مراسم عید چینگ مینگ

از دانشنامه ملل
نسخهٔ تاریخ ‏۱۵ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۲۳:۴۲ توسط Hamidian (بحث | مشارکت‌ها)
(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)
گردشگری در عید چینگ­ مینگ. برگرفته از سایت persian.cri.cn، قابل بازیابی ازhttp://persian.cri.cn/921/2017/04/05/1s166593.htm

«چینگ­مینگ (Qingming)» یکی از شاخص­‌های بهبود هوا و اعیاد قدیمی و سنتی چین است. عید «چینگ­مینگ» در ماه سوم از تقویم کشاورزی (حدود پنجم ماه میلادی آوریل) است. در این ایام، هوای آسمان صاف و لطیف و تمیز و بهاری است. لذا، آن روز را عید «چینگ­مینگ» می­‌گویند.

در عید «چینگ­مینگ» مردم به تفریح و گردش و زیارت قبور درگذشتگان و نیاکان خود می‌­روند. مردم چین سنت احترام به بزرگترها را رعایت و برای رفتگان و خویشاوندان خود مراسم یادبود و احترام برگزار می­‌کنند. لذا، در روز «چینگ­مینگ» همه­‌ی افراد خانواده برای زیارت قبور اموات به بیرون از شهر رفته و ضمن پاک­سازی مقابر، علف­‌های هرز را کنده وخاک جدید روی آن می­‌ریزند و کنار قبرها عود می­‌سوزانند و خوردنی و پول کاغذی مخصوص زرد رنگی روی آن­ها می‌­گذارند که همه­ی آن­ها نشانه­‌ی احترام به بزرگان می­‌باشد. این مراسم را زیارت و یا غبارروبی از قبور می‌­گویند.

در ایام عید «چینگ­مینگ»، همه جا سرسبز و نو شده و گل‌­ها و درختان بید اطراف رودخانه‌­ها جوانه زده و در واقع بهترین زمان برای گردش و تفریح است. در گذشته مردم عادت داشتند در این روز در حومه­‌ی شهر قدم بزنند که به آن «تاچینگ» می‌­گفتند. آن­ها شاخه ­های کوچک درخت بید را به­ عنوان نماد این ایام روی سر خود می‌­گذاشتند و معتقد بودند که این کار می­‌تواند شیطان و بلایا را دور کند.

در حال­ حاضر، روش تدفین بسیار تغییر کرده است. از وقتی که جسد اموات را می‌­سوزانند، دفن در خاک ممنوع شده و به همین جهت قبور موجود در دشت­‌های سرسبز خیلی کم شده است. ولی در عید «چینگ مینگ»، زیارت قبور اجداد و گردش در اطراف شهر از آداب سنتی است که هر سال در این روز، مردم به روش­‌های مختلف اجداد خود را یاد می­‌کنند و در اطراف شهر، هوای تازه استنشاق کرده و به تماشای آسمان آبی، در ختان سبز و گل­‌ها می‌­نشینند.[۱]

نیز نگاه کنید به

چین؛ فرهنگ عمومی در چین؛ آداب و رسوم عامیانه‌­ی مردم چین

کتابشناسی

  1. سابقی، علی محمد (1392). جامع فرهنگ و ملل چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، جلد سوم، ص 938 و 939.