زبان و خط رسمی بنگلادش

زبان پدیده ای منحصر به فرد است که روند تکامل انسان در جامعه و انتقال آن به نسل های بعد را بر عهده دارد. اگر زبان از جامعه انسانی گرفته شود، چرخه اجتماعی از حرکت می ایستد، جامعه انسانی از هم گسسته می شود و فرهنگ وتمدن بشری نیز نابود می شود. زبان کلید شبـــکه های ارتبــــاطی و گاهی نیز سرمایه فرهنگی است که افراد با تسلط بر آن می توانند علاوه بر برقراری روابط اجتماعی، نوعی هویت ویژه کسب کنند. از این جهت، هویت فرد چه در سطح قومی و چه در سطح ملی تا حدود بسیاری بستگی به زبانی دارد که او فرا می گیرد. وقتی که از حفظ تقویت وتوسعه فرهنـــگ جامعه، سخن به میان می آید، زبان نیز عاملی اساسی است، زیرا زبان در حکم رشته ای است که فرهنگ گذشته و حال را به هم پیوند می دهد.

در سه قرن اخیر روند نابودی زبان ها به نحو فزاینده گسترش یافته است. براساس هشدار جدی زبان شناسی مبنی بر احتمال نابودی 40 درصد زبان ها در قرن حاضر، سازمان ملل و یونسکو اقدام به تدوین طرحی برای حفظ زبان های موجود کرده اند. نام گذاری روز 21 فوریه به نام روز جهانی زبان مادری به همین دلیل کی باشد.

بنگلادش اولین کشوری بود که در نوامبر سال 1999 پیشنهاد رسمی خود را مبنی بر نامگذاری روز 21 فوریه ( 3 اسفند ) به نام روز جهانی زبان مادری به سازمان یونسکو مطرح کرد. طرح ارائه شده را که دولت بنگلادش و انجمن جهانی طرفداران زبان مادری در سی امین نشست عمومی سازمان یونسکو مطرح کرد، به تصویب نمایندگان کشورهای عضو رسید. با تعیین این روز با نام «روز جهانی زبان مادری»، یونسکو طرحی تهیه و به کشورهای عضو ابلاغ کرد که در آن برنامه های متنوعی برای مردم جهان تدارک دیده شده بود. کشورهای جهان از آن پس در 21 فوریه این روز را جشن می گیرند. از جمله کشورهای پیشرو در پاسداشت روز جهانی زبان مادری می توان به آمریکا، انگلیس، کانادا، جمهوری چک، هند و بنگلادش اشاره کرد

زبان بنگالی زبان 95 درصد از مردم بنگلادش محسوب می شود که در زمره زبان های خانواده هند و آریایی است. ادبیات مذهبی با کلمات مسجع، پایه و اساس  ادبیات کشور بنگلادش در قرون وسطی محسوب می شود. بعدها ادبیات مذهبی اسلامی با نثر غنی ظاهر شد. در سال های نخستین شکل گیری ادبیات بنگالی، سرودن شعر فقط ابزار ادبی شناخته می شد، اما در قرن 8 ، نثر وارد ادبیات شد و بدین ترتیب رمان نویسی و نمایشنامه نویسی در بنگال رونق گرفت.