برپایی بازارچه ی سنتی در چین
بازارچه‌ی سنتی نوعی فعالیت اجتماعی در میان مردم است و گفته می‌شود که از مراسم قربانی کردن برای الهه‌ی زمین در چین باستان نشأت گرفته و پس از مدتی به تدریج به عنوان بازاری برای تبادل کالا توسط مردم و برگزاری نمایش‌های فرهنگی عامه و فولکلور تبدیل شده است. بازارچه‌ی سنتی اغلب همزمان با جشن‌های عید بهاره یا روزهای معینی از سال در داخل معابد یا فضای باز نزدیک معبد برگزار می‌شود. برخی از بازارچه‌ها فقط در عید بهاره‌ی چین بر گزار می‌شود. گرچه زمان برگزاری بازارچه‌ی سنتی در سراسر چین متفاوت است، ولی موضوعات آن تا حدودی یکسان است. در زمان برگزاری بازارچه، کشاورزان و خرده فروشان محصولات کشاورزی و تولیدات محلی، اشیای عتیقه و یشم، گل، پرنده، ماهی و حشرات خوراکی را در بازارچه عرضه و معامله می‌کنند. همچنین، صنعتگران عرصه‌های مختلف هنری و صنایع دستی و خوراکی‌های محلی خود را در آن جا ارایه می‌کنند. هنرمندان مردمی نیز به اجرای رقص و آواز و برنامه‌های هنری نمایشی می‌پردازند، و مردم نیز شادمانه برای خرید کالا، تماشای برنامه‌ها و چشیدن خوراکی‌ها به این بازارهای سنتی می‌روند.
در حال حاضر، هر سال و در هنگام عید بهاره‌ی چین، در معابد پکن بازارچه‌های سنتی متعددی برگزار می‌شود که معروف‌ترین آنها بازارچه‌های «بَی یونگوان (Bai Yunguan)»، «دی تَن (Ditan)»، «لونگ تَنخو (Long Tanhu)» و معبد «لونگفو (Longfu)» می‌باشد.
بازارچه‌های سنتی پکن، سنت‌های قدیمی زیادی را حفظ کرده‌اند. برای نمونه، در بازارچه‌ی «بَی یونگوان» مراسم گردش با الاغ و پرتاب سکه برگزار می‌شود. کالاهایی که در بازارچه‌های سنتی عرضه می‌شوند، دارای ویژگی‌های خاص مناطق شمالی هستند. برای نمونه، اسباب بازی‌هایی مثل قرقره، فرفره، بادبادک، چاقو، تفنگ، شمشیر و غیره در این بازارها عرضه می‌شود. همچنین، خوراکی‌هایی مانند «بینگ تَنگخولو (Bing Tang Hulu)» (سیخ کیالک پوشیده شده از شیره‌ی شکر) و «چا تانگ» جزو غذاهای محلی مورد توجه و علاقه‌ی مردم است.[۱]