ادبیات در طریقت تائو
ادبیات در طریقت تائو
سبکهای مختلف آثار ادبی تائویی شامل اشعار، غزل و نثر و سرود، مقالات و زندگینامهها، نمایشنامهها و رمانها میشود. این آثار یا توسط مبلغان تائویی و یا نویسندگان ديگر خلق شده اند. اشعار و پیانوِن (نوعی نثر قافیه داری که مشخصهی آن ترادف و صنایع بدیعه است)هايي كه سروده شده اند تا خدایان و ارواح را ستایش كرده و غیبگویی و جادوگری و کیمیاگری را همگانی سازند. گاهی از شکل نثر هم برای این منظور استفاده میشد. از نقد و نثر برای تشریح آموزههای مذهبی و از نثر روایی برای شرح زندگینامهی خدایان استفاده میشد. داستانهای اسطورهای و افسانهای هم به شکل نمایشنامه و رمان نوشته میشدند.
ادبیات تائویی سبک منحصر به فردی از شعر را به وجود آورد. «شعر بوشو چی[1]» با پنج و چهار کلمه در هر بیت، با هشت یا 12 بیت در هر بند، صنایع بدیعهاي به شمار ميآيند. این سبک بعدها به نوعی ادبیات محبوب عاميانه به نام « تائوچینگ» توسعه یافت، نوعی ادبیات که متفاوت از شعر چی بود و با وزن نظیری که بر اساس آهنگهای برگرفته از موسیقیهای عامه پسند شکل گرفته بود و توسط مبلغان سیار تائویی با استفاده از آلات ضربی ساخته شده از بامبو، هنگام درخواست صدقه در معابر عمومی خوانده و اجرا میشد. این نوع از اشعار عامه پسند بوده و به راحتی برای همه قابل فهم هستند.
اگرچه مسایل مذهبی پس زمینهی غالب ادبیات تائویی را تشکیل میداد، ولی در بیشتر آثار، علایق و دلواپسیهای نویسندگان نسبت به کشورشان و مردم و تشریح برخی از جنبههای واقعی زندگی اجتماعی آن دوران که تاحدودی از ارزش علمی و اعتقادی برخوردار است، نیز دیده میشود.
[1] - Buxu Ci