جمهوری خلق چین(از سال 2002 تاکنون)
نخستین بحرانی که در قرن 21 و با روی کار آمدن نسل چهارم از رهبران کمونیستی به ریاست خوجین تائو(Hu Jintao) با آن روبرو شد، شیوع بیماری واگیر دار سارس بود که زندگی اجتماعی و فعالیت اقتصادی در این کشور را برای مدت بیش از یک‌ماه فلج ساخت. پس از حادثه‌ی یازدهم سپتامبر سال 2001، چین در مبارزه‌ی جهانی علیه تروریسم، با آمریکا همکاری نمود.
اقتصاد به روند رو به رشد خود با رشد دو رقمی ادامه داد و توسعه‌ی مناطق روستایی در مرکز سیاست‌های دولت مرکزی قرار گرفت. خوجین تائو به تدریج پایه‌های قدرت خود را استحکام بیشتری بخشید و به مبارزه با فساد ادامه داد. نظریه‌ی ایجاد جامعه‌ی هماهنگ خوجین تائو مورد تأکید قرار گرفت و احترام به حقوق اساسی مردم در این کشور بیش از قبل مورد توجه واقع شد.
ادامه‌ی رشد اقتصادی و بهبود وجهه‌ی بین المللی زمینه را برای برگزاری موفقیت آمیز المپیک 2008 پکن و اکسپوی شانگهای در سال 2010 فراهم کرد. اگرچه در دوران پیش و پس از برگزاری المپیک نیز چین شاهد چالش و بحران‌های سیاسی و امنیتی و طبیعی همچون شورش در تبت، سین کیانگ و زلزله‌ی ویرانگر استان سی چوان که 70 هزار قربانی برجای گذاشت، شد.
علی رغم تمامی این چالش ها رهبران سیاسی در ابتدای سال 2012 با پایان دوران حاکمیت خوجین تائو، قدرت را به نسل پنجم از رهبران حزب کمونیست منتقل نمودند[i]. خیلی از نظریه پردازان بین المللی، باتوجه به رشد پایدار اقتصادی چین که اینک این کشور را در جایگاه دوم جهان قرار داده، و قدرت سخت و نرم چین را تا حد زیادی افزایش داده و جایگاه بین المللی این کشور را در زمینه‌های مختلف اقتصادی، تولیدی، فرهنگی، سیاسی، آموزشی و... ارتقا داده است، قرن بیست و یکم را قرن آسیا، به ویژه قرن چین نامیده‌اند.[۱]
نیز نگاه کنید به جمهوری خلق چین؛ جمهوری خلق چین(از سال 1949 تاکنون)
پاورقی
[i] - مراحل پاياني تأليف كتاب هم زمان بود با برگزاري هجدهمين اجلاس حزب كمونيست چين كه در ناريخ18 آبان(8 نوامبر2012) با حضور نمايندگان حزب كمونيست از سرتاسر چین در پکن آغاز شد. اجلاس سراسري حزب كمونيست چين معمولا هر 5 سال يك بار برگزار و طي آن رهبران عالي‌رتبه‌ي حزب كه رهبران سياسي كشور نيز به شمار مي‌ر‌وند، تعيين مي‌گردند. براساس مقررات حزبي، رهبران حزب و كشور تنها دو بار مي‌توانند اين پست را احراز نمايند. بنابراين، طبق يك سنت نانوشته، رهبران حزب كمونيست صرفا به مدت 10 سال( دو بار) در اين پست مي توانند باقي بمانند و پس از سپري شدن اين مدت، بايستي انتخابات جديدي صورت گرفته و رهبران جديدي سكان قدرت را در اختيار بگيرند. در اجلاس هجدهم نيز، هوجينتائو كه از سال2002 قدرت را در اختيار گرفته بود، جاي خود را به نسل ششم از رهبران چين داد و آقاي شي جين پينگ(Xi Jinping) به عنوان رييس حزب كمونيست و رييس جمهور ده سال آينده‌ي اين كشور و لي كِچيانگ(Li Keqiang) به عنوان نخست وزير برگزيده شدند. برخلاف دوره‌ي خوجين تائو كه كميتهي دايمي دفتر سياسي حزب( بلندمرتبه ترين ارگان حزب حاكم كمونيست) متشكل از 9 نفر بود، در اجلاس هجدهم تعداد اين كميته به 7 نفر كاهش يافت. در اين اجلاس هم چنين 25نفر به عنوان اعضاي دفتر سياسي حزب، 7 نفر به عنوان اعضاي دبيرخانه‌ي كميتهي مركزي و 205 نفر به عنوان اعضاي كميته ي مركزي حزب كمونيست انتخاب شدند[۲].