معماری معابد طریقت تائویی

جنبههای فرهنگی طریقت تائویی خیلی متنوع است، از جمله تفکر تائویی، معماری، گیاهان دارویی، موسیقی، هنرهای زیبا و ادبیات است.

محلهای عبادت طریقت تائویی در سلسلهی خَن«جی[1]» خوانده میشد و در دوران سلسلههای جین غربی و شرقی به«جی»، «لو»، یا «جینگ» معروف بوده است. همزمان با اسلوبسازی و استانداردسازی مراسمهای آیینی، سبک معماری طریقت تائویی نیز به تدریج تکامل یافت. در مراحل اولیهی توسعهی ادیان، اعمال عبادی طریقت تائویی در کلبههای ساده و چوبی موقتی و یا غارها در دل کوههای دور افتاده برگزار میشد. معماریهای تائویی به نوعی طراحی شده اند تا ایدهي یین و یانگ و عوامل پنجگانهی(فلز، چوب، آب، آتش و خاک)، و دیگر فرضیههای فرخندگی و عمر طولانی و فناناپذیری در طریقت تائویی را به نمایش بگذارند. به عنوان نمونه، برای آراستن ساختمان، از نقاشی خورشید، ماه، ستارهها، ابرها، کوهها، آب، و صخرهها استفاده میشد تا مفهوم پرتو افشانی نور و استواری و جاودانگی را برساند. از تصویر باد بزن، ماهی، گلهای نرگسی، خفاش، و آهو به عنوان نماد فضیلت، فراوانی، خوشحالی، افتخار و جاودانگی استفاده میشد. در این معابد، درختان بید و سرو، سگ ماهیهای خوش نما، لاک پشتها، دُرناها، درخت بامبو، اژدها، و عنقا نمادهای طول عمر، فنا ناپذیری، فضیلت مداری، دفع ارواح شریر، و خوش یمنی هستند. به علاوه، اغلب از داستانهای افسانهای همچون «هشت فنا ناپذیر تمام دریاها را سیر میکنند» و «هشت فنا ناپذیر تولدشان را جشن میگیرند» به عنوان پس زمینهی تزیینات در ساختمانهای تائویی مورد استفاده قرار ميگيرند.

در دوران سلسلهی تانگ، ساخت و ساز تعداد 1687 مجموعه کاخ و صومعههای تائویی صورت گرفت و در سراسر کشور چنین بناهایی احداث شد. مساحتی در حدود 8524 بَی[i] نقاشی دیواری که در دوران سلسلهی تانگ نقاشی شده بودند تا دوران سلسلهی سونگ(1279-960 میلادی) حفظ و نگهداری میشدند. ولی پس از نیمهی اول دوران سلسلهی مینگ(1644-1369 میلادی)، ساخت چنین بناهایی رو به زوال گذاشتند.

در حال حاضر، طبق آمار رسمی منتشره از سوی دولت، بیش از 1500 معبد تائویی در سراسر چین وجود دارد.

[1] - Zhi

[i] - Bay ( قسمتی از بنا که بین دو ستون باشد. مترجم)