سانتیاگو کالاتراوا

سانتیاگو کالاتراوا

سانتیاگو کالاتراوا معمار، رجسمه ساز و مهندس سازه‌های شهری، در 28جولای سال 1951 در بنیمامت (benimamet) نزدیک والنسیا به دنیا آمد. وی در خانواده‌ای متمول دیده به جهان گشود. خانواده‌ی او در زمان دیکتاتوری ژنرال فرانکو به صادرات محصولات کشاورزی می‌پرداختند که به این خاندان وجهه‌ای بین المللی می‌بخشید و این موضوع در آن دوره‌ی اختناق، بسیار نادر بود. وی تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در والنسیا سپری کرد. او از 8 سالگی به مدرسه‌ی هنر و صنایع دستی پیوست و فعالیت در خصوص نقاشی و طراحی را آغاز نمود. زمانی که 13سال داشت با حمایت خانواده برای پیگیری تحصیلاتش به پاریس و پس از آن به سوئیس سفر کرد. بعد از مدتی تحصیل در رشته‌ی بوم شناسی، به والنسیا بازگشت و در دانشکده‌ی پلی تکنیک والنسیا مشغول به تحصیل شد و در آنجا مدرک معماری خود را دریافت کرد و بعد از آن در انستیتوی تکنولوژی فدرال سوئیس در شهر زوریخ دکترای خود را در سال 1979در رشته‌ی مهندسی شهرسازی اخذ کرد. وی در این زمان با یک دانشجوی رشته‌ی حقوق در دانشگاه آشنا شد که سرانجام به ازدواج آنها با یکدیگر انجامید. بعد از پایان تحصیلات برای مدتی پروژه‌های کوچکی همچون ساخت سقف برای کتابخانه و یا طراحی ایوان برای اقامتگاه‌های خصوصی را در سمت دستیار، برای دانشگاه زوریخ به انجام رسانید.

اولین پروژه‌ی قابل اعتنای او در مناقصه‌ای بود که سال 1983 برگزار شد. وی در آن طرحی مناسب برای ایستگاه اشتادل هوفن (stadelhofen) زوریخ پیشنهاد داد و به این ترتیب اولین کار عمده‌ی خود را به عهده گرفت و دفتری در زوریخ برای خود تاسیس کرد.

در سال 1984 نیز رقابت برای طراحی ساخت پل باچ دِ رود (Bach de road) در بارسلونا را برد که برای بازی‌های المپیک در بارسلونا در سال 1992 باید آماده می‌شد. این سازه سرآغاز ساخت پل‌هایی است که بعدها او را به شهرتی بین المللی رساند.

از دیگر پل‌های او میتوان به پل آلامییو (Alamillo) در سویل، پل لوسیتانیا (Lusitania) در مریدا، پل اُنداروا (Ondarroa) پل پیاده روی کامپو بولانتین (Campo volantin) در بیلبائوو پل آلامدا (Alameda) در ایستگاه زیرزمینی والنسیا اشاره کرد. وی در فازی جدید پروژه‌هایی به مراتب بزرگتر را به عهده گرفت که از آن جمله می‌توان مرکز خرید بی سی ای (bce) در تورنتو(1987-1992)، ایستگاه راه آهن و فرودگاه لیون ساتولاس (Lyon-satolas) در فرانسه و اپراخانه تنریف در جزایر قناری (1991-2001) را نام برد. مجموعه شهرک علوم و فنون والنسیا کاری بی نظیر از این معمار است که اوج تسلط او بر هنر و مهندسی را نشان می‌دهد. وی با توجه به آناتومی‌ انسان و الهام از طبیعت و ترکیب آن با ریاضیات و مهندسی بناهای مختلفی را در این شهرک ساخته است، از جمله افلاک نما، موزه‌ی علم، کاخ هنر، برج مخابراتی و برخی سازه‌های دیگر همچون کتابخانه، رستوران، سینما، تالار کنفرانس و پیاده‌روهای معروف آن و همین طور پارکینگ.از دیگر بناهای او ایستگاه شرقی راه آهن لیسبون (1993-1998) الحاقاتی به مجموعه موزه هنر میلواکی در آمریکا و برج مارپیچ 54 طبقه در مالموسوئد می‌باشد. وی جوایزی همچون مدال طلای انجمن مهندسان سازه، در سال 1992 و مدال طلای موسسه‌ی معماران آمریکا را در 2004به دست آورده است.[xxx]

پاورقی

[xxx] http://smu.edu/newsinfo/releases/m2013b.html