاد رفاه برای انسانها توصیه شده است<ref>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [[چین]]. ''تهران'': موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی</ref>. | ||
==کتابشناسی== | |||
<references /> | |||
نسخهٔ ۱۶ نوامبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۸:۳۸
چارچوب آزادی‌های مذهبی
پس از تأسیس چین نو در سال 1949، دولت این کشور سیاست آزادی اعتقادات مذهبی را تدوین و به مورد اجرا گذاشته و رابطهی میان سیاست و مذهب را منطبق با اوضاع کشور تعیین کرد. طبق این مقررات، اتباع چین میتوانند آزادانه مذهب خود را انتخاب نموده و تبعیت از مذهب خود را اعلام کنند. مذاهب مختلف از جایگاه برابر بهرهمند بوده و در ایجاد صلح و هماهنگی و همزیستی با هم تلاش میکنند. پیروان ادیان و کسانیکه از دینی پیروی نمیکنند، به یکدیگر احترام گذاشته و با هم متحد هستند.
در قانون اساسی جمهوری خلق چین قید شده است: «اتباع جمهوری خلق چین از آزادی اعتقادات مذهبی برخور دارند، هیچ ادارهی دولتی، سازمان اجتماعی، یا شخصی نباید اتباع را به پذیرفتن دین یا بی دینی وادار کند و یا علیه پیروان ادیان و یا بیدینها تعبیض قایل شود. دولت چین از فعالیتهای مذهبی عادی پیروان ادیان حمایت میکند. با این حال؛ هیچ کس حق ندارد با سوء‌استفاده از مذهب، به فعالیتهای مخل نظم اجتماعی، لطمه زدن به سلامت فیزیکی دیگران و مانع تراشی در نظام آموزشی کشور مبادرت ورزد. بیگانگان حق دخالت در امور سازمانهای دینی و مذهبی را ندارند. در قوانین چین، مانند قانون خودمختاری مناطق اقلیت نشین؛ مقررات قانون مدنی؛ قانون آموزش و پرورش؛ قانون کار؛ قانون آموزش و پرورش اجباری؛ قانون انتخابات مجلس نمایندگان خلق؛ قانون سازماندهی شوراهای روستایی و قانون تبلیغات قید شده است: «اتباع بدون در نظر گرفتن اعتقادات مذهبی آنان، از حق انتخاب کردن و انتخاب شدن بهرهمند هستند؛ اموال قانونی سازمانهای مذهبی تحت حمایت حقوقی کشور قرار میگیرند. آموزش و پرورش از مذهب جداست؛ اتباع بدون در نظر گرفتن اعتقادات مذهبی، و طبق قانون، از فرصت برابر آموزشی بهرهمند هستند. اقلیتهای مختلف باید به زبان؛ خط؛ آداب و رسوم و اعتقادات مذهبی دیگران احترام بگذارند. اتباع در یافتن شغل، بهدلیل عقاید مذهبی مورد تبعیض قرار نمی‌گیرند؛ در تبلیغات و نشان کالاها نباید از موضوعات تبعیض آمیز قومی و مذهبی استفاده شود.»
در ژانویهی سال 1994، دولت چین مقررات انجام مراسم مذهبی را منتشر کرد تا حرمت و مصالح قانونی اماکن دینی حفظ شود. همچنین، در فوریهی همان سال مقررات مربوط به فعالیتهای مذهبی خارجیان در جمهوری خلق چین منتشرشد. در این مقررات، آزادی اعتقادات مذهبی خارجیان مقیم چین مورد پذیرش و احترام قرار گرفته و از مبادلات دوستانه و انجام فعالیتهای فرهنگی و دانشگاهی خارجیان با همکاری محافل دینی چین در زمینهی امور مذهبی حمایت میشود. در قوانین مربوطه قید شده است: «فعالیتهای معمول دینی روحانیان در اماکن مذهبی، یا در خانههای پیروان ادیان، مانند مراسم عبادی بودایی؛ اقامهی نماز؛ خواندن کتب مقدس؛ دعا ؛ موعظه؛ اجرای مراسم عشای ربانی؛ تعمید؛ اجرای تشریفات پذیرش راهب یا راهبه؛ برگزاری جشنها و اعیاد و عزاداری مذهبی مورد حمایت قانون بوده و کسی حق مداخله در آنها را ندارد.»
در چین، همچون اکثر کشورهای جهان، اصل جداسازی دین از آموزش و پرورش به مورد اجرا گذاشته شده و در آموزش و پرورش ملی، به دانش آموزان آموزشهای دینی داده نمیشود. در برخی از مراکز آموزش عالی و نهادهای تحقیقاتی، به آموزش و تحقیق پیرامون مذهب پرداخته میشود. در دانشکدههای الهیات که از سوی سازمانها و ادیان مختلف تأسیس شده است؛ آموزش تخصصی دینی، طبق هر مذهب انجام میشود. در فرایند توسعهی تاریخی طولانی؛ فرهنگ دینی به بخشی از فرهنگ و اندیشهی سنتی چین تبدیل شده و در تمامی ادیان، خدمت به جامعه وایجاد رفاه برای انسانها توصیه شده است[۱].