پیشینه آموزش زیمبابوه

پیشینه تاریخی

وظیفه آموزش در دوره استعمار بر عهده دولت و كليساهای ميسيونری بود.در خلال سال های اوليه حاكميت استعمار،كليساها مسئوليت آموزش بوميان و بخشی از سفید پوستان را بر عهده داشتند.از اواخر دهه 1890 تا 1924 کلیساها 1216 باب مدرسه براي 77000 دانش آموز بومی ساختند.نخستين مدرسه دولتی برای كودكان بومی در سال 1920 تأسيس شد و تا سال 1940 تنها دو باب مدرسه دولتی در زمینه آموزش بومیان فعال بودند.در سال 1930 آموزش برای اروپائيان شش تا پانزده ساله ساكن در زیمبابوه اجباری بود و از سال 1938 برای فرزندان مهاجرین آسیایی نیز اجباری شد.سفيد پوستان تا دهه 1960 از آموزش رایگان برخوردار بودند در حالی که بومیان برای تحصیل فرزندان خود در مدارس دولتی و میسیونری ناچار به پرداخت شهریه بودند و این امر مشکل بزرگی در مسیر تحصیل دانش آموزان بومی بود.

محدودیت امکانات آموزشی مانند ناکافی بودن تعداد معلمین و مدارس،غیر استاندارد بودن مدارس و کلاس ها و ... از دیگر مشکلات در مدارس سیاهان بود.

نظام آموزشی كشور تا سال 1979 شامل دو مقطع دبستان (شش سالگي) و دبيرستان (شانزده سالگي) بود و 23 درصد از دانش آموزان پس از پايان دبيرستان وارد مقطع A-level (معادل پیش دانشگاهی در سیستم آموزشی ایران) می شدند.

دانش آموزان سیاه پوست با یک سال تأخیر تحصیل را آغاز می کردند و به دلیل مشکلات موجود در سر راه تحصیل این کودکان،برای بسیاری از آنان ادامه تحصیل در مقاطع بالاتر ناممکن و یا سخت بود.

نرخ بی سوادی درميان سياهان نسبت به سفيد پوستان بسيار بيشتر بود.براساس گزارش آماري 1969، 5/1 ميليون كودك بومی در سن مدرسه (بالاي هفت سال-40 درصد) هرگز به مدرسه راه نيافتند.60 درصد دانش آموزانی كه به مدرسه راه می یافتند، به نوعی از ادامه تحصيل باز می ماندند.

پس از پایان تحصیلات امکان برخورداری از فرصت های شغلی برای سفید پوستان و سیاهان نا برابر و غیر عادلانه بود.تحصیلات بالا شرط دست یابی به مشاغل بهتر بود در حالی که امکان و احتمال ورود سیاهان به مراکز دانشگاهی در مقایسه با سفید پوستان بسیار ضعیف بود. Stoneman,1981:73))