نابرابری های اقتصادی و اجتماعی سریلانکا: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «'''3-6. وضعيت قشربندي و طبقات اجتماعي ؛ نابرابريها و تحرك اجتماعي''' در دهه هشتاد شکاف عمیقی در شيوه زندگي شهروندان سريلانكايي مشاهده ميشد. كاركنان بلند پایه دولتی و تجار مالک خانههاي بزرگ و زيبا در محلات و مناطق مرفه نشین شهرهایي مانند كل...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
==== وضعيت قشربندي و طبقات اجتماعي ؛ نابرابريها و تحرك اجتماعي ==== | |||
در دهه هشتاد شکاف عمیقی در شیوه زندگی شهروندان سریلانکایی مشاهده می شد. کارکنان بلند پایه دولتی و تجار مالک خانه‌های بزرگ و زیبا در محلات و مناطق مرفه نشین شهرهایی مانند کلمبو بودند؛ این گونه ساختمانهای مجلل و گران قیمت در کشورهای اروپایی و آمریکایی اصولاً در تملک طبقات متوسط و بالای جامعه قرار دارند. مالکان زمینهای بزرگ کشاورزی در حومه شهر یا در روستاها زندگی می کنند. این طبقه اجتماعی نیز از خوراک، مسکن، پوشاک، زندگی خوب و با کیفیتی برخوردار هستند و به فرصت‌های آموزشی مناسبی دسترسی دارند. متاسفانه اکثریت مردم شهری و روستایی فرصت شغلی چندانی ندارند و از نظر تغذبه و استاندارد زندگی در سطح نامطلوبی هستند و شانسی برای ترقی ندارند. | |||
دولتها گام موثری برای پر کردن این شکاف طبقاتی بر نداشتهاند. مجلس قانونگذاری سقف مالکیت اراضی را محدود و زمینهای کشاورزی روستایی را ملی کرد. بر اساس این برنامه فقط مقداری از اراضی به تعداد از مردم واگذاری شد، ولی این اقدام نتیجهای نداشت. برنامه‌های اسکان مجدد بسیار گسترده بود و صدها هزار خانواده از آن بهره مند شدند، اما این طرح نیز توان رقابت با افزایش جمعیت را نداشت. اکثر مردم روستایی دهقان‌‌هایی هستند که سرمایه چندانی ندارند. بسیاری با کمترین دستمزد در مزارع کشاورزی کارگری می کنند. مهاجرت به شهرها به دلیل نداشتن آموزش و مهارت‌های لازم تغییر خاص در زندگی مهاجرین کرده اند، در حلبی آبادها و مناطق فقیر نشین اسکان یافته به نحوی زندگی می کنند و اکثراً بیکار هستند. بیکاری بیست تا بیست و پنج درصدی، بزرگترین چالش پیش روی دولت است. | |||
تراکم جمعیت و کمبود مسکن کیفیت زندگی مردم [[سریلانکا]] را به شدت کاهش داده است. در سال های دهه 1980 بیشتر خانه‌های [[سریلانکا]] کوچک بودند. سی و سه درصد آنها یک خوابه، سی و سه درصد دیگر دو خوابه و بیست درصد نیز سه خوابه بودند. به طور متوسط بیش از پنج نفر در یک خانه زندگی میکنند. چهل درصد مردم در شرایط فوقالعاده شلوغ (سه نفر و بیشتر در یک اتاق ) زندگی می کنند. هفتاد درصد خانه‌های شهری با آجر و سیمان و سقف سفالی ساخته شدهاند. بیست و چهار درصد خانه‌های حومه شهر دائمی و بقیه موقتی هستند. غالب منازل روستایی با کاه و گل، تخته به صورتی قدیمی و سنتی و حیاط دار با اتاق‌‌های نسبتاً بزرگتر ساخته شده و مناسب آب و هوای گرم [[سریلانکا]] نیستند. سیاست‌های دولت در ساخت منازل مسکونی دائمی در مناطق شلوغ در سال 1980 کیفیت زندگی را در این مناطق کاهش داده است <ref name=":0">رکنی، مهدیقلی (1391). جامعه و فرهنگ [[سریلانکا]]. تهران: [https://www.icro.ir/ سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی]( در دست انتشار)</ref>. | |||
== نیز نگاه کنید به == | |||
[[نابرابری های اقتصادی و اجتماعی اسپانیا]]؛ [[نابرابری های اجتماعی و تحرك اجتماعی اوکراین]]؛ [[نابرابری های اجتماعی در مالی]]؛ [[نابرابری های اجتماعی در اتیوپی]]؛ [[طبقات، قشرها و نابرابری های اجتماعی اردن]] | |||
== کتابشناسی == | |||
نسخهٔ کنونی تا ۲۹ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۱:۴۲
وضعيت قشربندي و طبقات اجتماعي ؛ نابرابريها و تحرك اجتماعي
در دهه هشتاد شکاف عمیقی در شیوه زندگی شهروندان سریلانکایی مشاهده می شد. کارکنان بلند پایه دولتی و تجار مالک خانه‌های بزرگ و زیبا در محلات و مناطق مرفه نشین شهرهایی مانند کلمبو بودند؛ این گونه ساختمانهای مجلل و گران قیمت در کشورهای اروپایی و آمریکایی اصولاً در تملک طبقات متوسط و بالای جامعه قرار دارند. مالکان زمینهای بزرگ کشاورزی در حومه شهر یا در روستاها زندگی می کنند. این طبقه اجتماعی نیز از خوراک، مسکن، پوشاک، زندگی خوب و با کیفیتی برخوردار هستند و به فرصت‌های آموزشی مناسبی دسترسی دارند. متاسفانه اکثریت مردم شهری و روستایی فرصت شغلی چندانی ندارند و از نظر تغذبه و استاندارد زندگی در سطح نامطلوبی هستند و شانسی برای ترقی ندارند.
دولتها گام موثری برای پر کردن این شکاف طبقاتی بر نداشتهاند. مجلس قانونگذاری سقف مالکیت اراضی را محدود و زمینهای کشاورزی روستایی را ملی کرد. بر اساس این برنامه فقط مقداری از اراضی به تعداد از مردم واگذاری شد، ولی این اقدام نتیجهای نداشت. برنامه‌های اسکان مجدد بسیار گسترده بود و صدها هزار خانواده از آن بهره مند شدند، اما این طرح نیز توان رقابت با افزایش جمعیت را نداشت. اکثر مردم روستایی دهقان‌‌هایی هستند که سرمایه چندانی ندارند. بسیاری با کمترین دستمزد در مزارع کشاورزی کارگری می کنند. مهاجرت به شهرها به دلیل نداشتن آموزش و مهارت‌های لازم تغییر خاص در زندگی مهاجرین کرده اند، در حلبی آبادها و مناطق فقیر نشین اسکان یافته به نحوی زندگی می کنند و اکثراً بیکار هستند. بیکاری بیست تا بیست و پنج درصدی، بزرگترین چالش پیش روی دولت است.
تراکم جمعیت و کمبود مسکن کیفیت زندگی مردم سریلانکا را به شدت کاهش داده است. در سال های دهه 1980 بیشتر خانه‌های سریلانکا کوچک بودند. سی و سه درصد آنها یک خوابه، سی و سه درصد دیگر دو خوابه و بیست درصد نیز سه خوابه بودند. به طور متوسط بیش از پنج نفر در یک خانه زندگی میکنند. چهل درصد مردم در شرایط فوقالعاده شلوغ (سه نفر و بیشتر در یک اتاق ) زندگی می کنند. هفتاد درصد خانه‌های شهری با آجر و سیمان و سقف سفالی ساخته شدهاند. بیست و چهار درصد خانه‌های حومه شهر دائمی و بقیه موقتی هستند. غالب منازل روستایی با کاه و گل، تخته به صورتی قدیمی و سنتی و حیاط دار با اتاق‌‌های نسبتاً بزرگتر ساخته شده و مناسب آب و هوای گرم سریلانکا نیستند. سیاست‌های دولت در ساخت منازل مسکونی دائمی در مناطق شلوغ در سال 1980 کیفیت زندگی را در این مناطق کاهش داده است [۱].
نیز نگاه کنید به
نابرابری های اقتصادی و اجتماعی اسپانیا؛ نابرابری های اجتماعی و تحرك اجتماعی اوکراین؛ نابرابری های اجتماعی در مالی؛ نابرابری های اجتماعی در اتیوپی؛ طبقات، قشرها و نابرابری های اجتماعی اردن
کتابشناسی
- ↑ رکنی، مهدیقلی (1391). جامعه و فرهنگ سریلانکا. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی( در دست انتشار)