قانون اساسی کانادا

از دانشنامه ملل
نسخهٔ تاریخ ‏۲۰ نوامبر ۲۰۲۳، ساعت ۲۱:۵۸ توسط Shekvati (بحث | مشارکت‌ها) (صفحه‌ای تازه حاوی «'''قانون اساسی''' کانادا براساس قانونی در پارلمان بریتانیا به کشور تبديل شد و بنابراین نزدیک‌ترین سند به قانون اساسی این کشور، «قانون آمریکای شمالی بریتانیا» در سال 1867 است. با این وجود، قانون اساسی، به عنوان بخشی از قانون کانادا، در سال 1982 وار...» ایجاد کرد)
(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)

قانون اساسی

کانادا براساس قانونی در پارلمان بریتانیا به کشور تبديل شد و بنابراین نزدیک‌ترین سند به قانون اساسی این کشور، «قانون آمریکای شمالی بریتانیا» در سال 1867 است. با این وجود، قانون اساسی، به عنوان بخشی از قانون کانادا، در سال 1982 وارد اين كشور شد. قانون اساسی اعلام می‌کند که بالاترین مرجع قانونی است و شامل 30 قانون و دستور می­شود. قانون اساسي كانادا نظام دوگانه قوانین کانادا را تأييد مي‌كند که در آن ایالت‌ها حوزه قضائی خود در زمينه اموال و حقوق مردم را دارند. این نظام دوگانه قانونی، بدین معنا است که قوانین فدرال باید به هر دو زبان رسمی کانادا – البته با حفظ سنت و قانون مدني ايالت‌ها و احترام به آنها نگاشته شوند. این قانون هیچ گونه تخطی و مخالفتی با نظام پادشاهی بوجود نیاورد و کانادا هنوز نیز جزئی از امپراطوری بریتانیا محسوب می‌شود.

قانون اساسی کانادا، همانند بریتانیا، منبعی نانوشته نیز دارد و آن طور که گفته می‌شود، از نوشتار فراتر است. این قانون، سه قوه مجریه، مقننه و قضائی را در ساختار کانادا ایجاد و وظایف هریک را تبیین می‌کند (اکرمی،1394:4).

لازم به ذکر است قانون مصوب سال 1867، عنصر اساسی قانون اساسی مکتوب باقی ماند. ولی قانوق اساسی مکتوب، حقوق صریح قانون اساسی، حتی با آخرین لقب آن یعنی «قانون اساسی 1982»، فقط بخشی از کل قانون اساسی و شالوده آن است. قانون اساسی سال 1867، مدل وست مینیستر را با فدرالیسم ترکیب کرد و قانون سال 1982، که قانون استقلال کانادا نیز ناميده می‌شود، بازگشت[1] و انجام هرگونه اصلاحی را صرفا توسط پارلمان کانادا مجاز دانست و دیگر پارلمان بریتانیا نمی‌توانست قانونی برای کانادا تصویب کند.

در قانون اساسی جدید، منشور حقوق و آزادی‌ها به گونه‌ای تنطیم شده است که پارلمان و مجالس ایالتی نتوانند به تنهایی آن را تغییر دهند. براساس ضمیمه «ب» قانون اساسی کانادا، منشور حقوق و آزادی شامل موارد زیر می‌شود:

1.حقوق دموکراتیک (به طور مثال، حق هر شهروند براي رای دادن به مجلس عوام و مجلس قانونگذاری ایالتی)

2.آزادی‌های اساسی (عقیده، بیان، مذهب و...)

3.حقوق پویایی (ورود، سکونت در کانادا و یا ترک کانادا)

4.حقوق قضایی (مانند حق محاکمه عمومی عادلانه توسط دادگاه بی‌طرف)

5.حقوق برابری (عدم تبعیض نژادی، ملی يا فرقه‌ای، مذهبی، جنسیتي و...)

6.حقوق زبان‌های رسمی

7.حقوق آموزش زبان اقلیت‌ها (کانادا، 1388: 135)


[1] Patriation