دیپلماسی عمومی امارات متحده عربی: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
[[امارات متحده عربی]] از زمان تأسیس خود به عنوان یک دولت فدرال در سال 1971، رویکرد متمایزی را در دیپلماسی عمومی دنبال کرده است. سیاست خارجی امارات متحده عربی که بر اساس اصول بیان شده توسط اولین رئیس جمهور خود، شیخ زاید بن سلطان آل نهیان، بنا شده است، به طور مداوم بر "خردمندی، اعتدال، تعادل و حمایت از حقوق و عدالت" تأکید کرده است، در حالی که به قوانین بین المللی پایبند است و به حاکمیت سایر کشورها احترام می گذارد. این اصول اساسی شامل تعهد به گفتگو، احترام به معاهدات بین المللی و منشور سازمان ملل | [[امارات متحده عربی]] از زمان تأسیس خود به عنوان یک دولت فدرال در سال 1971، رویکرد متمایزی را در دیپلماسی عمومی دنبال کرده است. سیاست خارجی [[امارات متحده عربی]] که بر اساس اصول بیان شده توسط اولین رئیس جمهور خود، شیخ زاید بن سلطان آل نهیان، بنا شده است، به طور مداوم بر "خردمندی، اعتدال، تعادل و حمایت از حقوق و عدالت" تأکید کرده است، در حالی که به قوانین بین المللی پایبند است و به حاکمیت سایر کشورها احترام می گذارد. این اصول اساسی شامل تعهد به گفتگو، احترام به معاهدات بین المللی و منشور [https://www.un.org سازمان ملل متحد]، عدم مداخله در امور داخلی سایر کشورها و حل مسالمت آمیز مناقشات است<ref name=":0">Almatrooshi, B. (2019). The UAE’s foreign assistance policy and its contributions to the Sustainable Development Goals. ''Open Journal of Political Science'', ۹(۲)، ۴۵–۶۲. </ref>. | ||
امارات متحده عربی که از نظر استراتژیک در نزدیکی تنگه هرمز قرار دارد، آبراهه ای که تقریبا ۴۰ درصد نفت و گاز جهان از آن جریان دارد، موقعیت جغرافیایی مهمی را اشغال کرده است که بر رویکرد دیپلماتیک آن تأثیر گذاشته است<ref>Krzymowski, A. (2020a). The European Union and the United Arab Emirates as civilian and soft powers engaged in Sustainable Development Goals. ''Journal of International Studies'', ۱۳(۳)، ۴۱–۵۸.</ref>. اخلاق دیپلماتیک این کشور فراتر از منافع متعارف دولت است و چشم انداز گسترده تری را در بر می گیرد که شامل توسعه انسانی، برابری جنسیتی و ایجاد محیطی مهمان نواز برای شهروندان و ساکنان است<ref name=":0" />. قابل ذکر است که رویکرد [[امارات متحده عربی]] به روابط بین الملل از زمان آغاز به کار خود، حتی قبل از آنکه استاد دانشگاه هاروارد، جوزف نای، به طور رسمی این مفهوم را در ادبیات دانشگاهی بیان کند، تجسم یافته است. | [[امارات متحده عربی]] که از نظر استراتژیک در نزدیکی تنگه هرمز قرار دارد، آبراهه ای که تقریبا ۴۰ درصد نفت و گاز جهان از آن جریان دارد، موقعیت جغرافیایی مهمی را اشغال کرده است که بر رویکرد دیپلماتیک آن تأثیر گذاشته است<ref>Krzymowski, A. (2020a). The European Union and the United Arab Emirates as civilian and soft powers engaged in Sustainable Development Goals. ''Journal of International Studies'', ۱۳(۳)، ۴۱–۵۸.</ref>. اخلاق دیپلماتیک این کشور فراتر از منافع متعارف دولت است و چشم انداز گسترده تری را در بر می گیرد که شامل توسعه انسانی، برابری جنسیتی و ایجاد محیطی مهمان نواز برای شهروندان و ساکنان است<ref name=":0" />. قابل ذکر است که رویکرد [[امارات متحده عربی]] به روابط بین الملل از زمان آغاز به کار خود، حتی قبل از آنکه استاد دانشگاه هاروارد، جوزف نای، به طور رسمی این مفهوم را در ادبیات دانشگاهی بیان کند، تجسم یافته است. | ||
رهبری امارات متحده عربی تشخیص داده است که توسعه معنادار فراتر از رشد اقتصادی به تنهایی است و نیاز به سرمایه گذاری در افراد بر اساس ارزش های مدارا و پذیرش دارد. این فلسفه تلاش های این کشور را برای ترویج برند ملی خود در سطح جهانی، جذب استعدادها و پروژه های بین المللی هدایت کرده و در عین حال خود را به عنوان یک مشارکت کننده مثبت در روابط بین الملل قرار داده است<ref>Krzymowski, A. (2020b). Expo2020 Dubai on the journey to achieve the United Arab Emirates’ Soft Superpower. ''Journal of Humanities and Social Sciences'', ۸(۱)، ۳۴–۵۰.</ref>. [[امارات متحده عربی]] از طریق این تلاش های دیپلماتیک مداوم تلاش کرده است تا خود را به عنوان یک شریک قابل اعتماد در امور منطقه ای و جهانی با هدایت چشم انداز پایدار پدر بنیانگذار خود تثبیت کند. | رهبری [[امارات متحده عربی]] تشخیص داده است که توسعه معنادار فراتر از رشد اقتصادی به تنهایی است و نیاز به سرمایه گذاری در افراد بر اساس ارزش های مدارا و پذیرش دارد. این فلسفه تلاش های این کشور را برای ترویج برند ملی خود در سطح جهانی، جذب استعدادها و پروژه های بین المللی هدایت کرده و در عین حال خود را به عنوان یک مشارکت کننده مثبت در روابط بین الملل قرار داده است<ref>Krzymowski, A. (2020b). Expo2020 Dubai on the journey to achieve the United Arab Emirates’ Soft Superpower. ''Journal of Humanities and Social Sciences'', ۸(۱)، ۳۴–۵۰.</ref>. [[امارات متحده عربی]] از طریق این تلاش های دیپلماتیک مداوم تلاش کرده است تا خود را به عنوان یک شریک قابل اعتماد در امور منطقه ای و جهانی با هدایت چشم انداز پایدار پدر بنیانگذار خود تثبیت کند. | ||
=== شورای قدرت نرم === | === شورای قدرت نرم === | ||
[[امارات متحده عربی]] رویکرد قدرت نرم خود را در آوریل 2017 زمانی که معاون رئیس جمهور، نخست وزیر و حاکم دبی، شیخ محمد بن راشد آل مکتوم، شورای قدرت نرم [[امارات متحده عربی]] را به ریاست محمد عبدالله القرقاوی، وزیر امور کابینه و آینده تأسیس کرد، رسمی کرد. مأموریت اصلی شورا اجرای استراتژی قدرت نرم و هماهنگی اقدامات بین بخش های دولتی و خصوصی بود. به دنبال آن، در سپتامبر 2017، [[امارات متحده عربی]] به طور رسمی استراتژی قدرت نرم خود را در جلسات سالانه دولت راه اندازی کرد. استراتژی قدرت نرم امارات متحده عربی حول چهار هدف اساسی ساختار یافته است و از طریق هفت رکن عمل عمل می کند. اهداف شامل هماهنگی وظایف در بخش های مختلف (اقتصاد، علوم انسانی، گردشگری، رسانه و علم)، ادامه قرار دادن [[امارات متحده عربی]] به عنوان دروازه ای به منطقه، ارتقای موقعیت آن به عنوان پایتخت منطقه ای فرهنگ، هنر و گردشگری، و ساختن کشوری مدرن و بردبار است. | [[امارات متحده عربی]] رویکرد قدرت نرم خود را در آوریل 2017 زمانی که معاون رئیس جمهور، نخست وزیر و حاکم دبی، شیخ محمد بن راشد آل مکتوم، شورای قدرت نرم [[امارات متحده عربی]] را به ریاست محمد عبدالله القرقاوی، وزیر امور کابینه و آینده تأسیس کرد، رسمی کرد. مأموریت اصلی شورا اجرای استراتژی قدرت نرم و هماهنگی اقدامات بین بخش های دولتی و خصوصی بود. به دنبال آن، در سپتامبر 2017، [[امارات متحده عربی]] به طور رسمی استراتژی قدرت نرم خود را در جلسات سالانه دولت راه اندازی کرد. استراتژی قدرت نرم [[امارات متحده عربی]] حول چهار هدف اساسی ساختار یافته است و از طریق هفت رکن عمل عمل می کند. اهداف شامل هماهنگی وظایف در بخش های مختلف (اقتصاد، علوم انسانی، گردشگری، رسانه و علم)، ادامه قرار دادن [[امارات متحده عربی]] به عنوان دروازه ای به منطقه، ارتقای موقعیت آن به عنوان پایتخت منطقه ای فرهنگ، هنر و گردشگری، و ساختن کشوری مدرن و بردبار است. | ||
شش رکن اصلی این راهبرد همگی به تلاش های دیپلماسی عمومی مرتبط هستند که شامل نمایندگان بشردوستانه، علمی و دانشگاهی، نمایندگان ملی، مردم، فرهنگی و رسانه ای و دیپلماسی اقتصادی است. کمک های خارجی به عنوان سنگ بنای استراتژی قدرت نرم امارات متحده عربی ظاهر شده است. [[امارات متحده عربی]] از زمان تأسیس خود در سال 1971 تا 2019، بیش از 80 میلیارد دلار کمک خارجی ارائه کرده است که پرداخت سالانه آن تنها در سال 2019 بیش از 8 میلیارد دلار بوده است<ref name=":1">Krzymowski, A. (2022). Role and significance of the United Arab Emirates foreign aid for its soft power strategy and Sustainable Development Goals. ''The Social Science Journal'', ۵۹(۲)، ۲۱۰–۲۳۰. </ref>. | شش رکن اصلی این راهبرد همگی به تلاش های دیپلماسی عمومی مرتبط هستند که شامل نمایندگان بشردوستانه، علمی و دانشگاهی، نمایندگان ملی، مردم، فرهنگی و رسانه ای و دیپلماسی اقتصادی است. کمک های خارجی به عنوان سنگ بنای استراتژی قدرت نرم امارات متحده عربی ظاهر شده است. [[امارات متحده عربی]] از زمان تأسیس خود در سال 1971 تا 2019، بیش از 80 میلیارد دلار کمک خارجی ارائه کرده است که پرداخت سالانه آن تنها در سال 2019 بیش از 8 میلیارد دلار بوده است<ref name=":1">Krzymowski, A. (2022). Role and significance of the United Arab Emirates foreign aid for its soft power strategy and Sustainable Development Goals. ''The Social Science Journal'', ۵۹(۲)، ۲۱۰–۲۳۰. </ref>. | ||
قابل توجه است که [[امارات متحده عربی]] از سال 2013 موقعیت خود را به عنوان بزرگترین اهدا کننده کمک های خارجی در جهان حفظ کرده است<ref name=":1" />. این رویکرد به کمک های بشردوستانه توسط شیخ زاید بن سلطان آل نهیان، بنیانگذار این کشور، ایجاد شد که تأکید کرد کمک های خارجی باید جزء مهمی از سیاست خارجی کشور باشد. اتخاذ استراتژی های قدرت نرم و دیپلماسی فرهنگی توسط امارات متحده | قابل توجه است که [[امارات متحده عربی]] از سال 2013 موقعیت خود را به عنوان بزرگترین اهدا کننده کمک های خارجی در جهان حفظ کرده است<ref name=":1" />. این رویکرد به کمک های بشردوستانه توسط شیخ زاید بن سلطان آل نهیان، بنیانگذار این کشور، ایجاد شد که تأکید کرد کمک های خارجی باید جزء مهمی از سیاست خارجی کشور باشد. اتخاذ استراتژی های قدرت نرم و دیپلماسی فرهنگی توسط [[امارات متحده عربی]]، نمونه جالبی از کشورهای غیرغربی است که مفاهیمی را که در اصل در نظریه روابط بین الملل غربی توسعه یافته اند، تطبیق داده اند. این رویکردهای دیپلماتیک برای [[امارات متحده عربی]] در انتقال تصویر ملی مثبت، به اشتراک گذاشتن ارزش ها و پیگیری منافع ملی از طریق روش های غیرخشونت آمیز موثر بوده است<ref>Gołębiowski, D. (2020). From Europe to the Arab Peninsula? Cultural diplomacy practices in the United Arab Emirates. ''Journal of Cultural Studies'', ۱۵(۳)، ۸۸–۱۰۵.</ref>. دیپلماسی بشردوستانه، به ویژه، به عنوان اولین رکن استراتژی قدرت نرم [[امارات متحده عربی]] شناخته شده است و بر اولویت آن در بعد گسترده تر سیاست خارجی برای حمایت از جاه طلبی های سیاسی و اقتصادی بین المللی رو به رشد این کشور تأکید می کند. | ||
=== برند و تصویرسازی ملت === | === برند و تصویرسازی ملت === | ||
| خط ۱۷: | خط ۱۷: | ||
دبی، یکی از هفت ایالت متشکل از [[امارات متحده عربی]]، در خط مقدم این رویکرد بوده است و از طریق "رویکرد متمرکز و بیش از حد کارآفرینانه" پیشگام برندسازی دولتی است تا خود را به عنوان "شهر جهانی قرن بیست و یکم" تثبیت کند. این موقعیت استراتژیک زمانی که دبی در مناقصه میزبانی نمایشگاه جهانی 2020 برنده شد، اعتبار بین المللی دریافت کرد. تلاش های [[امارات متحده عربی]] برای برندسازی به ویژه از زمان حملات 11 سپتامبر برجسته بوده است، به طوری که [[امارات متحده عربی]] و [[قطر]] از شرکت های روابط عمومی و لابی گری برای بهبود وجهه خود در کشورهای غربی استفاده می کنند. این فعالیت ها در طول رونق مالی دهه 2000 تشدید شد و پس از قیام های عربی بیشتر شد زیرا هر دو کشور به دنبال حمایت از مواضع متفاوت خود در امور منطقه ای بودند<ref name=":2">Ennis, C. A. (2018). Reading entrepreneurial power in small Gulf states: Qatar and the UAE. ''International Journal'', ۷۳(۴)، ۶۳۵–۶۵۴.</ref>. | دبی، یکی از هفت ایالت متشکل از [[امارات متحده عربی]]، در خط مقدم این رویکرد بوده است و از طریق "رویکرد متمرکز و بیش از حد کارآفرینانه" پیشگام برندسازی دولتی است تا خود را به عنوان "شهر جهانی قرن بیست و یکم" تثبیت کند. این موقعیت استراتژیک زمانی که دبی در مناقصه میزبانی نمایشگاه جهانی 2020 برنده شد، اعتبار بین المللی دریافت کرد. تلاش های [[امارات متحده عربی]] برای برندسازی به ویژه از زمان حملات 11 سپتامبر برجسته بوده است، به طوری که [[امارات متحده عربی]] و [[قطر]] از شرکت های روابط عمومی و لابی گری برای بهبود وجهه خود در کشورهای غربی استفاده می کنند. این فعالیت ها در طول رونق مالی دهه 2000 تشدید شد و پس از قیام های عربی بیشتر شد زیرا هر دو کشور به دنبال حمایت از مواضع متفاوت خود در امور منطقه ای بودند<ref name=":2">Ennis, C. A. (2018). Reading entrepreneurial power in small Gulf states: Qatar and the UAE. ''International Journal'', ۷۳(۴)، ۶۳۵–۶۵۴.</ref>. | ||
دولت دبی با توسعه برند "دبی" که با ظرفیت نوآوری، پروژه های منحصر به فرد، چشم انداز بلندمدت و ابتکارات مترقی مانند ایجاد وزارت شادی همراه است، تصویر جهانی بسیار قوی ایجاد کرده است. برندسازی ملی امارات متحده عربی در ارتباطات دولتی با دقت برنامه ریزی شده است که ضمن استفاده از آخرین ابزارهای تکنولوژیکی، به اصول نظری پایبند است. این استراتژی ارتباطی دیده شدن و حضور رسانه ای دائمی را حفظ می کند، از جمله مشارکت فعال در شبکه های اجتماعی توسط مقامات عالی رتبه مانند شیخ محمد بن راشد آل مکتوم، معاون رئیس جمهور کشور<ref name=":3">Ribeiro, D., Costa, P., & Remondes, J. (2020). Government communication and the 50-year Dubai Charter. ''Journal of Public Affairs'', ۲۰(۴)، e2101.</ref>. | دولت دبی با توسعه برند "دبی" که با ظرفیت نوآوری، پروژه های منحصر به فرد، چشم انداز بلندمدت و ابتکارات مترقی مانند ایجاد وزارت شادی همراه است، تصویر جهانی بسیار قوی ایجاد کرده است. برندسازی ملی [[امارات متحده عربی]] در ارتباطات دولتی با دقت برنامه ریزی شده است که ضمن استفاده از آخرین ابزارهای تکنولوژیکی، به اصول نظری پایبند است. این استراتژی ارتباطی دیده شدن و حضور رسانه ای دائمی را حفظ می کند، از جمله مشارکت فعال در شبکه های اجتماعی توسط مقامات عالی رتبه مانند شیخ محمد بن راشد آل مکتوم، معاون رئیس جمهور کشور<ref name=":3">Ribeiro, D., Costa, P., & Remondes, J. (2020). Government communication and the 50-year Dubai Charter. ''Journal of Public Affairs'', ۲۰(۴)، e2101.</ref>. | ||
اثربخشی این تلاش های برندسازی در بهار 2017 زمانی که شیخ محمد شورای قدرت نرم [[امارات متحده عربی]] را راه اندازی کرد - اساسا یک شورای رسمی روابط عمومی با اعضای کابینه - با هدف تقویت "موقعیت و شهرت کشور در جهان"<ref name=":2" />. | اثربخشی این تلاش های برندسازی در بهار 2017 زمانی که شیخ محمد شورای قدرت نرم [[امارات متحده عربی]] را راه اندازی کرد - اساسا یک شورای رسمی روابط عمومی با اعضای کابینه - با هدف تقویت "موقعیت و شهرت کشور در جهان"<ref name=":2" />. | ||
به نظر می رسد این ابتکارات جامع برندسازی به نتایج مورد نظر خود دست می یابند. در گفتگو با سفارتخانه ها و بازیگران خارجی در امارات متحده | به نظر می رسد این ابتکارات جامع برندسازی به نتایج مورد نظر خود دست می یابند. در گفتگو با سفارتخانه ها و بازیگران خارجی در [[امارات متحده عربی]]، گفتگوها اشاره کرده اند که [[امارات متحده عربی]] به عنوان صدای منطقه ای تلقی می شود که بیشترین هماهنگی را با هنجارهای اروپایی دارد. به ویژه از زمان بهار عربی، [[امارات متحده عربی]] خود را به عنوان یک صدای معتبر در زمینه مبارزه با تروریسم و ثبات منطقه ای معرفی کرده است و به اولین نقطه تماس بازیگران خارجی تبدیل شده است که به دنبال مشورت در مورد رویدادهای منطقه ای هستند. [[امارات متحده عربی]] از طریق این تلاش های استراتژیک برای برندسازی، با موفقیت از چشم انداز نوآورانه و قدرت اقتصادی خود برای ایجاد یک تصویر جهانی متمایز استفاده کرده است که هم از ابتکارات دیپلماتیک و هم از جاه طلبی های اقتصادی آن حمایت می کند. | ||
=== کمک های خارجی به مثابه دیپلماسی عمومی === | === کمک های خارجی به مثابه دیپلماسی عمومی === | ||
کمک های خارجی یکی از اجزای اساسی رویکرد دیپلماسی عمومی [[امارات متحده عربی]] از زمان تأسیس آن در سال 1971 بوده است. [[امارات متحده عربی]] به دنبال دیدگاه شیخ زاید بن سلطان آل نهیان، رئیس جمهور بنیانگذار خود، که تاکید کرد کمک های خارجی باید بخش مهمی از سیاست خارجی دولت باشد، به طور مداوم از منابع مالی خود برای ایجاد روابط بین المللی و افزایش شهرت جهانی خود استفاده کرده است<ref name=":1" />. [[امارات متحده عربی]] از همان روزهای آغازین خود از آنچه محققان آن را «دیپلماسی آرام» توصیف می کنند، استفاده کرد و از منابع مالی از جمله برنامه های کمک خارجی، ابزارهای دیپلماتیک، و شبکه گسترده ای از روابط شخصی با سیاست گذاران کلیدی جهانی برای پیشبرد منافع خود بدون توسل به نیروی نظامی استفاده کرد<ref name=":4">El-Dessouki, A., & Mansour, O. (2020). Small states and strategic hedging: The United Arab Emirates’ policy towards Iran. ''Middle East Policy Council''.</ref>. | کمک های خارجی یکی از اجزای اساسی رویکرد دیپلماسی عمومی [[امارات متحده عربی]] از زمان تأسیس آن در سال 1971 بوده است. [[امارات متحده عربی]] به دنبال دیدگاه شیخ زاید بن سلطان آل نهیان، رئیس جمهور بنیانگذار خود، که تاکید کرد کمک های خارجی باید بخش مهمی از سیاست خارجی دولت باشد، به طور مداوم از منابع مالی خود برای ایجاد روابط بین المللی و افزایش شهرت جهانی خود استفاده کرده است<ref name=":1" />. [[امارات متحده عربی]] از همان روزهای آغازین خود از آنچه محققان آن را «دیپلماسی آرام» توصیف می کنند، استفاده کرد و از منابع مالی از جمله برنامه های کمک خارجی، ابزارهای دیپلماتیک، و شبکه گسترده ای از روابط شخصی با سیاست گذاران کلیدی جهانی برای پیشبرد منافع خود بدون توسل به نیروی نظامی استفاده کرد<ref name=":4">El-Dessouki, A., & Mansour, O. (2020). Small states and strategic hedging: The United Arab Emirates’ policy towards Iran. ''Middle East Policy Council''.</ref>. | ||
دیپلماسی اهداکنندگان [[امارات متحده عربی]] به طور قابل توجهی گسترده بوده است و میلیاردها دلار عمدتا به آفریقا، [[افغانستان]]، کشورهای عربی و تا حدی به [[آمریکا]]، اروپا و اقیانوسیه پرداخت شده است<ref name=":5">Kourgiotis, P. (2020). ‘Moderate Islam’ made in the United Arab Emirates: Public diplomacy and the politics of containment. ''Politics and Religion'', ۱۳(۴)، ۷۴۵–۷۶۵. </ref>. [[امارات متحده عربی]] از زمان تأسیس خود تا سال ۲۰۱۹ بیش از ۸۰ میلیارد دلار کمک خارجی منتقل کرده است که پرداخت سالانه آن تنها در سال ۲۰۱۹ بیش از ۸ میلیارد دلار بوده است<ref name=":1" />. مهمتر از همه، در سال های 2013-2014، سلطنت به عنوان بزرگترین اهدا کننده کمک های خارجی در جهان به امتیاز رسید و 1.26 درصد از درآمد ناخالص ملی خود را به کمک های رسمی توسعه اختصاص داد<ref name=":5" />. این تعهد چشمگیر به کمک های بشردوستانه ادامه یافته است و امارات متحده عربی از سال 2013 موقعیت خود را به عنوان بزرگترین اهدا کننده کمک های خارجی جهانی حفظ کرده است<ref name=":1" />. بعد بشردوستانه سیاست خارجی امارات متحده عربی در سطح بین المللی به رسمیت شناخته شده است و هلال احمر امارات متحده عربی در سال 2001 به عنوان دومین سازمان بشردوستانه برتر آسیا انتخاب شد. | دیپلماسی اهداکنندگان [[امارات متحده عربی]] به طور قابل توجهی گسترده بوده است و میلیاردها دلار عمدتا به آفریقا، [[افغانستان]]، کشورهای عربی و تا حدی به [[آمریکا]]، اروپا و اقیانوسیه پرداخت شده است<ref name=":5">Kourgiotis, P. (2020). ‘Moderate Islam’ made in the United Arab Emirates: Public diplomacy and the politics of containment. ''Politics and Religion'', ۱۳(۴)، ۷۴۵–۷۶۵. </ref>. [[امارات متحده عربی]] از زمان تأسیس خود تا سال ۲۰۱۹ بیش از ۸۰ میلیارد دلار کمک خارجی منتقل کرده است که پرداخت سالانه آن تنها در سال ۲۰۱۹ بیش از ۸ میلیارد دلار بوده است<ref name=":1" />. مهمتر از همه، در سال های 2013-2014، سلطنت به عنوان بزرگترین اهدا کننده کمک های خارجی در جهان به امتیاز رسید و 1.26 درصد از درآمد ناخالص ملی خود را به کمک های رسمی توسعه اختصاص داد<ref name=":5" />. این تعهد چشمگیر به کمک های بشردوستانه ادامه یافته است و امارات متحده عربی از سال 2013 موقعیت خود را به عنوان بزرگترین اهدا کننده کمک های خارجی جهانی حفظ کرده است<ref name=":1" />. بعد بشردوستانه سیاست خارجی [[امارات متحده عربی]] در سطح بین المللی به رسمیت شناخته شده است و هلال احمر [[امارات متحده عربی]] در سال 2001 به عنوان دومین سازمان بشردوستانه برتر آسیا انتخاب شد. | ||
این تمرکز بشردوستانه مزایای قابل توجهی برای تصویر بین المللی [[امارات متحده عربی]] به همراه داشته و موقعیت جهانی آن را تقویت کرده است. در نتیجه، کمک های خارجی به طور طبیعی به یک عنصر حیاتی در استراتژی قدرت نرم امارات متحده عربی و ابزاری موثر برای اجرای اهداف سیاسی و اقتصادی آن تبدیل شده است. اهمیت استراتژیک کمک های خارجی در جعبه ابزار دیپلماتیک امارات پس از بهار عربی، زمانی که اعضای شورای همکاری خلیج | این تمرکز بشردوستانه مزایای قابل توجهی برای تصویر بین المللی [[امارات متحده عربی]] به همراه داشته و موقعیت جهانی آن را تقویت کرده است. در نتیجه، کمک های خارجی به طور طبیعی به یک عنصر حیاتی در استراتژی قدرت نرم [[امارات متحده عربی]] و ابزاری موثر برای اجرای اهداف سیاسی و اقتصادی آن تبدیل شده است. اهمیت استراتژیک کمک های خارجی در جعبه ابزار دیپلماتیک امارات پس از بهار عربی، زمانی که اعضای شورای همکاری [https://iranology-e.ir/index.php?title=%D8%AE%D9%84%DB%8C%D8%AC_%D9%81%D8%A7%D8%B1%D8%B3 خلیج فارس]، از جمله [[امارات متحده عربی]]، به دنبال مدیریت رویدادهای منطقه ای در تلاش برای تبدیل شدن به قدرت های منطقه ای بودند، آشکارتر شد<ref name=":5" />. در این دوره، [[امارات متحده عربی]] به طور فزاینده ای از منابع مالی خود برای ارتقای دیدگاه های خود، دفاع از منافع خود و افزایش شهرت خود، به ویژه در کشورهای عربی و مسلمان استفاده کرد<ref name=":4" />. این رویکرد به قدری موفق بوده است که دیپلماسی بشردوستانه اکنون به عنوان اولین ستون استراتژی قدرت نرم [[امارات متحده عربی]] که در سال 2017 تصویب شد، شناخته می شود و اولویت آن را در بعد گسترده تر سیاست خارجی برجسته می کند، زیرا این کشور جاه طلبی های سیاسی و اقتصادی بین المللی رو به رشد را دنبال می کند<ref name=":1" />. | ||
=== مشارکت عمومی و دیپلماسی دیجیتال === | === مشارکت عمومی و دیپلماسی دیجیتال === | ||
امارات متحده عربی دیپلماسی دیجیتال را به عنوان یک جزء کلیدی از استراتژی مشارکت عمومی خود پذیرفته است و از فناوری برای تقویت حاکمیت داخلی و ارتباطات بین المللی استفاده می کند. یک نمونه قابل توجه از این رویکرد، «جلسه طوفان فکری امارات متحده | [[امارات متحده عربی]] دیپلماسی دیجیتال را به عنوان یک جزء کلیدی از استراتژی مشارکت عمومی خود پذیرفته است و از فناوری برای تقویت حاکمیت داخلی و ارتباطات بین المللی استفاده می کند. یک نمونه قابل توجه از این رویکرد، «جلسه طوفان فکری [[امارات متحده عربی]]» است، اولین ابتکار مشارکت شهروندان مبتنی بر فناوری این کشور که از پلتفرم های رسانه های اجتماعی برای جمع آوری نظرات عمومی در مورد تدوین سیاست استفاده می کند. برخلاف مدل های سنتی حکمرانی از بالا به پایین که در بسیاری از کشورهای در حال توسعه رایج است، این رویکرد نوآورانه از شهروندان و ساکنان دعوت می کند تا ایده هایی را به طور خاص با هدف بهبود در دو بخش ضعیف ارائه دهند: بهداشت عمومی و آموزش<ref>Badran, B. A. (2017). Strategic communication and public engagement: The UAE E-Brainstorming Session. ''Asian Journal of Media and Communication'', ۱(۲)، ۱۱۳–۱۲۲. </ref>. این ابتکار زمانی مورد تأیید سطح بالا قرار گرفت که نخست وزیر امارات متحده عربی شخصا دعوت به مشارکت عمومی را توییت کرد. این تعامل مستقیم واکنش عمومی قابل توجهی را ایجاد کرد و 82,000 ایده جدید از طریق کانال های مختلف رسانه های اجتماعی ارسال شد. پس از این مرحله موفقیت آمیز جمع سپاری، یک کمیته وزارتی امیدوار کننده ترین پیشنهادات را فهرست کرد که متعاقبا در یک عقب نشینی استراتژیک کابینه مورد بحث قرار گرفت و در نهایت به عنوان ابتکارات دولت اجرا شد. این فرآیند نشان دهنده یک انحراف قابل توجه از توسعه سیاست های متعارف در منطقه است و تعهد [[امارات متحده عربی]] به ترکیب بازخورد عمومی از طریق کانال های دیجیتال را نشان می دهد. | ||
دولت امارات متحده | دولت [[امارات متحده عربی]]، به ویژه دولت دبی، ارتباطات دیجیتال را در برندسازی ملی و استراتژی دیپلماسی عمومی گسترده تر خود ادغام کرده است. این رویکرد شامل حفظ دید و حضور مداوم در پلتفرم های رسانه ای است که مقامات عالی رتبه به طور فعال در تعامل دیجیتال شرکت می کنند. شیخ محمد بن راشد آل مکتوم، معاون رئیس جمهور و حاکم دبی، حضور شخصی قابل توجهی در شبکه های اجتماعی دارد و به طور مستقیم چشم انداز و ابتکارات نوآورانه کشور را به مخاطبان داخلی و بین المللی منتقل می کند<ref name=":3" />. | ||
این استراتژی جامع تعامل دیجیتال از تلاش های گسترده تر امارات متحده عربی برای قرار دادن خود به عنوان یک کشور آینده نگر و از نظر فناوری پیشرفته پشتیبانی می کند. امارات متحده عربی با پذیرش دیپلماسی دیجیتال و نشان دادن تمایل به گنجاندن ورودی های عمومی در حکومت، شهرت خود را برای نوآوری افزایش داده و در عین حال ارتباطات خود را با شهروندان و جامعه بین المللی تقویت کرده است. استفاده استراتژیک دولت از پلتفرم های دیجیتال، مکمل سایر ابتکارات دیپلماسی عمومی آن است و رویکردی چند کاناله برای ارتقای برند ملی [[امارات متحده عربی]] و اهداف سیاسی ایجاد می کند. | این استراتژی جامع تعامل دیجیتال از تلاش های گسترده تر [[امارات متحده عربی]] برای قرار دادن خود به عنوان یک کشور آینده نگر و از نظر فناوری پیشرفته پشتیبانی می کند. امارات متحده عربی با پذیرش دیپلماسی دیجیتال و نشان دادن تمایل به گنجاندن ورودی های عمومی در حکومت، شهرت خود را برای نوآوری افزایش داده و در عین حال ارتباطات خود را با شهروندان و جامعه بین المللی تقویت کرده است. استفاده استراتژیک دولت از پلتفرم های دیجیتال، مکمل سایر ابتکارات دیپلماسی عمومی آن است و رویکردی چند کاناله برای ارتقای برند ملی [[امارات متحده عربی]] و اهداف سیاسی ایجاد می کند. | ||
== نیز نگاه کنید به == | |||
نسخهٔ ۱۴ ژوئیهٔ ۲۰۲۵، ساعت ۱۴:۰۲
امارات متحده عربی از زمان تأسیس خود به عنوان یک دولت فدرال در سال 1971، رویکرد متمایزی را در دیپلماسی عمومی دنبال کرده است. سیاست خارجی امارات متحده عربی که بر اساس اصول بیان شده توسط اولین رئیس جمهور خود، شیخ زاید بن سلطان آل نهیان، بنا شده است، به طور مداوم بر "خردمندی، اعتدال، تعادل و حمایت از حقوق و عدالت" تأکید کرده است، در حالی که به قوانین بین المللی پایبند است و به حاکمیت سایر کشورها احترام می گذارد. این اصول اساسی شامل تعهد به گفتگو، احترام به معاهدات بین المللی و منشور سازمان ملل متحد، عدم مداخله در امور داخلی سایر کشورها و حل مسالمت آمیز مناقشات است[۱].
امارات متحده عربی که از نظر استراتژیک در نزدیکی تنگه هرمز قرار دارد، آبراهه ای که تقریبا ۴۰ درصد نفت و گاز جهان از آن جریان دارد، موقعیت جغرافیایی مهمی را اشغال کرده است که بر رویکرد دیپلماتیک آن تأثیر گذاشته است[۲]. اخلاق دیپلماتیک این کشور فراتر از منافع متعارف دولت است و چشم انداز گسترده تری را در بر می گیرد که شامل توسعه انسانی، برابری جنسیتی و ایجاد محیطی مهمان نواز برای شهروندان و ساکنان است[۱]. قابل ذکر است که رویکرد امارات متحده عربی به روابط بین الملل از زمان آغاز به کار خود، حتی قبل از آنکه استاد دانشگاه هاروارد، جوزف نای، به طور رسمی این مفهوم را در ادبیات دانشگاهی بیان کند، تجسم یافته است.
رهبری امارات متحده عربی تشخیص داده است که توسعه معنادار فراتر از رشد اقتصادی به تنهایی است و نیاز به سرمایه گذاری در افراد بر اساس ارزش های مدارا و پذیرش دارد. این فلسفه تلاش های این کشور را برای ترویج برند ملی خود در سطح جهانی، جذب استعدادها و پروژه های بین المللی هدایت کرده و در عین حال خود را به عنوان یک مشارکت کننده مثبت در روابط بین الملل قرار داده است[۳]. امارات متحده عربی از طریق این تلاش های دیپلماتیک مداوم تلاش کرده است تا خود را به عنوان یک شریک قابل اعتماد در امور منطقه ای و جهانی با هدایت چشم انداز پایدار پدر بنیانگذار خود تثبیت کند.
شورای قدرت نرم
امارات متحده عربی رویکرد قدرت نرم خود را در آوریل 2017 زمانی که معاون رئیس جمهور، نخست وزیر و حاکم دبی، شیخ محمد بن راشد آل مکتوم، شورای قدرت نرم امارات متحده عربی را به ریاست محمد عبدالله القرقاوی، وزیر امور کابینه و آینده تأسیس کرد، رسمی کرد. مأموریت اصلی شورا اجرای استراتژی قدرت نرم و هماهنگی اقدامات بین بخش های دولتی و خصوصی بود. به دنبال آن، در سپتامبر 2017، امارات متحده عربی به طور رسمی استراتژی قدرت نرم خود را در جلسات سالانه دولت راه اندازی کرد. استراتژی قدرت نرم امارات متحده عربی حول چهار هدف اساسی ساختار یافته است و از طریق هفت رکن عمل عمل می کند. اهداف شامل هماهنگی وظایف در بخش های مختلف (اقتصاد، علوم انسانی، گردشگری، رسانه و علم)، ادامه قرار دادن امارات متحده عربی به عنوان دروازه ای به منطقه، ارتقای موقعیت آن به عنوان پایتخت منطقه ای فرهنگ، هنر و گردشگری، و ساختن کشوری مدرن و بردبار است.
شش رکن اصلی این راهبرد همگی به تلاش های دیپلماسی عمومی مرتبط هستند که شامل نمایندگان بشردوستانه، علمی و دانشگاهی، نمایندگان ملی، مردم، فرهنگی و رسانه ای و دیپلماسی اقتصادی است. کمک های خارجی به عنوان سنگ بنای استراتژی قدرت نرم امارات متحده عربی ظاهر شده است. امارات متحده عربی از زمان تأسیس خود در سال 1971 تا 2019، بیش از 80 میلیارد دلار کمک خارجی ارائه کرده است که پرداخت سالانه آن تنها در سال 2019 بیش از 8 میلیارد دلار بوده است[۴].
قابل توجه است که امارات متحده عربی از سال 2013 موقعیت خود را به عنوان بزرگترین اهدا کننده کمک های خارجی در جهان حفظ کرده است[۴]. این رویکرد به کمک های بشردوستانه توسط شیخ زاید بن سلطان آل نهیان، بنیانگذار این کشور، ایجاد شد که تأکید کرد کمک های خارجی باید جزء مهمی از سیاست خارجی کشور باشد. اتخاذ استراتژی های قدرت نرم و دیپلماسی فرهنگی توسط امارات متحده عربی، نمونه جالبی از کشورهای غیرغربی است که مفاهیمی را که در اصل در نظریه روابط بین الملل غربی توسعه یافته اند، تطبیق داده اند. این رویکردهای دیپلماتیک برای امارات متحده عربی در انتقال تصویر ملی مثبت، به اشتراک گذاشتن ارزش ها و پیگیری منافع ملی از طریق روش های غیرخشونت آمیز موثر بوده است[۵]. دیپلماسی بشردوستانه، به ویژه، به عنوان اولین رکن استراتژی قدرت نرم امارات متحده عربی شناخته شده است و بر اولویت آن در بعد گسترده تر سیاست خارجی برای حمایت از جاه طلبی های سیاسی و اقتصادی بین المللی رو به رشد این کشور تأکید می کند.
برند و تصویرسازی ملت
امارات متحده عربی اهمیت استراتژیک برندسازی ملی را به عنوان مکانیزمی که دیپلماسی عمومی و پیشرفت اقتصادی را به هم پیوند می دهد، تشخیص داده است. یک سیاست برندسازی ملت موثر - که بر اساس ارائه تصویری مثبت، معتبر و از نظر اقتصادی قابل اعتماد ساخته شده است - پایگاه مشتریان و سرمایه گذاران بالقوه کشور را گسترش می دهد[۶].
دبی، یکی از هفت ایالت متشکل از امارات متحده عربی، در خط مقدم این رویکرد بوده است و از طریق "رویکرد متمرکز و بیش از حد کارآفرینانه" پیشگام برندسازی دولتی است تا خود را به عنوان "شهر جهانی قرن بیست و یکم" تثبیت کند. این موقعیت استراتژیک زمانی که دبی در مناقصه میزبانی نمایشگاه جهانی 2020 برنده شد، اعتبار بین المللی دریافت کرد. تلاش های امارات متحده عربی برای برندسازی به ویژه از زمان حملات 11 سپتامبر برجسته بوده است، به طوری که امارات متحده عربی و قطر از شرکت های روابط عمومی و لابی گری برای بهبود وجهه خود در کشورهای غربی استفاده می کنند. این فعالیت ها در طول رونق مالی دهه 2000 تشدید شد و پس از قیام های عربی بیشتر شد زیرا هر دو کشور به دنبال حمایت از مواضع متفاوت خود در امور منطقه ای بودند[۷].
دولت دبی با توسعه برند "دبی" که با ظرفیت نوآوری، پروژه های منحصر به فرد، چشم انداز بلندمدت و ابتکارات مترقی مانند ایجاد وزارت شادی همراه است، تصویر جهانی بسیار قوی ایجاد کرده است. برندسازی ملی امارات متحده عربی در ارتباطات دولتی با دقت برنامه ریزی شده است که ضمن استفاده از آخرین ابزارهای تکنولوژیکی، به اصول نظری پایبند است. این استراتژی ارتباطی دیده شدن و حضور رسانه ای دائمی را حفظ می کند، از جمله مشارکت فعال در شبکه های اجتماعی توسط مقامات عالی رتبه مانند شیخ محمد بن راشد آل مکتوم، معاون رئیس جمهور کشور[۸].
اثربخشی این تلاش های برندسازی در بهار 2017 زمانی که شیخ محمد شورای قدرت نرم امارات متحده عربی را راه اندازی کرد - اساسا یک شورای رسمی روابط عمومی با اعضای کابینه - با هدف تقویت "موقعیت و شهرت کشور در جهان"[۷].
به نظر می رسد این ابتکارات جامع برندسازی به نتایج مورد نظر خود دست می یابند. در گفتگو با سفارتخانه ها و بازیگران خارجی در امارات متحده عربی، گفتگوها اشاره کرده اند که امارات متحده عربی به عنوان صدای منطقه ای تلقی می شود که بیشترین هماهنگی را با هنجارهای اروپایی دارد. به ویژه از زمان بهار عربی، امارات متحده عربی خود را به عنوان یک صدای معتبر در زمینه مبارزه با تروریسم و ثبات منطقه ای معرفی کرده است و به اولین نقطه تماس بازیگران خارجی تبدیل شده است که به دنبال مشورت در مورد رویدادهای منطقه ای هستند. امارات متحده عربی از طریق این تلاش های استراتژیک برای برندسازی، با موفقیت از چشم انداز نوآورانه و قدرت اقتصادی خود برای ایجاد یک تصویر جهانی متمایز استفاده کرده است که هم از ابتکارات دیپلماتیک و هم از جاه طلبی های اقتصادی آن حمایت می کند.
کمک های خارجی به مثابه دیپلماسی عمومی
کمک های خارجی یکی از اجزای اساسی رویکرد دیپلماسی عمومی امارات متحده عربی از زمان تأسیس آن در سال 1971 بوده است. امارات متحده عربی به دنبال دیدگاه شیخ زاید بن سلطان آل نهیان، رئیس جمهور بنیانگذار خود، که تاکید کرد کمک های خارجی باید بخش مهمی از سیاست خارجی دولت باشد، به طور مداوم از منابع مالی خود برای ایجاد روابط بین المللی و افزایش شهرت جهانی خود استفاده کرده است[۴]. امارات متحده عربی از همان روزهای آغازین خود از آنچه محققان آن را «دیپلماسی آرام» توصیف می کنند، استفاده کرد و از منابع مالی از جمله برنامه های کمک خارجی، ابزارهای دیپلماتیک، و شبکه گسترده ای از روابط شخصی با سیاست گذاران کلیدی جهانی برای پیشبرد منافع خود بدون توسل به نیروی نظامی استفاده کرد[۹].
دیپلماسی اهداکنندگان امارات متحده عربی به طور قابل توجهی گسترده بوده است و میلیاردها دلار عمدتا به آفریقا، افغانستان، کشورهای عربی و تا حدی به آمریکا، اروپا و اقیانوسیه پرداخت شده است[۱۰]. امارات متحده عربی از زمان تأسیس خود تا سال ۲۰۱۹ بیش از ۸۰ میلیارد دلار کمک خارجی منتقل کرده است که پرداخت سالانه آن تنها در سال ۲۰۱۹ بیش از ۸ میلیارد دلار بوده است[۴]. مهمتر از همه، در سال های 2013-2014، سلطنت به عنوان بزرگترین اهدا کننده کمک های خارجی در جهان به امتیاز رسید و 1.26 درصد از درآمد ناخالص ملی خود را به کمک های رسمی توسعه اختصاص داد[۱۰]. این تعهد چشمگیر به کمک های بشردوستانه ادامه یافته است و امارات متحده عربی از سال 2013 موقعیت خود را به عنوان بزرگترین اهدا کننده کمک های خارجی جهانی حفظ کرده است[۴]. بعد بشردوستانه سیاست خارجی امارات متحده عربی در سطح بین المللی به رسمیت شناخته شده است و هلال احمر امارات متحده عربی در سال 2001 به عنوان دومین سازمان بشردوستانه برتر آسیا انتخاب شد.
این تمرکز بشردوستانه مزایای قابل توجهی برای تصویر بین المللی امارات متحده عربی به همراه داشته و موقعیت جهانی آن را تقویت کرده است. در نتیجه، کمک های خارجی به طور طبیعی به یک عنصر حیاتی در استراتژی قدرت نرم امارات متحده عربی و ابزاری موثر برای اجرای اهداف سیاسی و اقتصادی آن تبدیل شده است. اهمیت استراتژیک کمک های خارجی در جعبه ابزار دیپلماتیک امارات پس از بهار عربی، زمانی که اعضای شورای همکاری خلیج فارس، از جمله امارات متحده عربی، به دنبال مدیریت رویدادهای منطقه ای در تلاش برای تبدیل شدن به قدرت های منطقه ای بودند، آشکارتر شد[۱۰]. در این دوره، امارات متحده عربی به طور فزاینده ای از منابع مالی خود برای ارتقای دیدگاه های خود، دفاع از منافع خود و افزایش شهرت خود، به ویژه در کشورهای عربی و مسلمان استفاده کرد[۹]. این رویکرد به قدری موفق بوده است که دیپلماسی بشردوستانه اکنون به عنوان اولین ستون استراتژی قدرت نرم امارات متحده عربی که در سال 2017 تصویب شد، شناخته می شود و اولویت آن را در بعد گسترده تر سیاست خارجی برجسته می کند، زیرا این کشور جاه طلبی های سیاسی و اقتصادی بین المللی رو به رشد را دنبال می کند[۴].
مشارکت عمومی و دیپلماسی دیجیتال
امارات متحده عربی دیپلماسی دیجیتال را به عنوان یک جزء کلیدی از استراتژی مشارکت عمومی خود پذیرفته است و از فناوری برای تقویت حاکمیت داخلی و ارتباطات بین المللی استفاده می کند. یک نمونه قابل توجه از این رویکرد، «جلسه طوفان فکری امارات متحده عربی» است، اولین ابتکار مشارکت شهروندان مبتنی بر فناوری این کشور که از پلتفرم های رسانه های اجتماعی برای جمع آوری نظرات عمومی در مورد تدوین سیاست استفاده می کند. برخلاف مدل های سنتی حکمرانی از بالا به پایین که در بسیاری از کشورهای در حال توسعه رایج است، این رویکرد نوآورانه از شهروندان و ساکنان دعوت می کند تا ایده هایی را به طور خاص با هدف بهبود در دو بخش ضعیف ارائه دهند: بهداشت عمومی و آموزش[۱۱]. این ابتکار زمانی مورد تأیید سطح بالا قرار گرفت که نخست وزیر امارات متحده عربی شخصا دعوت به مشارکت عمومی را توییت کرد. این تعامل مستقیم واکنش عمومی قابل توجهی را ایجاد کرد و 82,000 ایده جدید از طریق کانال های مختلف رسانه های اجتماعی ارسال شد. پس از این مرحله موفقیت آمیز جمع سپاری، یک کمیته وزارتی امیدوار کننده ترین پیشنهادات را فهرست کرد که متعاقبا در یک عقب نشینی استراتژیک کابینه مورد بحث قرار گرفت و در نهایت به عنوان ابتکارات دولت اجرا شد. این فرآیند نشان دهنده یک انحراف قابل توجه از توسعه سیاست های متعارف در منطقه است و تعهد امارات متحده عربی به ترکیب بازخورد عمومی از طریق کانال های دیجیتال را نشان می دهد.
دولت امارات متحده عربی، به ویژه دولت دبی، ارتباطات دیجیتال را در برندسازی ملی و استراتژی دیپلماسی عمومی گسترده تر خود ادغام کرده است. این رویکرد شامل حفظ دید و حضور مداوم در پلتفرم های رسانه ای است که مقامات عالی رتبه به طور فعال در تعامل دیجیتال شرکت می کنند. شیخ محمد بن راشد آل مکتوم، معاون رئیس جمهور و حاکم دبی، حضور شخصی قابل توجهی در شبکه های اجتماعی دارد و به طور مستقیم چشم انداز و ابتکارات نوآورانه کشور را به مخاطبان داخلی و بین المللی منتقل می کند[۸].
این استراتژی جامع تعامل دیجیتال از تلاش های گسترده تر امارات متحده عربی برای قرار دادن خود به عنوان یک کشور آینده نگر و از نظر فناوری پیشرفته پشتیبانی می کند. امارات متحده عربی با پذیرش دیپلماسی دیجیتال و نشان دادن تمایل به گنجاندن ورودی های عمومی در حکومت، شهرت خود را برای نوآوری افزایش داده و در عین حال ارتباطات خود را با شهروندان و جامعه بین المللی تقویت کرده است. استفاده استراتژیک دولت از پلتفرم های دیجیتال، مکمل سایر ابتکارات دیپلماسی عمومی آن است و رویکردی چند کاناله برای ارتقای برند ملی امارات متحده عربی و اهداف سیاسی ایجاد می کند.
نیز نگاه کنید به
منابع
Almatrooshi, B. (2019). The UAE’s foreign assistance policy and its contributions to the Sustainable Development Goals. Open Journal of Political Science, ۹(۲)، ۴۵–۶۲.
Badran, B. A. (2017). Strategic communication and public engagement: The UAE E-Brainstorming Session. Asian Journal of Media and Communication, ۱(۲)، ۱۱۳–۱۲۲.
El-Dessouki, A., & Mansour, O. (2020). Small states and strategic hedging: The United Arab Emirates’ policy towards Iran. Middle East Policy Council.
Ennis, C. A. (2018). Reading entrepreneurial power in small Gulf states: Qatar and the UAE. International Journal, ۷۳(۴)، ۶۳۵–۶۵۴.
Gołębiowski, D. (2020). From Europe to the Arab Peninsula? Cultural diplomacy practices in the United Arab Emirates. Journal of Cultural Studies, ۱۵(۳)، ۸۸–۱۰۵.
Kourgiotis, P. (2020). ‘Moderate Islam’ made in the United Arab Emirates: Public diplomacy and the politics of containment. Politics and Religion, ۱۳(۴)، ۷۴۵–۷۶۵.
Krzymowski, A. (2020a). The European Union and the United Arab Emirates as civilian and soft powers engaged in Sustainable Development Goals. Journal of International Studies, ۱۳(۳)، ۴۱–۵۸.
Krzymowski, A. (2020b). Expo2020 Dubai on the journey to achieve the United Arab Emirates’ Soft Superpower. Journal of Humanities and Social Sciences, ۸(۱)، ۳۴–۵۰.
Krzymowski, A. (2022). Role and significance of the United Arab Emirates foreign aid for its soft power strategy and Sustainable Development Goals. The Social Science Journal, ۵۹(۲)، ۲۱۰–۲۳۰.
Rafeeq, A. (2023). Examining the role of peace journalism in news coverage of the Russia-Ukraine conflict: A study of Gulf News and Khaleej Times. Cogent Social Sciences, ۹(۱)، ۱–۱۸.
Ribeiro, D., Costa, P., & Remondes, J. (2020). Government communication and the 50-year Dubai Charter. Journal of Public Affairs, ۲۰(۴)، e2101.
UAE Ministry of Foreign Affairs. (2016). UAE foreign assistance policy. https://www.mofa.gov.ae
UAE Red Crescent Authority. (2023). Annual humanitarian report 2022. https://www.rcuae.ae
Zeineddine, C. (2017). Nation branding in the Middle East - United Arab Emirates (UAE) vs. Qatar. Place Branding and Public Diplomacy, ۱۳(۴)، ۲۷۶–۲۹۰.
- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ Almatrooshi, B. (2019). The UAE’s foreign assistance policy and its contributions to the Sustainable Development Goals. Open Journal of Political Science, ۹(۲)، ۴۵–۶۲.
- ↑ Krzymowski, A. (2020a). The European Union and the United Arab Emirates as civilian and soft powers engaged in Sustainable Development Goals. Journal of International Studies, ۱۳(۳)، ۴۱–۵۸.
- ↑ Krzymowski, A. (2020b). Expo2020 Dubai on the journey to achieve the United Arab Emirates’ Soft Superpower. Journal of Humanities and Social Sciences, ۸(۱)، ۳۴–۵۰.
- ↑ ۴٫۰ ۴٫۱ ۴٫۲ ۴٫۳ ۴٫۴ ۴٫۵ Krzymowski, A. (2022). Role and significance of the United Arab Emirates foreign aid for its soft power strategy and Sustainable Development Goals. The Social Science Journal, ۵۹(۲)، ۲۱۰–۲۳۰.
- ↑ Gołębiowski, D. (2020). From Europe to the Arab Peninsula? Cultural diplomacy practices in the United Arab Emirates. Journal of Cultural Studies, ۱۵(۳)، ۸۸–۱۰۵.
- ↑ Zeineddine, C. (2017). Nation branding in the Middle East - United Arab Emirates (UAE) vs. Qatar. Place Branding and Public Diplomacy, ۱۳(۴)، ۲۷۶–۲۹۰.
- ↑ ۷٫۰ ۷٫۱ Ennis, C. A. (2018). Reading entrepreneurial power in small Gulf states: Qatar and the UAE. International Journal, ۷۳(۴)، ۶۳۵–۶۵۴.
- ↑ ۸٫۰ ۸٫۱ Ribeiro, D., Costa, P., & Remondes, J. (2020). Government communication and the 50-year Dubai Charter. Journal of Public Affairs, ۲۰(۴)، e2101.
- ↑ ۹٫۰ ۹٫۱ El-Dessouki, A., & Mansour, O. (2020). Small states and strategic hedging: The United Arab Emirates’ policy towards Iran. Middle East Policy Council.
- ↑ ۱۰٫۰ ۱۰٫۱ ۱۰٫۲ Kourgiotis, P. (2020). ‘Moderate Islam’ made in the United Arab Emirates: Public diplomacy and the politics of containment. Politics and Religion, ۱۳(۴)، ۷۴۵–۷۶۵.
- ↑ Badran, B. A. (2017). Strategic communication and public engagement: The UAE E-Brainstorming Session. Asian Journal of Media and Communication, ۱(۲)، ۱۱۳–۱۲۲.