تئاتر و هنرهای نمایشی فرانسه
تئاتر و هنرهاي نمايشي
تئاتر در فرانسه از آغاز هنري بورژوا بود و به طبقات بالاي جامعه تعلق داشت. به همين دليل، زبان تئاتر از ابتدا متفاوت از زبان طبقات پايين جامعه بود. بنابراين، نخستين دل مشغولي دولت هاي مردمي در فرانسه گسترش تئاتر به شهرستان ها ، ساده كردن زبان آن و دسترسي بيشتر مردم به تئاتر بود. زيربناي تمركززدايي در تئاتر ، سال 1895 در شهر بوسانژ[40] با تاسيس نخستين تئاتر مردمي توسط "پوتشر"[41] نهاده شد. نام اين شهر در تاريخ هنرهاي نمايشي فرانسه جاويدان شد و به نماد خروج هنر تئاتر ازپايتخت شهرت يافت. گام ديگر را "فيرمن ژميه"[42] در سال 1911 برداشت. وي با راه اندازي تئاتر ملي سيار، گروه هاي نمايشي را از كاخ هاي پاريس بيرون كشيد و روانه شهرستان ها كرد. اين ابتكار ، راه را براي اجراي نمايش در شهر هاي مختلف باز كرد و گروه هاي مختلف نمايشي براي اجراي برنامه به نقاط مختلف كشور گسيل شدند. از طرف ديگر، انتشار كتاب تئاتر مردم اثر رومن رولان در سال 1903 اين انديشه را ايجاد كرد كه كارگردانان بايد طرحي نو درافكنند و نمايش ها را تا آنجا كه ممكن است كم هزينه و اجراشدني كنند. به تدريج اجراي نمايش با دكورهاي بسيار ساده رسم شد و همين امر اين امكان را فراهم آورد تا سالن هاي بيشتري پذيراي نمايش باشند و به دليل كمتر شدن هزينه ها، اقشار بيشتري از مردم امكان تماشاي آنها را يافتند.
در روزگار دولت ويشي در سال هاي جنگ جهاني دوم ، با حمايت دولت انجمني به نام " انجمن فرانسه جوان" تشكيل شد و هنرمندان اين انجمن به شهر ها و روستاهاي مختلف سفر كردند تا با اجراي نمايش در آنجا تئاتر را از اشرافيت نجات دهند. سرانجام دولت با تصويب قانوني در سال 1945 جنبش مردمي كردن تئاتر را صورتي قانوني بخشيد و رسما به اين عرصه وارد شد. پس از آزاد ي فرانسه درسال 1946 ، مردمي كردن تئاتر رسما در دستور كار دولت قرار گرفت و "ژان لوران"[43] مامور مردمي كردن تئاتر در اين ديار شد. لوران در طول شش سال ماموريتش موفق شد ساختار هنر نمايشي در فرانسه را وارد مرحله تازه اي كند . اين دوران را برخي نقطه عطفي در تاريخ تئاتر فرانسه مي دانند.
در راستاي تمركززدايي است كه دو مركز ملي دراماتيك در شهر هاي آلزاس و كولمار در 1946 تاسيس شد. يك سال بعد كمدي سنت اتين و در 1949 مركز ملي دراماتيك شهر رن وسه سال بعد ، مركز ملي دراماتيك اكس آن پروانس ساخته شد. "ژان ويلار"[44] تئاتر مردمي شهرستان رن و فستيوال مشهور آوينيون را برپا كرد. وي در 1951 در مقام رئيس تئاتر ملي مردمي منصوب شد و توانست در فاصله سال هاي 1946 تا 1952 پنج مركز دراماتيك ملي در نقاط مختلف راه اندازي كند. با تشكيل وزارتخانه اي به نام فرهنگ و روي كار آمدن آندره مالرو ، سياست گذاري فرهنگي در عرصه هنرهاي نمايشي وارد مرحله تازه اي شد.تاسيس خانه هاي فرهنگ جديد ، محل مناسبي براي رشته هاي مختلف از جمله هنر نمايشي بود. در كنار خانه هاي فرهنگ، تئاتر هاي ملي و كمدي هاي بزرگ براين امر اتفاق نظر داشتند. مالرو نيز به كمك مراكز بزرگ نمايشي در شهرستان ها آمد و بر خلاف گذشته پرداخت يارانه به مراكز نمايشي شهرستان هاي مختلف را رسم كرد. در جريان نا آرامي هاي ماه مي 1968 ، تئاتر اودئون در پاريس ششم به تسخير دانشجويان ناراضي درآمد. روساي تئاترهاي بزرگ مركز نمايشي سيته ، گردهم آمدند و با صدور بيانيه اي ضمن حمايت از دانشجويان، سياست هاي مالرو را در گشايش خانه هاي فرهنگ محكوم كردند. با رفتن مالرو، برخي از خانه هاي فرهنگ او به خانه جوانان ، خانه تئاتر و مانند آن تغيير نام دادند. در دوران "ژاك دو هامل"[45] صندوق حمايت از نمايش هاي خصوصي ، كه آندره مالرو راه اندازي كرده بود، فعاليت هايش را از سر گرفت. دو هامل از گروه هاي مختلف ، به ويژه گروه هاي تازه كار و نه چندان مشهور حمايت كرد و به ياري مراكز كوچك و نه چندان پيشرفته و مجهز نمايشي شتافت.
با روي كار آمدن سوسياليست ها و و به وزارت رسيدن "ژاك لانگ" ، هنر نمايشي رونق گرفت. ژاك لانگ رساله دكتري خود را درباره دولت و هنر نمايشي نوشته بود و در سال 1963 جشنواره تئاتر شهر نانسي را راه اندازي كرد. تمركز زدايي توسط لانگ در عرصه هنرهاي نمايشي ابتدا با ساخت و تاسيس مراكز مختلف دراماتيك و تئاتر هاي ملي در مناطق و شهرهاي مختلف آغاز شد . اين فرآيند به خوبي نتيجه داد و مناطق مختلف فرانسه صاحب مراكز ملي هنرهاي نمايشي شدند. از جمله ويژگي هاي اين فرايند در فرانسه دولتي بودن آن است و تمام اقدامات به ابتكار دولت مركزي و با هزينه هاي وزارت فرهنگ انجام شد. مديريت اين مراكز را هم وزارت فرهنگ بر عهده داشت و هزينه هاي نگهداري و آموزش از پاريس ارسال مي شد و مناطق چندان تمايلي براي عهده دار شدن مديريت اين مراكز نشان نمي دادند. چون نمايش، هنري ملي بود و بيم آن مي رفت كه بدون مديريت مركز از اهميت آن كاسته شود. اما از 1983 و تصويب قانون معروف به دوفر[46] و تاسيس اداره كل امور فرهنگي مناطق( دراك) ، مديريت امور فرهنگي به گونه ديگري رقم خورد. اين ادارات در حقيقت نماينده وزارت فرهنگ در سطح مناطق محسوب مي شدند و از اختيارات گسترده اي در امور فرهنگي و هنري برخوردار بودند.اداره امور مراكز هنرهاي نمايشي به اين دفاتر واگذار شد.
تئاتر در نيم قرن اخير ، فراز و فرودهاي گوناگوني را پشت سر گذاشت . امروزه 5 تئاتر ملي، 44 مركز دراماتيك ملي ، 1500 گروه نمايشي كه 600 گروه ازآنها از سوي دولت حمايت مالي مي شوند، 70 سالن ملي و حدود 1500 انجمن در عرصه هنرهاي نمايشي فعال هستند و رونق تئاتر در فرانسه را رقم مي زنند. در اين مراكز در مجموع 90 هزار نفر به كار اشتغال دارند كه سالانه پذيراي حدود 25 ميليون تماشاگر هستند. در همه اين مراكز كه درسراسر فرانسه پراكنده اند، نمايش به عنوان بخشي از زندگي اين مردم فعالانه و پويا در جريان است و همه آنها به گونه اي از سوي دولت حمايت مي شوند. در فرانسه هم زمان ۲۵۰ تا ۲۸۰ نمايش اجرا مي شود. اين نمايش ها توسط گروه هاي كوچك، متوسط و بزرگ به صحنه مي آيند، و جالب اينجاست كه چندين فصلنامه تخصصي تئاتر براي كارشناسان و اهل تئاتر وجود دارد و نشريات نيز در صفحات تئاتر خود به معرفي و نقد نمايش هايي كه در سالن هاي بزرگ تر و گروه هاي حرفه اي تر اجرا مي شوند، مي پردازند.
1-2-10- تئاتر هاي ملي فرانسه
فرانسه داراي 5 تئاتر ملي است[47] كه از دير باز هزينه هايش را دولت پذيرفته است. تئاتر هاي ملي، كاخ هايي مجلل و با شكوه هستند كه اداره آن را شورايي زير نظر وزارت فرهنگ عهده دار است. به تدريج بر اختيارات اين شورا افزوده شد بدان اميد كه سهم اين مراكز درمديريت امورشان افزوده گردد. هر يك از اين تئاتر هاي پنچگانه ، تاريخي مخصوص به خود دارد.
كمدي فرانسوي كه در سال 1960 ساخته شد قديمي ترين تئاتر ملي فرانسه است. رئيس اين كمدي را وزارت فرهنگ به مدت 5 سال و قابل تمديد تا 3 سال منصوب مي كند. همه هزينه هاي اين مركز را دولت مي پردازد .حدود 40 موسسه فرهنگي با اين تئاتر همكاري پيوسته دارند. كمدي فرانسوي بيشترين سهم را در برخورداري از حمايت هاي دولتي دارد. اودئون، تئاتر ملي ديگري است كه در پاريس ششم ، محله اي قديم و فرهنگي، قرار دارد. اين مركز در سال 1780 ساخته شد و چندين بار تغيير نام داد. ولي از آغاز تاسيس تا سال 1990 بيشتر وابسته به كمدي فرانسوي بود. در حقيقت، اودئون سالن نمايشي وابسته به كمدي فرانسوي به شمار مي رفت. رابطه اين دو مركز با هم فراز و فرودهاي فراواني داشت و در نهايت از 1995 اودئون به عنوان مركز تئاتر هاي اروپايي شناخته و به محلي براي برگزاري نمايش هاي كلاسيك و معاصر اروپايي تبديل شد.
ديگر تئاتر ملي فرانسه ، تئاتر ملي مردمي است كه در 1920 تاسيس شد. ابتدا اين تئاتر بودجه اي از دولت دريافت نمي كرد ولي از 1951 مورد حمايت دولت قرار گرفت. تئاتر كولين نيز به عنوان تئاتر ملي شناخته مي شود . اين تئاتر كه در 1988 تاسيس شد، محلي براي اجراي نمايش هاي معاصر و قرن بيستمي است. ُاز 2002 رقص نيز به ماموريت هاي اين مركز افزوده شد. سرانجام تئاتر ملي استراسبورگ آخرين تئاتري است كه از 1968 به عنوان تئاتر ملي به رسميت شناخته شده است. تئاتر ملي استراسبورگ تنها تئاتر ملي است كه در خارج از پاريس جاي دارد و نماد تمركز زدايي فرهنگي در عرصه هنر هاي نمايشي است. اين تئاتر ها را دولت حمايت مي كند و تمام هزينه هايشان را وزارت فرهنگ و ارتباطات فرانسه مي پردازد.
مراكز دراماتيك و نمايش زنده
از 44 مركز ،30 مركز به عنوان مراكز ملي دراماتيك ، 10 مركز به عنوان مراكز منطقه اي و 4 مركز به جوانان و كودكان اختصاص يافته است. ساخت و راه اندازي آنها از سال هاي بعد از جنگ دوم جهاني آغاز شد و روساي مراكز دراماتيك ملي و مراكز دراماتيك جوانان و كودكان را وزارت فرهنگ منصوب مي كند، اما انتصاب روساي مراكز دراماتيك مناطق با نظر مسئولان مناطق صورت مي گيرد. در مجموع، دو سوم بودجه آنها را دولت تامين مي كند.بر اساس قرار داد تمركز زدايي كه بين دولت و مراكز بسته شد، اين مراكز براي ترويج نمايش هاي معاصر ماموريت يافته اند. هزينه مراكز دراماتيك را قدرت هاي ملي و محلي برعهده دارند و قدرت هاي محلي تيز در اين امر سهيم اند. بيشترين سهم را پس از دولت مركزي ، شهر ها بر عهده دارند و اين امر نشان دهنده اهتمام شهرداري ها به امور فرهنگي است. علاوه بر مراكز دراماتيك ملي كه دولت حمايت مي كند، مراكز دراماتيك مستقل بسياري درسطوح مختلف به فعاليت در اين عرصه اشتغال دارند كه درصد چشمگيري ازآنها از حمايت هاي دولتي بهره مندند.
خانه هاي فرهنگ به عنوان سالن هاي چند منظوره از موقعيتي ويژه برخوردارند و از سوي دولت حمايت مي شوند.حدود 70 سالن خانه هاي فرهنگ در سراسر فرانسه وجود دارد. اداره اين مراكز را انجمن هاي شناخته شده و فعال فرهنگي برعهده دارند و روساي شان را شوراي اداري اين انجمن ها بر مي گزينند. براي پرداخت هزينه هاي اين مراكز، وزارت فرهنگ و ارتباطات سهمي دارد، اما بار اصلي هزينه ها را قدرت هاي محلي بردوش مي كشند. اين مراكز از طرفي فرصتي است مناسب براي فعاليت گروه هاي جوان و تازه كار و از طرف ديگر وعده گاهي است كم هزينه و در دسترس اقشار پايين جامعه تا به تماشاي نمايش بنشينند.
2-2-10- جشنواره ها ي نمايشي
فرانسه را مي توان كشور جشنواره ها ناميد. شهرهاي گوناگون براي برگزاري جشنواره هاي متفاوت با هم رقابت مي كنند. جشنواره هاي نمايشي كه روز به روز بر تعدادشان افزوده مي شود غالبا باسابقه اند و در زمره نخستين جشنواره هاي محلي محسوب مي شوند . تا سال 1940 بيش از 200 جشنواره نمايشي در نقاط مختلف فرانسه شكل گرفت و در سال هاي پس از جنگ بر تعدادشان روز به روز افزوده شد. كمتر شهري بزرگ و معروفي است كه جشنواره اي را به نام شهرش ثبت نكرده باشد. بيشتر اين جشنواره ها تابستاني هستند و بسياري از مراكز بزرگ و كاخ هاي با شكوه در فصل تابستان به بهانه اين جشنواره ها درهايشان را به روي مردم مي گشايند. شهر مون پليه در جنوب فرانسه با جشنواره بهار هنرمندان ، شهر شارلويل مزير با جشنواره عروسكي و آوينيون با تئاتر هر ساله اش مشهور هستند. فستيوال تئاتر آوينيون كه از سال 1947 تاسيس شد به سرعت شهرت جهاني يافت و شهر كوچك و تاريخي آوينيون در كوچه پس كوچه هاي قديمي اش و به ويژه در محوطه كاخ هاي پاپ هر سال شاهد هنر نمايي هنرمندان كشورهاي مختلف است. شهر قديمي ورساي نيز مانند بسياري از شهرها ، تابستان هر سال درهاي بخش هاي مختلفي از كاخ ورساي را براي استقبال از هنر نمايشي به روي مردم مي گشايد. در برگزاري اين جشنواره ها انجمن هاي خصوصي بسيار فعال هستند و بسياري از جشنواره ها تمام امورشان با حمايت مالي و پشتيباني هاي شهرداري ها و توسط انجمن هاي هنري و فرهنگي انجام مي شود. جشنواره تئاتر پاييزي در شهر پاريس كه در 1975 آغاز به كار كرد و همچنان يكي از جشنواره هاي پر طرفدار به شمار مي آيد. از ديگر جشنواره هاي معروف نمايشي، جشنواره بوردو و شب هاي فوروير شهر ليون است. شهر هاي مهم ديگر فرانسه نيز هريك جشنواره اي در عرصه هاي هنر هاي نمايشي دارند و مي كوشند با اين برنامه ها براي شهرشان هويتي دست و پا كنند. [48]
3-2-10- ساختار آموزشی تئاتر در فرانسه
نظام آموزشی تئاتر را در فرانسه میتوان به دو دوران آموزشهای مقدماتی و عالی تقسیم بندی کرد:
الف) آموزشهای مقدماتی: آموزش تئاتر در فرانسه به طور عام و فراگیر از فرهنگسازی برای دیدن و درک نمایش از دوره پيش دبستاني آغاز میشود. در همین دوران است که مربیان کودکان را به تماشای فیلم یا دیدن نمایش میبرند. آثاری آموزشی که میکوشند خلاقیت و روحیه پرسشگری کودکان را تقویت کنند. از این پس، رفتن به تئاتر و دیدن نمایش جزء تفکیک ناپذیر فعالیتهای فوق برنامه دانش آموزان فرانسوی باقی میماند. اگرچه در طول تحصیل دانشآموزان در دروس مختلف خود به کرات با موادی آموزشی از حوزه ادبیات نمایشی آشنا میشوند اما آموزش تئاتر به عنوان یک ماده درسی صرفا در یک شاخه خاص دیپلم ادبی دنبال میشود. در برخی از دبیرستانهای فرانسه و در شاخه دیپلم ادبی گرایشی مخصوص تئاتر و بیان دراماتیک وجود دارد که طی آن مهارتهای بیانی و بدنی دانشآموزان افزایش مییابد. از آنجا که ظرفیت تحصیل در این گرایش محدود است معمولا انتخاب داوطلبان به صورت گزینشی و از بین کسانی است که از ذوق ادبی و روحیه ارتباطات برخوردار باشند. برخی از دبیرستانهای فنی و حرفهای نیز وجود دارند که مهارتهای مرتبط با رشتههای فنی هنر نمایش را آموزش میدهند.
ب) آموزشهای عالی : پس از پایان دوران دبیرستان و اخذ دیپلم، دانشآموزانی که مایل به ادامه تحصیل در رشته تئاتر هستند میتوانند بسته به علاقه خود نسبت به شاخههای مختلف هنر نمایش تحصیلات خود را در دانشگاهها یا مدارس عالی تئاتر دنبال کنند. بسته به اینکه فرد علاقهمند به کار روی صحنه یا پشت آن باشد، انتخابهای متعددی پیش رویش قرار دارد: کسانی که به کارهای مطالعاتی و تحقیقاتی و یا کارشناسی تئاتر علاقهمند هستند، راهی دانشگاهها میشوند. کسانی نیز که دوست دارند بازیگر یا کارگردان شوند باید خود را برای گذشتن از سد کنکور مدارس ملی تئاتر آماده کنند. فارغالتحصیلان این مدارس از نظر حرفهای وضعیتی قابل قبول کسب میکنند و تقریبا آینده حرفهای روشنی پیش رو خواهند داشت. بخش عمده فارغ التحصیلان مراکز دانشگاهی کسانی هستند که در آینده به عنوان کارشناس تئاتر در مراکز فرهنگی و هنری عهدهدار ساماندهی فعالیتهای تئاتری خواهند شد. بخش بسیار معدودتری از فارغالتحصیلان نخبهتر نیز به فعالیتهایی مثل پژوهش تئاتری، نمایشنامهنویسی یا نقد روی میآورند.
2) مدارس تئاتر
مدارس بزرگ ملی، مدارس عمومی، کنسرواتوارهای استانی و نیز کلاسهای خصوصی ریز و درشتی وجود دارند که در طیف و سطح متنوعی در حوزه هنرهای نمایشی آموزشهای عملی ارائه میکنند:
1-2) مدارس بزرگ ملی : اين مدارس عالیترین و جدیترین آموزشهای عملی را در زمینه هنرهای نمایشی ارائه میدهند. تحصیل در این مدارس به مدت سه سال و به صورت تمام وقت است و طی آن هنرجویان دانشجو محسوب میشوند. ورود به این مدارس دارای شرط سنی است و پذیرش در آنها براساس قبولی در کنکوری بسیار گزینشی صورت میگیرد که نیازمند آمادگی جدی است. آموزشهای این مدارس حول تربیت مهارتهای بیانی و بدنی، و نیز آشنایی با تاریخ تئاتر و تاریخ هنر متمرکز است. اساتید مدرسه نیز از بین کارگردانان و بازیگران صاحب نام کشور انتخاب میشوند. شهرهای پاریس، استراسبورگ و لیون محل سه مدرسه بزرگ ملی هستند.
2-2) مدارس عمومی : غیر از مدارس بزرگ، موسسات عمومی رایگان دیگری نیز وجود دارد که آموزش حرفهای ارائه میدهند. در این مدارس نیز پذیرش داوطلبان به روشی مشابه روش مدارس ملی صورت میگیرد. آموزشهای ارائه شده در این مدارس مورد تائید وزارت فرهنگ و افراد حرفهای است. با این حال، پذیرفتهشدگان از وضعیت دانشجو برخوردار نخواهند بود. این مدارس میتوانند به عنوان سکوی آمادگی برای موفقیت در کنکورهای مدارس بزرگ هم به حساب آیند.
3-2) کنسرواتوارهای استانی:کنسرواتوارهای استانی و شهرداریها کلاسهای مقدماتی مربوط به هنرهای نمایشی را به جوانان بین 15 تا 25 سال ارائه میدهند. آموزشها در این مراکز در یک یا دو سیکل دو یا سه ساله ارائه میشوند. اهمیت و اعتبار این مراکز بر اساس میزان توانایی شان به عنوان دروازه ورود دانشجویان به مدارس عالی ارزیابی میشود. کنکور ورودی این مراکز بسیار دقیق و موشکافانه است و داوطلبان ورود به این کنسرواتوارها بایستی بین 18 تا 25 سال سن داشته باشند. فقط دو کنسرواتوار استانی وجود دارند که یک آموزش حرفهای تمام وقت ارائه میدهند. کنسرواتوار شهر بوردو و کنسرواتوار شهر مونپولیه . دوره آموزشی در کنسرواتوار بردو سه سال و در کنسرواتوار مونپولیه دو سال است.
4-2) مدارس خصوصی : علاوه بر مدارس ياد شده، صدها مدرسه و موسسه خصوصی تئاتر با درجههای کیفی مختلف وجود دارد که البته اکثر آنها در پاریس و حومه آن قرار دارند. ورود به آنها ساده است اما به همان اندازه نیز ممکن است باعث سرخوردگی هنرجو شوند. اگرچه برخی از مواد آموزشی این مراکز مورد تائید وزارت فرهنگ هست اما این مسئله باعث تضمین کیفیت آنها نمیشود. شهریه این مدارس بین 200 تا 500 یورو در ماه طبق درس است و هنرجویان این موسسات نمیتوانند به عنوان دانشجو محسوب شوند. برای تشخیص یک کلاس خوب باید حتما قبل از ثبت نام یک بررسی اولیه انجام داد. مثلا نظر شاگران قبلی و در صورت امکان افراد حرفهای را جویا شد.
3) آموزشهای فنی
طی سالهای اخیر آموزش مشاغل فنی تئاتر هم توسعه یافته است. مدارس عمومی و خصوصی متعددی وجود دارند که در این زمینه آموزشهای متنوعی ارائه میکنند و اغلب گواهینامههای معتبری به فارغالتحصیلان میدهند که مورد قبول بخشهای حرفهای است. به دلیل کثرت تعداد داوطلبان ورود به این مراکز رقابتی است و بر اساس گزینشی فشرده صورت میگیرد. دورههای ترتبیت تکنیسین فنی هنرهای نمایشی دورههایی دوسالهاند که ورود به آنها از طریق شرکت در آزمون ورودی و قبولی در مصاحبه امکانپذیر است. در حال حاضر، این دورهها در دو گرایش تکنیکهای لباسآرایی و صحنهآرایی ارائه و در پایان به فارغالتحصیلان گواهینامه تکنیسین فنی تئاتردر گرایش مربوطه ارائه میشود. دوره مهارتهای هنری نيز پس از گذراندن یک دوره دوساله در گرایشهای لباس، نور پردازی و صداپردازی در موسسات و مدارس فنی و حرفهای متعددی ارائه میشود. برای آرایشگرهایی که دوست دارند در حوزه هنرهای نمایشی فعالیت کنند نیز یک دوره یک ساله ساخت و فرم دادن کلاهگیسهای نمایشی وجود دارد. دو مرکز؛ تئاتر کاپیتول[49] در شهر تولوز و یک دبیرستان خصوصی در شهر روآن[50] در حال حاضر این تخصص را آموزش میدهند. آموزشهای مربوط به تخصص چهرهآرایی در حال حاضر فقط در تئاتر کاپیتول در شهر تولوز و تعدادی موسسات آموزشی خصوصی ارائه میشود.
4) هنرهای سیرک
سیرک نیز به عنوان شاخهای از هنرهای نمایشی امروز مراکز آموزشی مخصوص به خود را دارد. از حدود یک دهه قبل، وزارت فرهنگ دورههای آموزش حرفهای هنرهای سیرک را راهاندازی کرده است. راهبردهای آموزشی این دورهها توسط مرکز ملی هنرهای سیرک ارائه میشود.
5) تحصیلات تکمیلی
وجود دورههای تحصیلات تکمیلی امکان به روز سازی دانش، ارتقاء سطح آگاهی آکادمیک و کسب گواهینامه را برای افرادی فراهم میکند که پیشتر در بخشهای عملی کار کردهاند یا در سنین میانی عمر به دنبال یک موقعیت کاری بهتر هستند. این دوره ها معمولا متناسب با سن و موقعیت افراد ذینفع (سطح آگاهی و نوع گواهی مورد نظر، هدف فرد، شاغل یا بیکار بودن او و غیره) طراحی و ارائه می شوند. مرکز آموزش حرفهای فنون نمایش، یکی از این مراکز است که آموزشهای متنوعی در زمینه تکنیکهای پلاتر، دکور، صدا و اتاق فرمان ارائه میدهد. «گرتا هنرهای کاربردی» [51]نیز موسسهای است که در حوزه اداری و حوزه تولید نمایش آموزشهایی ارائه میدهد. و بالاخره باید از مرکز «اژسیف»[52] نام برد که تحت حمایت وزارت فرهنگ تعداد زیادی آموزشهای حرفهای در زمینه فرهنگ و نمایش ارائه میدهد.[53]