مسيحيت در زیمبابوه
مسيحيت
در منابع مختلف،میسیونرهای تبشیری اولین منادیان مسیحیت در زیمبابوه معرفی شده اند.
میسیونرهای کلیسای کاتولیک رم نخستین مبلغان مسیحی در این سرزمین بوده و مردم قبیله شونا اولین گروه بومیان بودند که در دوران سلطنت پادشاهی "مونوموتاپا" تحت تبلیغات کشیشان پرتغالی قرار گرفتند.پس از ساختن مراکز کلیسایی متعدد توسط میسیونرهای پرتغالی و بعد از شکست سیاسی و خروج استعمار پرتغال از این کشور،زیمبابوه تا قرن نوزدهم شاهد ورود و فعالیت میسیونرهای پروتستان در دوران استعمار بریتانیا بود.
بریتانیا در کنار استعمار سیاسی به استثمار فرهنگی بومیان پرداخت و با استحاله فرهنگی،آنان را از اعتقادات سنتی و باورهای دینی خود دور کرده مسیحیت غربی و ارزش های آن را وارد کشور کرد. با تأسیس انجمن میسیونری لندن در سال 1799 توسط "رابرت موفات" و همسرش در زیمبابوه،روابط گرم و دوستانه بین هیئت تبشیری و قبیله اندبله ایجاد شد.
همراهی گروه های تبلیغی با استعمارگران و اهداف استعماری آنان انکار ناپذیر است.تبعیض نژادی در مراکز مختلف و جدا سازی سفید پوستان از سیاهان بومی زیمبابوه،هدف مشترک کشیشان مسیحی و اربابان استعماری بریتانیا بود.
رودز،به عنوان استعمارگری مسیحی دراین کشور موجب گسترش مراکز کلیسایی مسیحیت شد.سال های 1896و1897 ایام احیای قدرت دو قبیله شونا و اندبله بود. هم زمان با احیای مجدد این دو قبیله میسیونرهای مسیحی نیز فعالیت خود را در این کشور افزایش دادند.اما تغییر کیش بومیان به مسیحیت کار دشواری بود.میسیونرها برای رفع این مشکل و جلوگیری از رویگردانی تازه مسیحیان بومی بر آن شدند تا به ظاهر به فرهنگ و هنجارهای سیاهان توجه کرده آنها را محترم شمارند. ساخت مدارس و ایجاد امکانی برای آموزش کودکان بومی توسط مراکز تبلیغی مسیحی در واقع روش جدیدی در مسیر گسترش اهداف استعماری و تبلیغ و توسعه مسیحیت به شدت دنبال می شد.
- روش های تبلیغی مسیحیت
1-آموزش2-رسانه های گروهی3- تأسیس مراکز درمانی و بنیادهای خیریه4- فعالیت های سیاسی و اجتماعی به نفع سیاه پوستان.
1-آموزش:
با توجه به علاقمندی مردم زيمبابوه به امر آموزش و تحصیل، سرمايه گذاری آموزشی يكي از مهم ترين راهكارهای تبليغی مسيحيت در اين كشور بود.در سال 1895 تعدادي از ميسيونرهای وابسته به "انجمن ميسيونرهای انگليس" ، اولين مدرسه را در منطقه " اينياثی" [1] در نزديكی شهر بولاوايوی امروزی تأسيس کردند.به دنبال آن، مدارس ديگری در اين كشور توسط آنان تأسیس شدند.هدف اصلی اين مدارس آموزش مذهب مسیحیت بود و این هدف در مدارسی كه توسط دولت در دوران استعمار تأسيس شده بود نیز دنبال می شد و علی رغم تظاهر به محترم شمردن باورهای سنتی مردم،در مدارس این مذاهب سنتی به عنوان جلوه های شرك، بی تمدنی و جهل معرفی می شد.
پس از فروپاشی حکومت سفید پوستان و روی کار آمدن سیاهان در این کشور،آموزش مسیحیت در مدارس ابتدايی و متوسطه هم چنان ادامه یافت.با تلاش شورای عالی مسيحيت زيمبابوه،دپارتمان آموزش مذهب در سال 1988 در وزارت آموزش عالی کشور تأسيس شد.اين دپارتمان در ابتدا طرحی را تصويب کرد كه مطابق آن كليه دانش آموزان در سطح " o level"[2]،می بايست امتحانات درس مطالعات مذهبی را نيز می گذراندند. با توجه به تبليغات گسترده در آموزش مذهب مسيحيت و نوع و کیفیت سيلابس های درسی كه توسط مؤسسات آموزشی به صورت اجباری برای دانش آموزان ارائه می شود، نسل جوان با اصول و اعتقادات مسيحي آشنا و تربیت شده فرهنگ و سنت آنها تحت تأثیر مستقیم و کامل مسیحیت قرار می گیرد.
2- رسانه های گروهی
رسانه های ارتباط جمعی از جمله ابزارهای بسيار نيرومند اشاعه مسيحيت در جنوب آفريقا و به ويژه زيمبابوه بوده و می باشد.امروزه بيشتر مناطق كشور تحت نفوذ رسانه ها بوده و در روزهای يكشنبه حداقل 40 درصد برنامه های راديو و تلويزيون به تبليغ مسيحيت اختصاص دارد.تهیه برنامه های تبليغی از سوی آمريكا و اروپا انجام و به صورت مجانی جهت پخش در اختيار رادیو و تلويزيون زيمبابوه قرار می گيرد.هرشب در پايان برنامه هاي تلويزيون،پنج دقيقه به پخش پيام تبلیغی مسيحيت اختصاص دارد.
3- مراكز درمانی و بنيادهای خيريه
بيش از دو سوم بيمارستان ها، كلينيك ها و مراكز درمانی زيمبابوه توسط مسيحيت احداث شده است.شرایط نابسامان اقتصادی واجتماعی در کشوری که بیشتر مردم آن فقیر هستند،عامل بسیار مهمی است تا دولت از خدمات درمانی و خیریه سازمان های مسیحی حمایت کند.شورای مسیحیت زیمبابوه در سال 1979 اقدام به تأسیس یک مؤسسه رفاهی[3] نمود که فعالیت اصلی آن بر اعطای بورس تحصیلی و تأمین هزینه تحصیلی نوجوانان و جوانان فقیر متمرکز می باشد.
4- فعالیت های سیاسی و اجتماعی
الف-تلاش برای حفظ منافع سیاه پوستان در رابطه با اصلاحات قانون زمین در مقابل سفید پوستان و مقاومت در برابر نقض حقوق بشر
ب- مخالفت با طرح یان اسمیت در سال 1971 در خصوص برقراری روابط رودزیا و بریتانیا جهت اسکان انگلیسی ها در این کشور و پیروزی در این هدف
ج- فعالیت های مهم سیاسی در راه مبارزات آزادی خواهی بر علیه استعمار در سال های 1976 تا 1980( طالبی بیدهندی، همان ماخذ، صص 21-14).