توسعه فرمانروایی کانادا
توسعه فرمانروایی کانادا: 1812 تا 1867
جمعیت مستعمرات آمریکای شمالی بریتانیا، پس از مهاجرت طرفداران امپراتوری متحد، روبه افزایش گذاشت. تعداد زیادی مهاجر نیز از ایرلند، اسکاتلند، انگلستان و آلمان به آنجا مهاجرت کردند. در سال 1812م مهاجران اسکاتلندی و ایرلندی به دره رود سرخ (Red river)در نزدیک‌های وینیپگ (Winnipeg) کنونی در مانیتوبا آمدند تا در این سرزمین غنی و حاصلخیز کشاورزی کنند. در سال 1812م مهاجرنشین‌های بریتانیایی با ایالات متحده در ساحل شرقی درگیر جنگ شدند. وقتی این مهاجران برای شکست دادن ارتش آمریکا به نیروهای ارتش بریتانیا ملحق شدند، نقشه گسترش امپراتوری جورج واشنگتن، رئیس جمهور ایالات متحده، لو رفت. اما، با گذشت زمان، محافظت از کانادا برای بریتانیایی‌ها بیش از حد انتظارشان هزینه‌بر شد. از طرف دیگر، اداره این کشور از راه دور نیز به‌طور فزاینده‌ای دشوار شده بود. به همین دلیل آنان در صدد یافتن راه‌حلی بودند. کانادایی‌ها همچنان مثل گذشته در پیشروی به سمت اقیانوس آرام، در جستجوی مسیرهای آبی و زمینی بودند. سایمن فریزر (Simon Fraser) ، پسر خانواده‌ای طرفدار بریتانیا که پیش‌تر در کانادا پناه گرفته بودند، آبراهی را کشف کرد که سرانجام به افتخار او نام‌گذاری شد. همچنین، الکساندر مکنزی (Alexander Mackenzie) در جستجوی گذرگاه شمال غربی، شبکه گسترده رودخانه‌ای (شامل شاخه‌های فرعی) را کشف کرد که امروزه رود مکنزی نام دارد. اکتشاف و ترسیم نقشه در سراسر آمریکای شمالی ادامه داشت. درنتیجه، دیدگاه‌های متفاوتی درباره تصویر در خور آینده حکومت این سرزمین اظهار می‌شد[۱].
جان مک‌دونالد (John A. Macdonald) [i] ، عقیده داشت آینده کانادا به این شکل خواهد بود که از ساحلی به ساحل دیگر و به صورت کشوری وسیع و گسترده درخواهد آمد. این سرزمین پس از بحث‌های بسیار در بین رهبران وقت، سرانجام به صورت دومینیون کانادا (Dominion of Canada) به هم متصل شد. این مهم در اول ژوئیه سال 1867 م تحت قانون آمریکای شمالی بریتانیا به دست آمد. برای تحقق این امر، در سپتامبر 1864م در شارلوت تاون (Charlottetown)[ii] كنفرانسي، به نام كنفرانس شارلوت تاون، برگزار شد. در این کنفرانس نمایندگان ایالت‌های کانادا، پرنس ادوارد آیلند، نوااسکوشا و نیوبرونزویک حضورداشتند. اساس تشکیل کشور کانادا (به صورتی که اکنون وجود دارد) در این کنفرانس پایه گذاری شد. هیأت‌های نمایندگی شرکت کننده در کنفرانس موافقت کردند که فدراسیونی از ایالت‌های کانادا و سواحل شرقی (نوااسکوشا– پرنس ادوارد آیلند و نیوفانلند) بهترین حالتی است که می‌تواند منافع همگی را تأمین كند. بنابراین، پس از دومین کنفرانس، که در اکتبر 1864 م در کبک برگزار کردند، برای کسب نتیجه قطعی و تعیین جزییات در سال 1866م در لندن (انگلستان) گرد هم آمدند. در این گردهمایی مقرر شد کنترل مسائل دفاعی، بازرگانی و سایر مواردی که به منافع ملی مربوط است، به عهده دولت فدرال باشد و دولت‌های ایالتی قدرت رسیدگی و کنترل مسائل و مطالب محلی خود، نظیر راه‌ها، آموزش و غیره،را داشته باشند [۲].
دولت انگلستان از این موافقت‌نامه استقبال کرد و در مارس 1867م قانونی برای تحقق این امر تصویب نمود که «قانون آمریکای شمالی بریتانیا (British North America Act )» نامیده شد. در اول جولای 1867م، چهار ایالت نوااسکوشا، نیوبرانزویک، انتاریو (که پیش از آن كاناداي غربي نامیده می‌شدند) و کبک (که قبلاً كاناداي شرقي نامیده می‌شد) براساس توافق انجام شده در قانون جدید متحد شدند و «حکومت کانادا» را تأسیس کردند. جان مک دونالد نیز به عنوان اولین نخست‌وزیر انتخاب شد. پس از آن این کشور قلمرو خود را گسترش داد. سرانجام براساس پیمان قانون اساسی در سال 1867م یک حکومت با چهار ایالت اونتاریو، کبک، نوااسکوشیا و نیوبرونزویک ایجاد شد. این کشور کنترل سرزمین روبرت و منطقه نورث وست را به دست گرفت. در جولای 1870م ایالت مانیتوبا ایجاد شد. بریتیش کلمبیا و جزیره ونکوور در سال 1871م وجزیره پرنس ادوارد در سال 1873م به کانادا پیوستند. همچنین، در سال 1898م دولت کانادا منطقه یوکان را بنیاد نهاد[۱] [۳].
پاورقی
[i] .جان ای. مک دونالد به عنوان اولین نخست وزیر کانادا انتخاب شد.
[ii] .شارلوت تاون، مرکز ایالت پرنس ادوارد آیلند است.
نیز نگاه کنید به
کتابشناسی
- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ Kristi L. Desaulniers, (2003), "Canada", Published by Chelsea House Publications, Mishawaka, IN, U.S.A, ISBN 10: 079107238X
- ↑ Archie Cairns, (1995), "Alexander Mackenzie", by Pipe Major Don M. Carrigan, Review Yearbook, Kingston, Ontario,
- ↑ Greig, Christopher John, Wayne Martino, (2011), “Canadian Men and Masculinities: Historical and Contemporary Perspectives” Canadian Scholars’ Press, First edition, October.