جزایر قناری اسپانیا
مجمع الجزایر قناری مجموعه‌ای از هشت جزیره هستند که در اقیانوس اطلس و در بخش غربی کشور مراکش قرار دارند. این جزایر که بخشی از کشور اسپانیا به شمار می‌آیند، به صورت خودمختار اداره می‌شوند. هشت جزیره‌ای که جزایر قناری را شکل می‌دهند، شامل تنریف (پایتخت و بزرگترین جزیره از جزایر قناری)، گرن کاناریا (مرکز جزیره گران کاناریا)، لا نزاروته، لا پالما، لا گومرا، ال هیرو، فوئرته ونتورا و لا گراسیوسا هستند. بر اساس مرکز مطالعات گردشگری اسپانیا در سال 2009، جزایر قناری %3/28 جذب توریست داشته است، و جزیره تنریف جایگاه اول را در بین دیگر جزایر به خود اختصاص داده است[۱].
نامگذاری جزایر
دلیل نامگذاری آن بر خلاف تصور عموم به دلیل سگ‌هایی بوده است که سالیان گذشته در این جزیره زندگی می‌کردند! قناری یا کاناری (Canary) ریشه لاتین دارد و به معنای آن سگ است. در واقع نام پرنده قناری نیز از این جزایر گرفته شده؛ چرا که پرنده بومی این جزیره است[۱]. به گفته پلینی بزرگ، جزیره قناری مملو از سگ‌های بزرگ جثه‌ای بوده است. از طرف دیگر، گفته می‌شود که ساکنان اصلی جزیره که گوانچه‌ها بودند، پایبند آئینی بودند که سگ در آن مقدس شمرده شده و حتی سگ‌ها مومیایی می‌شدند. برخی محققان گمان می‌کنند که ارتباط تنگاتنگی بین تقدس سگ در جزایر قناری و آنوبیس، خدای مرگ در مصر باستان وجود داشته که همواره با سَر سگ تصویر می‌شود.
تاریخچه جزایر قناری
ساکنان اصلی جزایر قناری مردمان «گوانچه» بودند که امروزه با سایر ساکنان جزایر قناری تلفیق شده‌اند. گوانچه‌ها از اقوام بربری بودند که در قرن پانزدهم تحت سلطه‌ی اسپانیایی‌ها درآمدند. رومیان از طریق جوبا دوم، پادشاه موریتانی از جزایر قناری باخبر شدند که گزارش‌های خود از لشکرکشی (در حدود سال ۴۰ ق.م) به این جزایر را نزد پلینی بزرگ، مورخ مشهور روم باستان بازگو کرده است. پلوتارک دیگر مورخ نامدار رومی هم از جزایر قناری نام برده است. اعراب در سال ۹۹۹ م. وارد جزایرقناری شدند و شروع به دادوستد و تجارت کردند. در طی قرن سیزدهم و چهاردهم دریانوردان و سیاحانی از جنوا (ایتالیا)، مایورکا (اسپانیا)، پرتغال و فرانسه به جزایر قناری آمدند.
ژان دو بتنکورت که به دستور هنری سوم کستیل، پادشاه کاستیا در سال ۱۴۰۴ به حاکم مجمع‌الجزایر تبدیل شد، فتح لانزاروته، فوئرته‌ونتورا و فررو را به اتمام رساند و در دسامبر ۱۴۰۶ به اروپا بازگشت و برادرزاده‌اش، ماسیو را به عنوان جانشین خود برگزید. نیروهای پرتغالی بین سال‌های ۱۴۲۰ تا ۱۴۷۹ جزیره لا گومرا را تحت سلطه‌ی خود در آوردند. طبق معاهده‌ی آلکاسواس حق مالکیت جزایر قناری به پادشاهی اسپانیا سپرده شد و فتح باقی جزایر نیز در سال ۱۴۹۶ به پایان رسید. کریستف کلمب تجدید ذخایر هر چهار ناوگان خود برای سفر به قاره‌ی آمریکا را در جزایر قناری انجام داده است. ژنرال فرانسیسکو فرانکو هم در سال ۱۹۳۶ از این جزایر به عنوان اولین پایگاه شورش ملی‌گرایان استفاده کرد و از آنجا رهسپار مراکش شد[۱].
آب و هوای جزایر قناری
این جزایر در دسته‌بندی مناطق گرمسیر جهان قرار می‌گیرند و دمای هوا تقریبا در تمامی طول سال ثابت است. دمای هوای جزایر قناری به طور معمول بالای ۲۰ درجه سانتی گراد و در ماه‌های سرد سال نیز تقریبا کاهشی ۶ درجه‌ای دارد. بارش باران نیز در بخش شمال غربی جزیره که ارتفاع بیشتری نسبت به سایر نقاط جزیره دارد، بیشتر است ولی در کل میانگین بارندگی جزیره، زیاد نیست.
آب و هوای معتدل، خاک آتشفشانی و نزدیکی به آفریقا باعث شده این جزیره دارای پوشش گیاهی و جانوری بسیار غنی باشد و همچنین به مرور زمان کشاورزی در آن بسیار رونق بگیرد. از محصولات کشاورزی این جزیره می‌توان به موز، پرتقال، قهوه، خرما، نیشکر، انگور و انواع غلات اشاره کرد[۲].
دین
بسیاری از مردم مسیحی، در درجه اول کاتولیک هستند. مذهب کاتولیک، از زمان فتح مجمع الجزایر قناری دین اکثریت (برای بیش از پنج قرن پیش) بوده‌است. پطرس بتانکوریو ژوزه د آنچیتا دو قدیس کاتولیک عمده در جزایر قناری به دنیا آمده‌اند. هر دو در جزیره تنریف به دنیا آمدند؛ به ترتیب مبلغان در گواتمالا و برزیل. کندلاریا مرکز زیارتی کاتولیک شهرستان در این مجمع‌الجزایر است، چرا که در این مکان کلیسای ویرجین از کندلاریا قرار دارد که مکان حامی مقدس در جزایر قناری است. سایر ادیان شامل اسلام، مسیحیان پروتستان، آیین هندو، ادیان چینی، بودیسم و یهودیت در اقلیت هستند. همچنین یک دین غیرمسیحی بومی، کلیسای گوانچه پوئبلو وجود دارد[۲].
کتابشناسی
معرفی جزایر قناری. آپارات. قابل بازیابی از https://www.aparat.com/v/eWT7s