معماری معابد و اماکن مذهبی در چین
معماری ساختمان معابد باستانی بودایی در چین، یکی از سبک های معماری برجسته در این کشور است که از سبک معماری معابد هندی ریشه گرفته است. این نوع از معماری، در عصر سلسله ی امپراتوری«وِی شمالی» به اوج شکوفایی و پیشرفت خود در فرهنگ جامعه ی فئودالی چین دست یافته و دارای ارزش تاریخی و هنری به سزایی است. معماران دوران باستان چین، در معماری خود از اندیشه ی عمیق کیهان شناسی توأم با فلسفه ی یین و یانگ پیروی می کردند. لذا، بنای معابد معمولا دارای ساختمان های چهارگوش مسطح با در نظر گرفتن خط فرضی محوری از جنوب به شمال و با رعایت جدی تقارن و هماهنگی جزء و کل و ترکیبی از بنا و باغ است.
تلفیق این دو هنر معماری در معابد باعث شده است که معابد چین دارای محیطی با شکوه و آرام و سرشار از سلیقه و علاقه به طبیعت و محیطی روحانی باشند.
در ترکیب معماری معابد باستانی، معمولا دروازه ی اصلی در مرکز ورودی ساختمان قرار دارد و برج های زنگوله و طبل در دو طرف چپ و راست راهرو اصلی واقع است و کاخی که روبروی و در وسط واقع شده، کاخ«تیَن واندیَن» یعنی کاخ پادشاه آسمانی است. در دو طرف چپ و راست ساختمان و در کنار دیوار 4مجسمه ی عظیم الجثه به شکل پهلوانان تنومند محافظ دیده می شوند که نام چینی آنها«جینگان»است. پشت این کاخ، به ترتیب کاخ«ساکیامونی» و بنای محل نگهداری کتاب ها و آثار و اشیای مقدس به چشم می خورد و اتاق آموزشی و استراحی راهبان در دوطرف راهروی اصلی قرار دارد.
معبد«بِی ما»(اسب سفید) در شهر لویانگ، که نخستین معبد ساخته شده در عصر سلسله ی«خَن» است، و کاخ معبد«پوتالا» در شهر لهاسا در مرکز تبت، از نمونه های بارز معماری معابد در چین به شمار می روند.[۱]
نیز نگاه کنید به
کتابشناسی
- ↑ سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، جلد ...، ص ... .