ادبیات معاصر زیمبابوه
دوران معاصر
از سال 2000 به بعد،موضوع زمین های کشاورزی در زیمبابوه به مسئله ای سیاسی تبدیل شده پس از آن سوژه ای برای ادبیات داستانی گردید.مبارزات مردم برای باز پس گیری زمین های تصاحب شده توسط سفیدپوستان موضوع بسیاری از داستان های این دوره به زبان های بومی بود.
در این دوره شاهد ورود شعارهای سیاسی چون"زیمبابوه دیگر هرگز دوباره مستعمره نخواهد شد"(موگابه،2001) به حوزه ادبیات هستیم.
حوزه ادبیات زیمبابوه به خصوص در بخش ادبیات شونا در دوران معاصر(دهه 2000) و پس از آن که کشور با تحولات و بحران های سیاسی روبرو گردید،متحول شد.یأس و ناامیدی ناشی از رقابت ها و تنش های سیاسی،بحران های اقتصادی ،معضلات اجتماعی و چالش های فرهنگی که بر زندگی مردم سایه انداخته بود، نویسندگان را بر آن داشت تا با خلق آثاری در قالب داستان، درد ها و مصایب آنان را به تصویر کشانده همگان را از اوضاع اسفناک حاکم بر کشور آگاه سازند.(Rankaprimorac،98:2007)
نويسندگان دوران استقلال زيمبابوه مانند "چارلز مونگوشی"[6] در دهه 70 و "چنجه رایی هوه"[7] در دهه 80 با تألیفات خود و ترجمه آثار نویسندگان نامی آفریقایی به زبان شونا،باعث رشد و توسعه ادبيات بومی زیمبابوه شدند.در سال 1987 "مونگوشی" كتاب داستان " دانه های گندم"[8] نوشته "انگوگیو"[9] رااز زبان انگلیسی با عنوان "تسانگو یمبئو"[10] به زبان شونا ترجمه کرد.این رويداد ادبي براي جامعه در حال تحول زيمبابوه آن دوران بسيار مهم بود.نتایج فعالیت های ادبی نويسندگاني چون" مونگوشی" به مردم در غلبه بر از خود بيگانگی و دوری از هویت ملی که در پی رفتارهای تحقیر آمیز سفید پوستان در طی سالیان دراز بر جامعه حاکم شده بود،کمک می کرد.اگر چه داستان های شونا در دوران حکومت نژاد پرست رودزيا بخشي از ادبيات سياست استعماری محسوب مي شد،اما همین داستان ها پس از استقلال توانستند احساسات و سياست های ملی گرايی را در مردم توسعه دهند.