ورزش در اسپانیا

ورزش

فعالیت های ورزشی در اسپانیا بیشتر از سوی شورای ورزش، سی. اس. دی.[34]، که بخشی از وزارت آموزش و فرهنگ است مدیریت می شود. یکی از اهداف این ارگان، فراهم کردن فرصت ورزش برای همۀ افراد جامعه است؛ بیشتر از طریق سرمایه گذاری برای داشتن برنامه های ورزشی در مدرسه و دانشگاه. سرمایه گذاری های زیادی از طرف شورای ورزش در مدارس ابتدایی و متوسطه صورت گرفته است. علاوه بر آن سعی شده است که فرصت ورزش برای افرادی که در حال تحصیل نیستند نیز فراهم شود.

مراکز ورزشی زیادی، با امکانات بسیار خوب در شهرهایی مانند سیِرا نِوادا[35]( گرانادا)[36]، مادرید، سِویل[37]، و پونته وِدرا[38] ایجاد شده است. در بارسلونا، مراکز و استادیوم های ورزشی زیادی وجود دارد، از جمله:

-       اِستادی المپیک[39]، که در سال 1989 برای پنجمین جام جهانی افتتاح شد.

-       پالاو دل اسپورت[40]، که در سال 1992 برای بازی های المپیک مدرنیزه شد.

-       وِلودروم دورتا[41]، که در سال 1984 برای مسابقات قهرمانی دوچرخه سواری در جهان افتتاح گردید.

ورزش هایی که در این استادیوم ها می توان تمرین کرد عبارتند از: بسکتبال، هندبال، والیبال، ژیمناستیک، موج سواری، فوتبال آمریکایی، اسکی روی یخ، هنرهای رزمی مانند جودو، کاراته، تکواندو، و ورزش های جدید تر مانند اسکیت و صخره نوردی.

اکنون در اسپانیا، با همکاری کمیتۀ المپیک کشور[42]، امتیازات زیادی به افرادی که علاقه مند به شرکت در المپیک باشند داده می شود، چه برای زنان و چه برای مردان. این امر باعث افزایش شرکت بانوان در ورزش های المپیک شده است. در المپیک رُم در سال 1960، 11 زن شرکت داشتند؛ در المپیک مونترال در 1976، 10 زن؛ در لوس آنجلس در سال 1984، 15 زن؛ در بازی های بارسلونا در 1992، 138 زن؛ و در بازی های آتلانتا در 1996، 97 زن شرکت کردند.

ورزش های انفرادی از طرف فدراسیون های ملی مدیریت می شوند که از شورای ورزشی اسپانیا بودجه و امکانات دریافت می کنند؛ ولی باز هم به نظر می رسد که این فدراسیون ها مجبور باشند تا حدودی به بخش خصوصی وابسته باشند. کلوب های ورزشی نیز به همین فدراسیون ها وابسته هستند، و در ورزش هایی مانند فوتبال و بسکتبال، این کلوب ها بیشتر شبیه ارگان های ورزشی و لیگ های قهرمانی خصوصی عمل می کنند.

فوتبال

تنها ورزشی که می تواند رقیب فوتبال در اسپانیا باشد، بسکتبال است. در زمان فرانکو، فوتبال بسیار تشویق می شد و از آن به نام " افیون مردم[43]" یاد می شد. دلیل آن فقط ورزش نبود، بلکه این ورزش وجهۀ بین المللی رژیم فرانکو را نیز بالا می برد؛ مانند زمانی که رئال مادرید[44]، تیمی اسپانیایی، در  بازی های جام اروپا برنده شد. در این دوران بود که استادیوم های فوتبال عظیمی در اسپانیا ساخته شد؛ در شهرهایی مانند مادرید، بارسلونا، و والنسیا. در کل امتیازاتی که فرانکو به تیم رئال مادرید می داد، بسیار بیشتر از امتیازی بود که برای سایر تیم ها مانند اف.سی. بارسلونا[45] قائل می شد.

کلوب های فوتبال بیشتر به شکل ارگان هایی خصوصی عمل می کنند، که به نوعی به فدراسیون های ملی وابسته اند. بیشتر این کلوب ها، از اعضای لیگ های قهرمانی فوتبال محسوب می شوند. لیگ اسپانیا، از بهترین لیگ های فوتبال در جهان است، که بهترین فوتبالیست ها را به خود جذب می کند، ولی این امر هزینه های زیادی نیز دارد. برای نمونه، در آغاز بازی های 1997، کلوب ها در حدود 571.000 میلیون پزتا، که نسبت به سال قبل 22.000 میلیون پزتا بیشتر بود، سرمایه گذاری کردند؛ این سرمایه گذاری برای فراهم کردن امکانات برای 130 بازیکن بود؛ می توان این بودجه را از بالاترین ارقام در دنیای فوتبال دانست. جای تعجب نیست که بیشتر کلوب ها زیر بار بدهی های زیادی هستند.

کلوب اف.سی بارسلونا در اسپانیا در سال 1899 توسط خوان گَمپر[46]ایجاد شد و از ثروتمندترین و موفق ترین کلوب های اروپا است و نزدیک به 100.000 عضو دارد. فوتبال تنها ورزشی نیست که در این کلوب بازی می شود. بازی های دیگری مانند بسکتبال، راگبی، هاکی، دوچرخه سواری و تنیس را نیز شامل می شود.

باشگاه رئال مادرید نیز در سال 1902 به وجود آمد که در مدت کوتاهی توانست از اف.سی بارسلونا پیشی بگیرد. این باشگاه تاکنون مقام های قهرمانی بسیاری در فوتبال کسب کرده، هرچند که در مدت زمانی کوتاه در اواسط دهۀ 90 به دلیل هزینه های بالا، بدهی های زیادی داشت، ولی در سال 1997 وضعیت بدهی ها بهبود یافت.

بیشتر اعضا و بازیکنان کلوب های ورزشی در اسپانیا از سایر کشور ها می باشند؛ نظیر برزیل، آرژانتین، اروگوئه، و کشورهای اتحادیۀ اروپا، و نیز یوگوسلاوی، کرواسی، و بوسنی. حتی در زمان فرانکو نیزمسائلی مانند رقابت بین تیم های رئال مادرید و بارسلونا بر سر بازیکنی به نام آلفردو دی استفانو[47] در سال 1952 مشاهده می شد. این رقابت ها در انتخاب اعضای جدید، همچنان ادامه پیدا کرد و به جایی رسید که در سال 1991 محدودیتی برای تعداد اعضایی که از کشورهایی به جز اتحادیۀ اروپا بودند گذاشته شد. هر کلوب فقط 6 مجوز برای گرفتن بازیکنان خارجی می تواند داشته باشد، و فقط 4 بازیکن خارجی می توانند در هر مسابقه شرکت کنند. در سال 1997، اعتصابی از طرف فوتبالیست های اسپانیایی صورت گرفت؛ تقاضای آنان کاهش تعداد بازیکنان خارجی در تیم ها بود، و درخواست آنها فقط با وعدۀ بررسی موضوع در سال 2000 پایان یافت، زمانی که قانون سال 1991 ملغی می شد.

علاوه بر ورزشکاران اسپانیایی، مربی های فوتبال نیز با توجه به این بالاتر رفتن رقابت ها، شرایط مناسبی ندارند. بیشتر آنها زیادتر از یک دور بازی فصلی دوام نمی آورند. 16 مربی در بازی های 1994 تا 1995 اخراج شدند، و 14 مربی در 1996 تا 1997، پس می توان نتیجه گرفت که عمر مفید هر مربی در یک تیم به زحمت به 6 ماه و 20 روز می رسد؛ در حالی که در بریتانیا، این زمان 2 سال و 5 ماه است.

به هر حال در اسپانیا علاقۀ بسیاری به فوتبال وجود دارد که این امر در فروش روزانۀ بالای روزنامه ها و مجلات ورزشی منعکس می شود. برنامه های ورزشی تلویزیونی نیز طرفداران بسیاری دارد. برنامه های ورزشی تلویزیون به حدی رسید که در سال 1997 قانونی ایجاد شد که آزادی برنامه های فوتبال را تا حدی کم می کرد. بیشتر این برنامه ها، اگر برای نفع عموم باشند اجازۀ پخش دارند، البته در روزها و ساعاتی که دولت به آنها اجازۀ پخش می دهد که بیشتر بعد ازظهرهای یکشنبه ها را شامل می شود.

تیم ملی اسپانیا پس از 44 سال توانست در جام ملت ها اروپا در سال 2008 با شکست آلمان در مسابقه فینال، به قهرمانی برسد و عنوان بهترین تیم جهان را به دست آورد.

بسکتبال

این ورزش از دهۀ 1980 به بعد از رقبای ورزش فوتبال محسوب می شد و تماشاچیان بسیاری را چه در مسابقات زنده و چه در برنامه های تلویزیونی به خود جذب کرد؛ به خصوص از زمانی که اسپانیا برندۀ مدال نقره در مسابقات المپیک 1984 شد. تیم های اسپانیایی در لیگ های اروپایی با یکدیگر رقابت می کنند؛ تیم هایی نظیر یوونتو[48] برندۀ مسابقات لیگ  در 1993 شد، رئال مادرید در 1994 برنده بود، و بارسلونا نیز در 1995. تیم رئال مادرید در مسابقات یوروکوپا[49] در 1997 مقام قهرمانی را کسب کرد.

در داخل خود اسپانیا لیگ های داخلی نیز وجود دارد که تیم هایی نظیر تیم های قبلی ( یعنی رئال مادرید، بارسلونا، و یوونتو) در قالب مسابقات کوپا دو رِی[50] با یکدیگر رقابت می کنند. تیم زنان در لیگ بانوان رقابت می کند، که کلوب برتر آنان در سال 1996 کاستا نارانیا[51] نام داشت. در مسابقات قهرمانی، اسپانیا در بازی های بسکتبال، در ردۀ هشتم یا نهم دنیا قرار دارد.

گاوبازی

گاوبازی یک ورزش عمومی محسوب نمی شود؛ می توان از آن به عنوان دومین برنامۀ پرتماشاچی(بعد از فوتبال) در اسپانیا نام برد. گاوبازی منعکس کنندۀ تغییرات بسیاری از سال 1939 در فرهنگ اسپانیا است. در زمان جنگ های داخلی اسپانیا، این بازی دیگر اجرا نمی شد و این گاوها بیشتر برای مصارف غذایی یا حتی برای نشان دادن حرکتی سیاسی علیه زمین داران کشته می شدند. به تدریج، گاوهایی که از سال 1939 در رینگ ها دیده می شدند، کوچک تر، جوان تر، و بسیار بی دفاع تر از دوره های پیش بودند. تنها ماتادور ( کسی که در رینگ با گاوها رقابت یا بازی می کند) در آن دوران فردی به نام مانوئل رودریگز سانچز[52]، ملقب به مانولِت[53] بود، که به خاطر استیل منحصر به فرد و تکنیک گاوبازی اش مشهور بود. حتی با وجود ورود کارلوس آروزا[54] به بازی های 1944 و 1945، هنوز هم مانولت بهترین ماتادور دوران بود. او در 28 آگوست 1947، با شاخ های یک گاو به شدت زخمی شد؛ مرگ او در روز بعد، باعث عزای عمومی شد، و خلاء ایجاد شده با حضور افرادی مانند آنتونیو مِییاس[55]( ملقب به بیَنوِنیدا[56]) و لوییز میگِل گونزالِز[57]( ملقب به دومینگِن[58]) نیز جبران نشد.

از نظر جغرافیایی، گاوبازی بیشتر در دهۀ های 1940 و 1950 در مکان سنتی خود باقی ماند؛ یعنی در آندلس، والنسیا، اسپانیایی مرکزی و بخشی از شمال کشور. با مهاجرت افراد از آن مناطق به بارسلونا، این بازی در این شهرها نیز رایج شد. مهمترین ماتادور در دهۀ 1950 آنتونیو اوردونِز[59] نام داشت که توانایی فوق العاده ای در پیوند روش های سنتی و نیز روش ها و نوآوری های خود داشت. او بعد از مانولت، بهترین ماتادور در اسپانیا شناخته شد. در دهۀ 1990، فردی بسیار قوی، هنرمند و البته ترسناک به نام رومِرو لوپز[60] در سویل، بهترین ماتادور محسوب می شد که هنوز هم در 60 سالگی خود فعالیت های زیادی دارد. می توان گفت که گاوبازی بعد از ورود فردی به نام مانوئل بِنیتِز[61] ، ملقب به اِل کوردوبِز[62] به این عرصه تحولات بسیاری یافت. او یک بنّای ساده بود که پدری کارگر داشت و کاملاً به طور تصادفی و شانسی، با دیدن تبلیغات گاوبازی وارد بازی ها شده بود. او در کوتاه مدت توانست با ظاهر جذاب خود با موی بلند و بدن قوی، و نیز با تکنیک منحصر به فردش، جوانان و توریست های بسیاری را از دیگر مناطق و کشورها به اسپانیا و به این بازی جذب کند. هرچند که افراد مسن تر معتقد بودند که او دلقکی بیش نیست، از آنجایی که موفق شده بود گاوهایی ضعیف و لاغر با شاخ های تراشیده وارد بازی ها کند؛ به هر حال او برنده چالش برانگیز ترین رقابت ها شد و تکنیک و استیل خود را به تدریج بهبود بخشید.

گاوبازی هر ساله به مناسبت آزاد سازی شهر بیلبائو توسط نیروهای فرانکو، در همین شهر برگزار می شود. در زمان فرانکو، حتی گاوبازی های خیریه[63]  نیز برگزار می شد؛ ولی خود شخص فرانکو به گاوبازی علاقۀ چندانی نداشت. بعد از دوران فرانکو، حضور زنان نیز در این عرصه به تدریج رواج یافت، هرچند که این روند بسیار کند و کم رنگ است. در میان زنان، ماتادوری به نام کریستینا سانچز[64] بود که در سال 1996 بازی کرد. فصل گاوبازی در اسپانیا از مارس تا اکتبر( از اسفند با آبان) است. این ورزش در اصل پنج سبک دارد و در اروپای غربی بسیار پر طرفدار است. اصلی ترین رقابت ها همزمان با جشن های مذهبی این کشور است که مهمترین آنها جشن مذهبی و عید سان ایزیدور[65] است که در مادرید برگزار می شود. علاوه بر این، در روز جشن سان پدرو ریگالادو[66] هم که در والادولید[67] است، مسابقات گاوبازی برگزار می شود.

اکنون گاوبازی در اسپانیا کوریدو دو توروس[68] نام دارد که به معنای "گاو دوانی"[69] است. گاوبازی در اسپانیا از سه ماتادور تشکیل شده که هر کدام یک تیم کمکی دارد( معمولاً تیمی چهار نفره)؛ این تیم اگر سوار بر اسب نباشند، باندِریلِروس[70] نام دارد، و اگر سوار بر اسب باشند، پیکادورِس[71]. هر کدام از این افراد با دو گاو رقابت می کنند؛ ماتادور اصلی، با گاو اول و چهارم بازی می کند، ماتادور بعدی با گاو دوم و پنجم، و بعدی با گاو سوم و ششم. به هر صورت تنوع بسیاری در این بازی وجود دارد و روش های مختلفی نیز برای تقسیم بندی بازی ابداع شده است. ماتادورها را در اسپانیا ماتادور دو توروس[72] می نامند که در میان همۀ گاوبازان حقوق بیشتری می گیرد و گاوها را در رینگ می کشد. ماتادورها معمولاً با گاوهای چهار تا پنج ساله بازی می کند.

تنیس

سال 1994 در کشور، به نام "سال اسپانیا" نام گذاری شد. در این سال  اسپانیا شاهد قهرمانی سِرگی بروگِرا[1] در بازی های تنیس رونالد گاروس[2] مردان، و نیز قهرمانی خانم آرانکسا سانچز ویکارو[3] در رقابت های رونالد گاروس بانوان و بازی های تنیس در آمریکا بود. علاوه بر آن در مسابقات بانوان ویمبلدون[4]، کونچیتا مارتینِز[5] مقام قهرمانی را کسب کرد. در همان سال، تیم بانوان اسپانیا برای سومین بار، برنده جام فدراسیون شد و این پیروزی سال بعد نیز تکرار شد.

در داخل اسپانیا رقابت های داخلی تنیس در مادرید و بارسلون برگزار می شود. این ورزش تحت مدیریت فدراسیون تنیس اسپانیا قرار دارد که کلوب های تنیس با آن همکاری می کنند. زمین های تنیس برای عموم مردم نیز در اسپانیا وجود دارد که بیشتر در مراکز ورزشی متمرکز هستند، مانند کاسا دِل کامپو[6] در مادرید.

رافائل نادال از تنیس بازان مشهور اسپانیایی است.

دوچرخه سواری

این ورزش از پرطرفدارترین ورزش ها در اسپانیا محسوب می شود؛ چه در آن شرکت کنند و چه تماشاچی باشند، چه از کنار پیست دوچرخه سواری تماشا کنند، چه از برنامه های تلویزیونی. مسابقۀ اصلی دوچرخه سواری تور اسپانیا[7] نام دارد، که از سپتامبر تا اکتبر هر سال برگزار می شود. این مسابقه بیست و سه روز طول می کشد و فقط یک روز کامل می توان در آن استراحت کرد. مسیرهای مسابقه از یک سال به سال دیگر فرق می کند. مسیر سال 1996 با مسیری پیچ دار به طول 162 کیلومتر در والنسیا شروع شد، بعد از طی مسافتی طولانی( تقریباً نصف مسیر) و پس از گذشتن از بسیاری از شهرهای اسپانیا مسیر 3.898 کیلومتری مسابقه، با 165 کیلومتر نهایی در مادرید پایان یافت. این مسیر حتی مسیرهای کوهستانی به خصوص در کوه های پیرنه در آراگون شمالی نیز داشت. در سال 1997، مسیر از خارج از اسپانیا شروع شد، در لیسبون، و مسیرهای کوهستانی نیز در آن حذف شد.

علاوه بر تور اسپانیا، مسابقات کوتاه تری به نام تور آندلس و تور آستوریاس[8] وغیره وجود دارد. این مسابقات و نیز مسابقات یک روزه دوچرخه سواری هر ساله در اسپانیا برگزار می شوند.

مسابقات تور اسپانیا در سال 1935 در اسپانیا آغاز شد و تا به امروز بسیاری از اسپانیایی ها در این رقابت برنده شده اند. برنده شدن دوچرخه سواران اسپانیایی در مسابقات تور فرانسه نیز باعث شد که این مسابقات وجهه ای جهانی بیابد.

در مسابقات دوچرخه سواری، دوچرخه سواران زیادی وجود دارند که برندۀ مقام قهرمانی شدند؛ مانند باهامونتِس[9] برندۀ 1959، اوکانا[10] در1973، دِلگادو[11] در 1988 و از همه مشهورتر، ایندورین[12]، برنده پنج مسابقۀ پیاپی از سال 1991 تا 1995. در مسابقات المپیک 1996 نیز اسپانیا برندۀ مدال های طلا و نقره بسیاری در دوچرخه سواری شد. تیم های دوچرخه سواری اسپانیا در بین پنج تیم دوچرخه سواری برتر جهان قرار دارد.

گلف

از سال 1979 که فردی به نام سِوِ بالِستِروس[13] برندۀ مسابقات گلف بریتانیا شد، علاقه به این ورزش بین مردم اسپانیا به وجود آمد. در داخل اسپانیا، این ورزش از لحاظ تعداد اعضای کلوب های گلف و تعداد فدراسیون ها سومین ورزش محبوب محسوب می شود.

در سطح بین المللی، یکی از بهترین زمین های گلف در والدِرامای[14] اسپانیا، میزبان مسابقات گلف رایدر کاپ[15]  در سال 1997 بود؛ این اولین بار بود که این بازی در خارج از زمین های سنتی خود در آمریکا و انگلیس بازی می شد. در این منطقه شش زمین گلف وجود دارد، و در بعضی زمین ها حتی می شد در شب نیز بازی نمود. زمین های بازی بسیارخوب در اسپانیا باعث شده است که توریست ها و بازیکنان بسیاری از سایر کشورها به این کشور جذب شوند و در نتیجه به سرمایه کشور اسپانیا کمک کنند؛ در سال 1996، در زمین گلف کاستا دِل سول[16] که به کاستا دِل گلف مشهور شده است، 6000 بازی در روز انجام می گرفت. مشهورترین بازیکنان گلف اسپانیا بالستروس و نیز اولازابال[17] نام دارند که از ثروتمند ترین افراد در اسپانیا نیز محسوب می شوند.

شکار

کشور اسپانیا به عنوان منطقۀ اصلی شکار در اروپا شناخته شده است. مساحت زمین هایی که به شکار و شکارچیان اختصاص داده شده است از هر کشور اروپایی دیگری بیشتر است، و فقط در حدود 20.000 جنگلبان به طور دائم و نزدیک به دو میلیون جنگلبان و سایر کارگران در فصل های شکار در کشور مشغول به کار هستند. شکار برای اقتصاد اسپانیا سالانه در حدود 400.000 میلیون پزتا به ارمغان می آورد.

در اسپانیا با توجه به گونه های زیاد جانوران، شکار در تمام طول سال امکان پذیر است. دو نوع شکار در کشور وجود دارد: شکار جانوران کوچک( کازا مِنور)[18] و شکار جانوران بزرگ( کازا مایور)[19]. در شکار جانوران بزرگ، نه گونه از ده گونۀ جانوری متعلق به خود اسپانیا و بومی هستند؛ جانورانی مانند: خرس، گوزن قرمز، گوزن آسیایی، گوزن قهوه ای خالدار، بز کوهی، گرگ، گربۀ وحشی، و گراز. گربه های وحشی از جانوران تحت حفاظت محیط زیست هستند و شکار آنها ممنوع است. در شکار جانوران کوچک، می توان جانورانی مانند خرگوش، انواع پرندگان( بلدرچین، مرغابی، اردک، کبوتر)، و نیز پرندگان وحشی تر مانند شاهین را شکار کرد. باید توجه داشت که نسل شاهین ها در اسپانیا در معرض خطر است و شکار آنها به طور دائم ممنوع شده است. بیشتر پرندگانی که شکارچیان به دنبال آن هستند، مرغابی ها و اردک ها هستند. مناطق زیادی از اسپانیا را مناطق آبی مانند دریاچه ها، رودخانه ها و سرچشمه ها، برکه و آبگیر ها تشکیل می دهد. بعضی از مناطق اسپانیا مانند اِبرو دلتا[20] در کاتالونیا، آلبوفِرا[21] در والنسیا، و برکه های اکسترِمادورا[22] و گوادالکیویر[23] به داشتن تعداد زیاد این نوع اردک های آبی در اروپا و کل جهان مشهورند.

در فصولی که توریست های زیادی به کشور اسپانیا نمی آیند، شکار باعث سفر افرادی زیاد به کشور می شود که برای سرمایۀ کشور بسیار مهم است. علاوه بر جذب سرمایۀ خارجی به کشور، سفر شکارچیان باعث ایجاد مشاغل زیادی برای افراد، در کلبه های شکاری و هتل های کوهستانی که مخصوص شکارچیان هستند می شود.

کَمپینگ

622.000 مرکز کمپینگ در اسپانیا وجود دارد که بیشتر آنها درجه یک و یا درجه دو محسوب می شوند و در شرایط خوبی هستند. نزدیک به 3000 مرکز کاملاً لوکس هستند، و حدود 66.000 مرکز نیز درجۀ سه می باشند. در حال حاضر بیشترین مراکز کمپینگ در نزدیکی کاتالونیا وجود دارند که سالانه تعداد زیادی اسپانیایی و نیز توریست به خود جذب می کنند. این مراکز در تعطیلات در اسپانیا بسیار مورد استفاده هستند. مناطقی مانند مالاگا[24] و آلیکانت[25] که در جنوب و غرب سواحل اسپانیا هستند، و مناطق کوهپایه ای پیرنه از جمله مناطق مهم کمپینگ می باشند.

اسکی

در اسپانیا ورزش های زمستانی در سال های اخیر طرفداران بسیاری پیدا کرده است. شمار افرادی که به اسکی می پردازند به سه میلیون نفر رسیده است. باید در نظر داشت که اسپانیا دومین کشور مرتفع اروپاست و به همین دلیل امکان اسکی در آن فراهم است. اسپانیا بیشترین تفریح گاه ها و پاتوق های اسکی اروپا را دارد.

ماهیگیری

اسپانیا مکان بسیاری مناسبی برای علاقه مندان به ماهیگیری است. این ورزش از طرف فدراسیون ماهیگیری اسپانیا سازمان دهی می شود، و تقریباٌ بیشتر از هزار کلوب ماهیگیری در کشور وجود دارد. در سال 1995، تعداد66.645 مجوز برای ماهیگیری به مردان داده شد، و 4.251 مجوز به زنان؛ بیشترین مجوز ها برای ماهیگیران کاتالونیا( 14.345 مجوز)، والنسیا( 13.463 مجوز)، آراگون ( 9.306 مجوز)، و آندلس ( 8.561 مجوز) بود. این رقم نشان می دهد که تعداد مجوزهای داده شده در مقایسه با دهۀ 70 که حدود 700.000 عدد بود، بسیار کاهش یافته است. در کل دهۀ 90 فقط 70.000 مجوز داده شده است. دلیل اصلی این امر انواع خشکسالی و نیز آلودگی آب بوده است که آبزیان را در معرض خطر قرار داده است. البته اقداماتی برای مراقبت و بهبود وضعیت این آبزیان صورت گرفته است.

بسیاری از مناطق اسپانیا به خاطر ماهی های تازه مشهورند و صیادان بیشتر ماهی هایی مانند سالمون و قزل آلا صید می کنند. مناطقی مانند تاگوس[26]، گوادالاجارا[27]، و کوِنکا[28] سالانه تعداد زیادی ماهیگیر اسپانیایی یا توریست به خود جذب می کنند و از مناطق پرطرفدار ماهیگیری هستند.

مسابقات جهانی ماهیگیری در دریا نیز به صورت یک نفره و یا تیمی در اسپانیا برگزار می شود، و علاوه بر آن، هرساله، مسابقات ملی ماهیگیری نیز وجود دارند که طرفداران زیادی در اسپانیا دارد.