معماری در تایلند

معماری

معماران بودایی تایلند با تأثیرپذیری از معماری هند و خمر سنت‌های خاص خود را در معماری تایلند رواج داده‌اند.آن‌ها بر پایه دو اصل شکوه و آرامش، ساختمان‌های زیبایی با سقف‌های چندلایه پدید آورده‌اند که نشان‌دهنده روح آرام و منش مسالمت‌جوی تایلندی است، بیشتر خانه‌های تایلندی چوبی بودند، اما این سنتی است که اینک به گذشته پیوسته است، آثار باقی‌مانده در معابد تایلندی نشان‌دهنده خط سیر هنر معماری تایلند است.

1. Corado Feroci

2. Paitoon Muangsoomboon 3. Chit Rianpracha

4. Pimran Moolpramook 5. Misiem Yip-In-Tsoi

۲۶۷

۲۶۸

آثار تاریخی اوایل دوران سوخوتای نشان‌دهنده نفوذ معماری خمر در آن دوره است، در معماری خمر ماسه‌سنگ را برای ساختن درها، پاشنه در و پنجره‌های مستطیلی به کار می‌بردند. حدود سده دوازدهم، آجر جای ماسه‌سنگ را برای خانه‌سازی گرفت. در منطقه جنگلی شمال تایلند برای ساختن معابد، چوب به کار می‌رفت و صنعتگران محلی در ساخت دکورهای چوبی مهارت فراوانی به‌دست آوردند.کاشی‌ها و سرامیک‌های نقش‌دار و شفاف نیز یکی دیگر از دستاوردهای معماری سنتی تایلندی است که بسیاری از معابد دوران سوخاتای را زینت داده است.

تأثیر معماری چینی را می‌توان در دکورسازی تزئینی، به‌ویژه کاربرد قطعات چینی به رنگ‌ها و آرایه‌های گوناگون دید که عالی‌ترین جلوه‌های هماهنگی را به معماری تایلندی بخشیده است. این هنر در میانه سده نوزدهم به نقطه اوج خود رسید. دیدنی‌ترین معماری کلاسیک بودایی را می‌توان در معبد بودای زمردین، در مجموعه گراند پالاس مشاهده کرد که در هر گوشه و کنار آن زیباترین هنر منبت‌کاری و دکورسازی جهان نمایان است.

معبد مرمرین بانکوک، نمونه‌ای تمام‌عیار از معماری بودایی مدرن تایلند است: این معبد در ۱۸۹۹ و در زمان رامای پنجم با سنگ‌های مرمر سفید ایتالیا ساخته شده است و سقف‌های کاشی چندلایه و نارنجی‌رنگ دارد و امروزه یکی از جاذبه‌های جهانگردی بانکوک است.

افزون بر جنبه‌های مذهبی، گونه‌هایی از معماری بومی تایلند در نواحی گوناگون کشور رشد کردکه شاید بهترین و زیباترین نمونه‌های آن سبکی است که در دشت‌های مرکزی کشور به کار رفته است. در این سبک سقف‌های شیب‌دار، دکورهای منبت‌کاری‌شده، به‌ویژه دیوارهای دولایه آن شکوه و برازندگی چشمگیری را به آن می‌بخشد.

با رواج معماری اروپایی، معماری سنتی تایلند در حدود سال ۱۹۰۰ رو به زوال رفت و صنعتگران قدیم و معماران کارکشته تایلندی که با تکنیک‌های غربی سر سازگاری نداشتند، میدان را خالی کردند و ساخت ساختمان‌های سنتی، به‌ویژه در بانکوک کاهش یافت. از اواخر دهه ۱۹۴۰، شاهد رشد فزاینده نفوذ معماری اروپایی در تایلند هستیم؛ معماران مدرن بومی به بهره‌گیری از اصول معماری غربی روی آوردند و تکنیک‌های غربی را در طرح، اسکلت‌سازی و کاربری ساختمان به کار گرفتند، به قسمی که آثار مشابه آن‌ها را در هر جای دیگر، به‌خصوص در شهرهای بزرگ جهان می‌توان دید. برای مطالعه بیشتر نگاه کنید به:

Birasri, Silpa. Thai Architecture and Painting (Thailand Culture Series No. 4 Tes. 10) National Culture Institute, 1956.

Jones, Roger. Thailand-Culture Smart!: the essential guide to customs & culture. Kuperard, 2006.

Sthapitanonda, Nithi and Mertens, Brian. Architecture of Thailand. Thames & Hudson; 1st edition, 2006.

Warren, William. Arts and crafts of Thailand. Hames, 1994.

Warren, William. Thai folk art and crafts. National Identity Board, Prim Minister's Office, Bangkok, 1998.

۲۶۹