نهادها و مراکز دینی غیر مسلمانان سنگال
نهادها و مراکز دینی غیر مسلمانان این کشورعمدتا متعلق به مسیحیان است. وقتي در سنگال ازمسیحیت صحبت مي شود نمي توان از نقش اشغالگران و ميسيونرهاي آنها حرفي به ميان نياورد. استعمارگران با اطلاع از منابع كشاورزي آفريقا با ايجاد تأسيسات بزرگ و يا كشت اجباري فعاليت خود را شروع کردند. به عنوان مثال از زمين هاي سنگال براي كشت بادام زميني، مالي براي پنبه، ساحل عاج براي قهوه و كاكائو و غيره بهره برداري مي كردند. آنها همچنين معادن اين كشورها را اكتشاف نموده و تمامي کار های مشقت آور آن را با بكارگيري آفريقائيان با كمترين دستمزد و بيشترين تصاحب توسط اروپائيان كاتوليك يا پروتستان انجام می پذیرفت. ميسيونرهاي مسیحی براي دعوت مردم سنگال به مسيحيت همزمان به فعاليت پرداختند. آنها در سرزمين هاي اشغالي در شهرها يا روستاها مستقر شده و اقدام به ساخت كليساها می نمودند. با خانواده ها ملاقات و از حضرت مسيح (ع) صحبت نموده و به كمك آفريقائي هايي كه مسيحي مي شدند به تبليغ و رواج اين دين پرداختند.
ميسيونرها (مبلغان مذهبی) اقدام به ايجاد تعداد زيادي مدرسه كرده و خواندن و نوشتن و صحبت به زبان فرانسه را به دانش آموزان آفريقائي تعليم می دادند. آنها فكر مي كردند كه اين تكليف آنها براي توسعه تمدن اروپا ئی است و اميدوار بودند تا با مردم آفريقا پيوند خورده و فهم متقابلي را برای آنها ايجاد نمایند. دانش آموزان برتر این مدارس اغلب شانس ادامه تحصيلات و كسب كار اداري به مانند استعمارگران داشتند. در برخي از مناطق سنگال (زيگنشور، محور ژوآل- فديوت) مسيونرها بسيار مورد پذيرش قرار گرفتند و موفق به دعوت بسياري از افراد شدند. در ديگر مناطق آنها با مقاومت مردم كه اين دعوت را رد مي كردند و پذيراي بيگانگان و اعتقادات جديدشان و شيوه نوين زندگيشان نبودند، روبرو شدند.
جامعه میسحیت سنگال که حدود 4 درصد جمعیت این کشور را شامل می شود از دو گروه کاتولیک و پروتستان تشکیل شده است. ریشه مسیحیت در سنگال به هجوم استعمارگران ا روپائی به این کشور باز می گردد. این گروه استعماری که به صورت مشخص در محل های استقرار خود اقدام به تأسیس کلیساها و تبلیغات مسیحی نمودند.
هسته اولیه مسیحیت این کشور در سال 1444 در جزیره گوره شکل گرفت که در قرن های بعد رشد چندانی نداشت چون این جزیره بیشتر برای تجارت برده توسط اروپائیان مسیحی مدیریت می شد. با رشد جامعه مسیحیان اروپائی و اشتغال آنها در دیگر نقاط سنگال و تاسیس شهر سنت لوئی در سال 1779 یک کلیسا و شهرداری کاتولیک در این شهر تاسیس شد. بین سال های 1819 تا 1848 چهار گروه روحانیون مسیحی برای تبلیغ مسیحیت و رشد کلیسا وارد سنگال شدند. این چهار گروه متشکل از : 1 – خواهران روحانی "سنت ژوزف دو کلونی" ( Saint – Joseph de cluny) 2- برادران مبلغ مسیحیت "پل ارمال" ( Ploermal) 3- پدران روحانی "سنت اسپریت" ( Saint Espirit) و "قلب مقدس مریم" ( Saint Coeur de Marie) 4- خواهران روحانی – " راهبه کاستر" ( Castres) بودند.
اولین اسقف سنگال – گامبیا آقای" مکر آلوس کوبز" ( Mgr Aloys Kobes) بود که بین سال های 1848 -1872 یک سلسله کلیساهای محلی تاسیس کرد و اولین کشیش ها و برادران روحانی بومی را به عنوان اولین روحانیون مسیحی آفریقائی تربیت کرد. در طول نیم قرن علی رغم کمبود منابع انسانی و مالی اقدام به گسترش این کلیساها نمود. پس از جنگ جهانی دوم بطور مشخص شاگردان او با دارا بودن بنیان های کافی کلیسا ، شبکه جدید مسیحیان را تشکیل داده و تعداد دیگری از کلیساهای محلی را تأسیس کردند. در کنار آن نیز شبکه ای از مدارس مسیحی در کنار مدارس لائیک موجود راه اندازی گردید. امروز بزرگ ترین کلیسای سنگال کلیسای بزرگ" مکر هایسن تیاندوم" ( Mgr Hyacinthe Thiandoum) است که با همکاری شش کلیسای کوچکتر در داکار و شبکه ای از کلیساهای محلی بطور عمده در جنوب سنگال به مسیحیان خدمات دینی ارائه می دهد. بطور کلی در جنوب سنگال در کازامانس ( منطقه سررها) و در شهر های بزرگ سنگال مانند داکار، سنت لوئی و.. مراسم مذهبی کاتولیک ها بر گذار می شود. کلیسای اصلی ( کاتدرال) داکار در ابتدائ قرن 20 توسط پدر "دانیل بروتیر" ( Daniel Brottier) بنیان گذار موسسه حمایت از دانش آموزان یتیم تأسیس شد. امروز سنگال هفت قلمرو اسقف دارد. پروتستان ها با جمعیتی بسیار کمتر از کاتولیک ها با احترامی که از طرف کا تولیک ها بر خوردارند در تعامل با آنها در سنگال زندگی می کنند.
امروز علی رغم جمعیت اقلیت مسیحیان نسبت به مسلمانان ولی به دلیل سلطه استعماری فرانسه مسیحی و اولین رئیس جمهور مسیحی این کشور در دوره استقلال یعنی آقای سدار سنگور و حمایت مستمر غرب از جمعیت مذکور، نقش و جایگاه مسیحیان در مناصب سیاسی، اجتماعی و اقتصادی سنگال بسیار قوی و محکم است. تجلی این جایگاه را در مظاهر مختلفی در این کشور از جمله تعطیلی اعیاد مسیحی به عنوان تعطیلات رسمی و تعطیلی روزهای شنبه و یکشنبه به خوبی می توان دید. همچنین وجود علائم و سمبل های مسیحی در تمام شهرهای سنگال علی رغم اینکه اکثریت این کشور مسلمانند حکایت گر این جایگاه می باشد.
تبلیغ مسیحیت، تأسیس کلیساهای و مدارس مسیحی جدید در سنگال منع قانونی ندارد و همچنان مبلغین مسیحی حتی سفید پوست غربی در اکثر نقاط سنگال خصوصاً در پایتخت و شهر های جنوب این کشورمشغول تبلیغ می باشند. وجود دانشگاه ها، بیمارستان ها، درمانگاه ها، مدارس و مؤسسه های خیریه کاتولیک از دیگر تجلیات فعالیت های دینی – اجتماعی این اقلیت می باشد که باعث تبلیغ مسیحیت و تقویت جایگاه مسیحیان در این کشور می گردد. (Baginski, 1982 : 186)