لباس ملی و سنتی مردم سریلانکا

8-3.     لباس سنتی سریلانکا

اکثر مردان از طبقات پایین دامنی از جنس کتان (سارونگ[4]) با رنگ­های روشن و خط دار، . بولیز (بانیاما[5]) یا پیراهنی ساده و دمپایی صندل می­پوشند و گاهی ممکن است به طور کلی حتی کفش نپوشند. بیشتر گارگران نیم شلوار و لباس کوتاه بر تن می کنند. مردان طبقات متوسط دامن سفید، پیراهن سفید، بلند، با یقه ای باریک، با دکمه هایی که تا گردن بسته و پایین آن روی لنگ رها شده است. لباس رسمی برای مراسم شیروانی نام دارد؛ کتی سیاه و بلند تا روی یا زیر زانو، پیراهن یا جاکتی با دکمه های تا گردن بسته و به همراه شلوار است. مردان تامیل نیز یک پیراهن به همراه یک پارچه بلندی (پاتا وتی[6]) که به دور کمر گره می خورد، می پوشند. نسل جوان امروز پوشیدن لباس های غربی را ترجیح می دهند.

زنان طبقات فقیرتر ساری یا لنگی بلندی مانند دامن را به همراه یک تکه پارچه چسبان مانند کرست برای بالا تنه می پوشند. زنان طبقات متوسط و بالا معمولا ساری رنگین و گلدار می پوشند. پوشیدن لباس های سنتی و غربی در سریلانکا امری معمول و مرسوم است. لباس زنان ساری و رِدا نام دارند. ردا را غالبا با یک جاکت سنتی که هتّه[7] نام دارد، و سراما را با یک پیراهن مانندی ساده و بدون آستین می پوشند (Samarasinghe, 2009 ). لباس سنتی زنان سریلانکا ساری نام دارد. زنانی که در آستانه سن ازدواج و یا متاهل هستند به طور معمول "ساری" می پوشند. دختران سینهالی نیمه ساری می پوشند که از یک لباس و ژاکت با چین های تزئینی در اطراف شانه تشکیل شده است. دختران تامیل بولیز و دامنی خوش طرح به نام "پاوادی ساتایی[8]" می پوشند. دختران بزرگسال تامیل معمولا نیمه ساری می پوشند که تقریبا شبیه ساری است و شال بلندی نیز دارد که بر روی شانۀ چپ قرار می گیرد و از پشت و جلوی بدن در کمر دامن جمع می شود (M. H. Syed and Board of Editors, 2007, pp. 99-100).