زبان خانواده های کانادایی
زبان خانوادگي مردم نيز متناسب با گوناگوني جمعيتي آن بسيار متنوع است. براساس آمارهاي رسمي، از هر ده نفر کانادایی یک نفر در منزل به زبانی غیر از انگلیسی و فرانسه صحبت می‌کنند. جمعیت کسانی که زبان مادری‌شان یکی از زبانهای غیررسمی است، حدود 7 میلیون نفر اعلام شده است. اما، براساس آمارهاي رسمي تعداد کسانی که اعلام کردهاند اغلب از یکی از زبانهای غیررسمی در منزل استفاده می‌کنند، طي 15 سال گذشته روبه افزايش بوده است. اين آمار از 8/2 ميليون نفر در سال 1996م به 5/3 ميليون نفر در سال 2011م رسيده است. این افزایش به دلیل ورود مهاجران بسیار به استانهای مختلف، به ويژه به استان‌هاي اونتاریو، كبك و بریتیش کلمبیا، بین سالهای 1986 تا 2011م بوده است. در سالهای 1971 تا 2011م، جمعیت کسانی که در منزل به زبانی غیر از فرانسه یا انگلیسی سخن میگویند در بریتیش کلمبیا دو برابر شده و به 15 درصد کل جمعیت این استان رسیده است. در اونتاریو این رقم از یک درصد در سال 1971م به حدود 14 درصد در سال 2011م افزایش یافته است. در سال 2011م، در ردهبندی زبانهای خانواده زبان چینی بعد از انگلیسی و فرانسه قرار داشت و زبان ایتالیایی و پنجابی به ترتیب بعد از زبان چینی قرار داشتند. سه دهه قبل از آن زبان ایتالیایی در این زمینه پیشتاز بود و آلمانی و اوکراینی بعد از آن قرار داشتند. بيش از 60 درصد از مهاجرانی که بین سالهای 1991 تا 2011م به کانادا عزيمت كرده‌اند، در سه شهر مهم تورنتو، مونترال و ونکوور مستقر شدهاند و براساس آمارها در منزل به يكي از زبان‌هاي غيررسمي سخن مي‌گويند. اين آمارها بيانگر آن هستند كه تقريباً يك پنجم جوانان زير 15 سال تورنتو و ونكوور در منزل به يكي از زبان‌هاي غيررسمي صحبت مي‌كنند. اين نسبت 5/2 برابر بيشتر از ميانگين كل كشور است كه در سال 1996م حدود 8 درصد بوده است.
آمارهاي رسمي نشان مي‌دهند تعداد کسانی که به یکی از دو زبان انگلیسی یا فرانسه در منزل سخن میگویند، افزایش داشته است؛ اما نسبت آنها به کل جمعیت کاهش یافته است. در سال 1996م، حدود 3/19 میلیون نفر در منزل به زبان انگلیسی سخن مي‌گفته‌اند؛ در حالي كه براساس آمار سال 2011م اين رقم به بيش از 21 ميليون نفر رسيده است. همچنين، آمار سال 2011م نشان می‌دهد که 5/63 درصد از افرادی که زبان مادری آنها انگلیسی و فرانسه نبوده است، در منزل به زبان انگلیسی صحبت می‌کنند.[1] علاوه بر اين، تمایل کسانی که زبان مادری‌شان یکی از زبانهای رسمی است، به سخن گفتن به یکی از دو زبان رسمی به جای زبان مادری در منزل کاهش یافته است. در سال 1991م، حدود 44 درصد آنان در منزل به یکی از دو زبان رسمی سخن میگفتند، حال آن که در سال 1996م این رقم به 40 درصد کاهش یافته است. برای هریک از گروههای زبانی این قاعده صادق است که هر چه بیشتر سابقه حضور در کانادا داشته باشند، امکان جایگزینی یکی از زبانهای رسمی با زبان مادری در منزل بیشتر میشود. چنان که آمار نشان می‌دهد، مهاجرانی که در سالهای اخیر وارد این کشور شدهاند، نسبت به آنهایی که پیش از این مهاجرت نمودهاند، تمایل بیشتری به استفاده از زبان مادری خود در منزل دارند. برای مثال، در سال 1996م تنها 16 درصد چینیها و 16 درصد پنجابیها در منزل به زبان انگلیسی یا فرانسه صحبت میکردهاند؛ در مقابل 87 درصد هلندیها، 76 درصد اوکراینیها و 71 درصد آلمانیها در منزل به یکی از دو زبان رسمی کانادا صحبت میکردند، چرا که یا در این کشور متولد شدهاند و یا این که سالها پیش به کانادا مهاجرت کردهاند]6، 7 و 8[.
[1] . آمارها بيانگر آن هستند كه در سال 1996، در استان کبک 11 درصد جمعیت آن در منزل به زبان انگلیسی صحبت میکردهاند؛ در حالي كه اين رقم در سال 2011 به حدود 10 درصد رسيده است.