منطقه کویو: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
[[پرونده:کویو.jpg|بندانگشتی|کویو ، قابل بازیابی از:https://www.istockphoto.com/nl/foto/red-rock-canyon-in-het-talampaya-nationaal-park-verklaard-unesco-world-heritage-site-gm937376128-256404206]] | |||
[[منطقه کویو|کویو]] (Cuyo)منطقهی مرکزی و غربی کشور و استانهای مندوسا (Mendoza)، سان لوییس (San Luis) و سان خوان (San Juan) را در بر میگیرد. قلّهی مشهور آکونکاگوا در این استان قرار گرفته است. استانهای مندوسا و سان خوان مهمترین استانهای تولید مواد معدنی در کشور است و پوشیده از حوضچهها و چشمههای آب گرم است. برخی از منابع گاز کشور، صنایع فلزی و کارخانههای مواد غذایی [[آرژانتین]] در این بخش از کشور واقع شدهاند<ref name=":2">برگرفته از https://www.ffyl.uncu.edu.ar</ref>. | [[منطقه کویو|کویو]] (Cuyo)منطقهی مرکزی و غربی کشور و استانهای مندوسا (Mendoza)، سان لوییس (San Luis) و سان خوان (San Juan) را در بر میگیرد. قلّهی مشهور آکونکاگوا در این استان قرار گرفته است. استانهای مندوسا و سان خوان مهمترین استانهای تولید مواد معدنی در کشور است و پوشیده از حوضچهها و چشمههای آب گرم است. برخی از منابع گاز کشور، صنایع فلزی و کارخانههای مواد غذایی [[آرژانتین]] در این بخش از کشور واقع شدهاند<ref name=":2">برگرفته از https://www.ffyl.uncu.edu.ar</ref>. | ||
==نیز نگاه کنید به== | ==نیز نگاه کنید به== | ||
[[جغرافیای طبیعی آرژانتین]]؛ [[مناطق جغرافیایی آرژانتین]] | [[جغرافیای طبیعی آرژانتین]]؛ [[مناطق جغرافیایی آرژانتین]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۲ سپتامبر ۲۰۲۵، ساعت ۱۱:۳۱
کویو (Cuyo)منطقهی مرکزی و غربی کشور و استانهای مندوسا (Mendoza)، سان لوییس (San Luis) و سان خوان (San Juan) را در بر میگیرد. قلّهی مشهور آکونکاگوا در این استان قرار گرفته است. استانهای مندوسا و سان خوان مهمترین استانهای تولید مواد معدنی در کشور است و پوشیده از حوضچهها و چشمههای آب گرم است. برخی از منابع گاز کشور، صنایع فلزی و کارخانههای مواد غذایی آرژانتین در این بخش از کشور واقع شدهاند[۱].
نیز نگاه کنید به
جغرافیای طبیعی آرژانتین؛ مناطق جغرافیایی آرژانتین
کتابشناسی
- ↑ برگرفته از https://www.ffyl.uncu.edu.ar
منبع اصلی
خیرمند، احمدرضا (1391). جامعه و فرهنگ آرژانتین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص31-32.
نویسنده مقاله
احمدرضا خیرمند