آرامگاه صدرالدین عینی: تفاوت میان نسخه‌ها

از دانشنامه ملل
جز (The LinkTitles extension automatically added links to existing pages (https://github.com/bovender/LinkTitles).)
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
'''4-2-1-8-5. آرامگاه صدرالدين عيني'''
[[پرونده:آرامگاه صدرالدین عینی.png|بندانگشتی|آرامگاه صدرالدین عینی(1403). برگرفته از سایت ویکی مدیا، قابل بازیابی از https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Mausoleum_of_Sadriddin_Ayni.of_Dushanbe_08.jpg]]
تندیس [[صدرالدین عینی]] در میدان عینی


'''تندیس [[صدرالدین عینی]] در میدان عینی'''
استاد [[صدرالدین عینی]] نویسنده، دانشمند، شخصیت دولتی و اجتماعی، نخستین رئیس اکادمی علوم ازبکستان و دارنده بسیاری جوایز و نشان‌های دولتی سابق اتحاد شوروی بود.


  استاد صدرالدين عيني نويسنده، دانشمند، شخصيت دولتي و اجتماعي، نخستين رئيس اكادمي علوم ازبكستان و دارندة بسياري جوايز و نشانهاي دولتي سابق اتحاد شوروي بود.
آثار ادبی استاد عینی از قبیل «مکتب کهنه»، «یتیم»، «داخونده»، «مرگ سودخور»، «غلامان»، «یادداشت‌ها» برای بازیابی هویت ملی مردم تاجیک نقش بسزا دارند. او سال 1878 در بخارا متولد و در 15 جولای سال 1954 در [[شهر دوشنبه]] وفات یافت.


  آثار ادبي استاد عيني از قبيل «مكتب كهنه»، «يتيم»، «داخونده»، « مرگ سودخور»، «غلامان»، «يادداشتها» براي بازیابی هویت ملی مردم تاجيك نقش بسزا دارند. او سال 1878 در بخارا متولد و در 15 جولاي سال 1954 در [[شهر دوشنبه]] وفات يافت.
آرامگاه استاد عینی طبق پروژه معمار یوری سنیگوفسکی سال 1956 بالای قبر او ساخته شده و مقبره در میدان مدور و مقابل دروازه شرقی پارک [[صدرالدین عینی]] قرار دارد. اطراف مقبره با تخته‌های بتونی فرش شده است. آرامگاه عبارت از گنبدی است که بالای شش ستون ساخته شده، در زیر گنبد تندیس نیم‌تنه استاد عینی قرار دارد. فرش مقبره از تخته‌های بتونی پوشیده شده و برای ساختن مقبره از انواع مرمر سرخ تیره و گلابی‌رنگ استفاده شده است. ستون‌ها دارای نقش زنجیری مرمر زرد رنگ است. مجسمه استاد عینی از مرمر سفیدرنگ بوده، در پایه آن نام و تاریخ تولد و وفات نویسنده با حروف زرین ثبت گردیده است. قسمت خارج گنبد کاشی­کاری و با رنگ آبی تزیین شده است<ref>زهریی، حسن(1391). جامعه و فرهنگ [https://dmelal.ir/%D8%AA%D8%A7%D8%AC%DB%8C%DA%A9%D8%B3%D8%AA%D8%A7%D9%86 تاجیکستان]. تهران: [https://www.icro.ir/ سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی] (در دست انتشار)، ص. 150</ref>.


  آرامگاه استاد عيني طبق پروژة معمار يوري سنيگوفسكي سال 1956 بالاي قبر او ساخته شده و مقبره در ميدان مدور و مقابل دروازة شرقي پارك صدرالدين عيني قرار دارد. اطراف مقبره با تخته‌هاي بتوني فرش شده است. آرامگاه عبارت از گنبدي است كه بالاي شش ستون ساخته شده، در زير گنبد تنديس نيم‌تنة استاد عيني قرار دارد. فرش مقبره از تخته‌هاي بتوني پوشيده شده و براي ساختن مقبره از  انواع مرمر سرخ تيره و گلابي‌رنگ استفاده شده است. ستونها داراي نقش زنجيري مرمر زرد رنگ است. مجسمة استاد عيني از مرمر سفيدرنگ بوده، در پاية آن نام و تاريخ تولد و وفات نويسنده با حروف زرين ثبت گرديده است. قسمت خارج گنبد كاشي­كاري و با رنگ آبي تزيين شده است.
== کتابشناسی ==

نسخهٔ ‏۲ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۲۰:۱۵

آرامگاه صدرالدین عینی(1403). برگرفته از سایت ویکی مدیا، قابل بازیابی از https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Mausoleum_of_Sadriddin_Ayni.of_Dushanbe_08.jpg

تندیس صدرالدین عینی در میدان عینی

استاد صدرالدین عینی نویسنده، دانشمند، شخصیت دولتی و اجتماعی، نخستین رئیس اکادمی علوم ازبکستان و دارنده بسیاری جوایز و نشان‌های دولتی سابق اتحاد شوروی بود.

آثار ادبی استاد عینی از قبیل «مکتب کهنه»، «یتیم»، «داخونده»، «مرگ سودخور»، «غلامان»، «یادداشت‌ها» برای بازیابی هویت ملی مردم تاجیک نقش بسزا دارند. او سال 1878 در بخارا متولد و در 15 جولای سال 1954 در شهر دوشنبه وفات یافت.

آرامگاه استاد عینی طبق پروژه معمار یوری سنیگوفسکی سال 1956 بالای قبر او ساخته شده و مقبره در میدان مدور و مقابل دروازه شرقی پارک صدرالدین عینی قرار دارد. اطراف مقبره با تخته‌های بتونی فرش شده است. آرامگاه عبارت از گنبدی است که بالای شش ستون ساخته شده، در زیر گنبد تندیس نیم‌تنه استاد عینی قرار دارد. فرش مقبره از تخته‌های بتونی پوشیده شده و برای ساختن مقبره از انواع مرمر سرخ تیره و گلابی‌رنگ استفاده شده است. ستون‌ها دارای نقش زنجیری مرمر زرد رنگ است. مجسمه استاد عینی از مرمر سفیدرنگ بوده، در پایه آن نام و تاریخ تولد و وفات نویسنده با حروف زرین ثبت گردیده است. قسمت خارج گنبد کاشی­کاری و با رنگ آبی تزیین شده است[۱].

کتابشناسی

  1. زهریی، حسن(1391). جامعه و فرهنگ تاجیکستان. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی (در دست انتشار)، ص. 150