مولفه های قدرت نرم چین

مؤلفه­های قدرت نرم چین

در میان کارشناسان و تحلیلگران روابط بین الملل اجماعی وجود دارد که، اگر تحولات بین المللی عمده­ای(مانند جنگ جهانی) رخ ندهد، چین به قدرت بزرگ اقتصادی، سیاسی و فرهنگی جهان تبدیل خواهد شد. این قضیه به معنای رقابت سخت با آمریکا و اغلب کشورهای پیشرفته و توسعه یافته­ی جهان برای حفظ جایگاه سیاسی و اقتصادی، تأمین انرژی و مواد اولیه، رشد تولید و حفظ بازارهای بین المللی است. چین در سه دهه­ی گذشته از نظر اقتصادی و در یک دهه­ی گذشته(از ابتدای قرن بیست و یکم) از نظر نفوذ سیاسی و فرهنگی، به ویژه در آسیا، آفریقا و آمریکای لاتین، رشد فوق العاده­ای داشته است. به هرحال، تغییر جهانی قدرت( قدرت سخت و نرم) در این مقیاس وسیع و در این مدت کوتاه، بر احتمال آغاز منازعه­ی بین المللی می­افزاید، موضوعی که چین به شدت از آن گریزان و در صورت وقوع متضرر خواهد شد. به همین جهت، با دقت و وسواس بسیار، رویکردها، راهبردها و خط و مشی­هایی را برگزیده که هرچه بیشتر از احتمال شروع چنین منازعاتی کاسته و تلاش می­کند زمینه­ی چنین برداشت­ها را نسبت به رشد و توسعه­ی سریع خود از میان بردارد.

(Jane Perlez, 2004)

در چنین شرایطی، چین با دو نگرانی مهم رو به رو است: نخست حفظ فضا و نظام موجود بین المللی که در آن بتواند روند توسعه­ی همه جانبه­ی خود در عرصه­های داخلی و خارجی را حفظ کند، و دیگری ایجاد تصویری مثبت در نگرش جامعه­ی جهانی نسبت به خود و تبدیل تئوری«تهدید چین» مطرح شده از سوی آمریکا به تئوری«چین هماهنگ با جامعه­ی جهانی». مطالعات اخیر صورت گرفته پیرامون سیاست­ها، راهبردها، و رویکردهای چین نشان ­دهنده­ی هژمون چین در آینده است که پیش بینی می­شود خیزش آن به ناچار پویایی جدید فراملی را در پی خواهد داشت. در چنین شرایطی، کشور چین، راهبردهای پرهیز از درگیری، ادامه­ی توسعه­ی پایدار و سریع اقتصادی، ثبات اجتماعی و تضمین امنیت داخلی و گسترش نفوذ بین المللی را با استفاده از دیپلماسی عمومی و قدرت نرم، سرلوحه­ی سیاست خارجی خود قرار خواهد داد که عرصه­های آن شامل فرهنگ، آموزش، رسانه، مذهب و فرهنگ سنتی، دانشگاه­های این کشور و گسترش زبان ماندارین چینی، توسعه­ی گردشگری، قهرمانی در ورزش، مهاجران چینی، و گسترش نفوذ فرهنگی و سیاسی در جنوب شرق آسیا است.